Πολλές φορές μας εκπλήττουν οι αποφάσεις των κυβερνώντων. Και δεν εννοούμε την σημερινή Κυβέρνηση, αλλά το σύνολο των κομμάτων που εναλλάσσονται στην άσκηση της εξουσίας τις τελευταίες δεκαετίες. Μας φέρνουν να διερωτώμεθα, πως είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται απλά πράγματα, τα οποία είναι προφανή σε οποιονδήποτε διαθέτει κοινή λογική και στοιχειώδη κοινωνική πείρα!
Τα παραδείγματα είναι πολλά, στις περισσότερες δε των περιπτώσεων αναδεικνύουν μια πολυπλοκότητα σκέψεως, η οποία ουδόλως προσιδιάζει προς απογόνους αυτών που διετύπωσαν μεστές νοήματος εκφράσεις όπως το «σοφόν το σαφές». Οι λόγοι των πολιτικών μας, τα προγράμματα των κομμάτων, αλλά και τα διοικητικά και νομοθετικά κείμενα ακόμη, κάθε άλλο παρά για σαφήνεια διακρίνονται.
Αφήνοντας κατά μέρος τις – πολύ ουσιαστικές πάντως – ερμηνείες που αποδίδουν αυτές τις ασάφειες στην προσπάθεια των κομμάτων να διατηρούν την δυνατότητα πολιτικών ελιγμών και ευρέσεως δικαιολογιών για την μόνιμη ασυνέπεια που επιδεικνύουν έναντι των προγραμμάτων τους, θα παρατηρήσουμε ότι η κατάστασις αυτή εν τέλει δημιουργεί και στους ίδιους τους πολιτικούς πολύ μεγάλα προβλήματα. Είναι υποχρεωμένοι να κινούνται μέσα σε έναν γραφειοκρατικό λαβύρινθο, στις στενωπούς του οποίου χάνονται οι όποιες καλές προθέσεις μπορεί να υπήρχαν ή ακόμη και η διάθεσις για ριζοσπαστικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο Κράτος.
Αν μια τέτοια κατάστασις αντιμετωπιζόταν σε έναν οργανισμό του ιδιωτικού τομέως, η επίλυσις του προβλήματος θα ήταν ζήτημα ολίγων λεπτών. Θα συνήρχετο ένα διοικητικό συμβούλιο, τα μέλη του οποίου θα απεφάσιζαν με βάση την κοινή λογική και το συμφέρον του οργανισμού τους τις απαραίτητες αλλαγές, τις οποίες ο διευθύνων σύμβουλος θα αναλάμβανε να θέση σε εφαρμογή αμέσως.
Αντιστοίχως, μια Κυβέρνησις θα μπορούσε σε μία μόνη συνεδρίαση να λάβη αποφάσεις, να διατυπώση τα απαραίτητα νομοσχέδια με απλότητα και σαφήνεια και να εξουσιοδοτήση τους αρμόδιους υπουργούς να τα προωθήσουν για ψήφιση. Σε λίγες εβδομάδες θα μπορούσε να έχη αναμορφωθή ολόκληρο το Κράτος.
Στην ερώτηση γιατί δεν έχει γίνει αυτό μέχρι σήμερα, ουδείς πολιτικός μπορεί να δώσει μια πειστική απάντηση. Συνήθως απαντούν με αοριστίες του τύπου «δεν γίνονται αυτά», χωρίς βεβαίως οι αφορισμοί αυτοί να συνοδεύονται από μια υποτυπώδη έστω ερμηνεία. Για ποιόν λόγο δηλαδή «δεν γίνονται αυτά»;
Σε τέτοιες απαντήσεις, μπορεί όμως να εντοπίση κανείς την ρίζα του βασικού προβλήματος της πολιτικής μας ζωής. Η προαναφερθείσα απουσία της κοινής λογικής είναι αποτέλεσμα της ελλείψεως κοινωνικής πείρας, η οποία τείνει να αποτελέση γενικό χαρακτηριστικό. Οι εκλεκτοί παράγοντες της κοινωνίας οι οποίοι διαπρέπουν στην οικονομία και άλλους τομείς συνειδητά πλέον απέχουν της πολιτικής.
Πολλοί εκ των υποψηφίων των κομμάτων δεν έχουν να παρουσιάσουν καμμία προγενέστερη αξιόλογη επαγγελματική δραστηριότητα, μέσα από την οποία θα έπρεπε να έχουν διδαχθή τα προβλήματα της κοινωνίας, τα οποία ως μέλη του Κοινοβουλίου ή ακόμη και της Κυβερνήσεως, καλούνται να επιλύσουν! Αλλά και αυτοί που έχουν, ευρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα όπου επικρατεί η νοοτροπία της αδρανειακής εξελίξεως των πραγμάτων και της λογικής του «δεν γίνονται αυτά»! Σε ένα σύστημα το οποίο έφθασε να θεσμοθετήση και μάλιστα με Συνταγματική διάταξη το ασυμβίβαστο της βουλευτικής ιδιότητας με την επαγγελματική δραστηριότητα.
Ανεξαρτήτως των περιτέχνων αιτιολογήσεων, με τις οποίες θα μπορούσε να επενδύση κανείς μια τέτοια διάταξη, βλέποντάς την από την σκοπιά της ψυχρής λογικής οδηγείται στο συμπέρασμα, και μόνον, ότι απέβλεπε στην θεσμική επισφράγιση του αποκλεισμού των επαγγελματικώς επιτυχημένων από την πολιτική. Του αποκλεισμού των ανθρώπων με κοινή λογική και με κοινωνική πείρα…
Αυτών που θα μπορούσαν να αναμορφώσουν το Δημόσιο, εφαρμόζοντας την επιτυχημένη λογική που οδηγεί σε ανάπτυξη τον ιδιωτικό τομέα. Και μάλιστα εις πείσμα των κωλυμάτων που θέτουν συστηματικώς οι κοντόφθαλμοι λειτουργοί του Κράτους, οι οποίοι φέρουν επίσης σημαντικό μερίδιο της ευθύνης για την υποβάθμιση του πολιτικού μας συστήματος. Αυτοί είναι που συνήθως αποθαρρύνουν κάθε μεταρρυθμιστική σκέψη εκμεταλλευόμενοι το δαιδαλώδες των νομοθετικών και διοικητικών πράξεων που θεσμοθετούν την αδράνεια και την αναχρονιστική στάση του Δημοσίου.
(δημοσιεύτηκε στην ΕΣΤΙΑ στις 31/1/2007)