Ενδοευρωπαϊκά, ενώ στην Ελλάδα λογικά η ΔΕΗ έπρεπε να στοιχίζει περίπου όσο σε έναν Βούλγαρο ή Πορτογάλο (λόγω παρομοίου μέσου μισθού στις τρεις χώρες), οι προσαυξήσεις την κάνουν πολύ ακριβότερη, από όσο ακόμα για έναν Γερμανό που πληρώνει την ακριβότερη κιλοβατώρα στην Ευρώπη. Η φορολόγηση του ρεύματος δεν αποτελεί ελληνική πατέντα, καθώς και άλλα κράτη επιβαρύνουν τον λογαριασμό του ρεύματος με διάφορα τέλη, όχι όμως στον βαθμό που το πράττει η Ελλάδα.
Στους ευρωπαϊκούς πίνακες, άγνωστο με ποιο τρόπο, η Ελλάδα καταφέρνει και εμφανίζεται να επιβαρύνει το ρεύμα με έμμεσους φόρους μόνον με 0,035 ευρώ στα συνολικά 0,16 ευρώ ανά κιλοβατώρα και παρουσιάζει ως αμιγές κόστος κιλοβατώρας κατά μέσο όρο τα 0,125 ευρώ και ως έμμεσους φόρους μόνον 0,035 ευρώ. Αυτό (αν αλήθευε) θα σήμαινε ότι τα χαράτσια που επιβαρύνουν το λογαριασμό της ΔΕΗ αντιστοιχούν στο ένα πέμπτο προς ένα τέταρτο του ποσού που πληρώνει τελικά ο καταναλωτής για να έχει ηλεκτρική παροχή στο σπίτι.
Όμως αυτή η εμφανιζόμενη στην ΕΕ φορολογική επιβάρυνση της τάξης του 25% για τους οικιακούς λογαριασμούς στην Ελλάδα δεν ισχύει. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κάθε νοικοκυριό από το λογαριασμό του: η αξία του ρεύματος συνιστά το 40% του συνόλου, με το 60% να είναι ρυθμιζόμενες χρεώσεις και φόροι: ΑΔΜΗΕ ή μεταφορά ενέργειας, ΔΕΔΔΗΕ ή δίκτυο, ΥΚΩ (δηλαδή Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας) ΕΤΜΕΑΡ ή ειδικό τέλος μείωσης εκπομπών αερίων ρύπων, ΕΦΚ (ειδικός φόρος κατανάλωσης) άλλο ένα “ειδικό τέλος” από νόμο του 1992, συν ο ΦΠΑ (αυτόν το έχουν όλα τα κράτη), συν την ΕΡΤ και τον δήμο Αθηναίων.
Αν υποτεθεί ότι η χωριστή χρέωση για τον ΑΔΜΗΕ και την ΔΕΔΔΗΕ (10% του λογαριασμού) είναι έμμεσο κόστος ρεύματος, δεν παύει να αποτελεί επιπλέον επιβάρυνση. Όμως ακόμα και αν κάποιος δεχτεί να ενσωματώσει αυτό το 10% στο κόστος ρεύματος και πάλι οι υπόλοιποι έμμεσοι φόροι ξεπερνούν το 50% του λογαριασμού και ασφαλώς δεν πλησιάζουν το 25% που εμφανίζει η Ελλάδα στις ευρωπαϊκές στατιστικές για οικιακούς καταναλωτές.
(η συνέχεια στο slpress.gr)