Από τη λαθραλιεία της τσιπούρας ή του γαλάζιου τόνου που κάνει η Τουρκία με τους κλέφτες της, στο ελληνικό Καρπάθιο ή Καλύμνιο πέλαγος, σε βάρος των Ελλήνων αλιέων, ενώ η Ελλάς αποδέχεται την ταπείνωσή της ως ανίκανη να προστατεύσει τη «νομή» της, μέχρι την καταπάτηση της Ελληνικής ΑΟΖ έξω από τη Ζάκρο της Σητείας (Κρήτης), με το πρόσχημα της ασύστατης και παράνομης καθ’ ολοκληρίαν ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης. Στο σημείο, η Ελληνική ΑΟΖ απέχει από τα χωρικά ύδατα της χώρας από 1 έως 10 ν.μ. ενώ τα μίλια από τις ακτές της Τουρκίας είναι πλέον των 85 ν.μ. Ταύτα, ενώ οι «ιδεολόγοι» Ούννοι «σβήνουν» ως μή υπάρχουσα τη Ρόδο, τη Σύμη, την Τήλο και την Κάρπαθο, «τραμπουκικώ» δικαίω. Η βία και ο τραμπουκισμός της Τουρκίας στο κατακόρυφο. Η Ελλάς, δειλίας ένεκεν, προσποιείται την «ηλίθια», ότι δεν καταλαβαίνει τί σημαίνουν όλα αυτά.
Όλα πολεμικές διαφορές, όσο ισχύει η πρωτόγονη διαπίστωση του Thomas Hobbes που έλεγε homo hominis lupus (άνθρωπος ανθρώπω λύκος).
Νομίσαμε προς στιγμήν (που κράτησε αιώνες) πως το δίκαιο, το διεθνές δίκαιο, με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα και το φυσικό δίκαιο έθεσε τους κανόνες, τους ηθικούς και ρυθμιστικούς, οι οποίοι απέκλειαν την «ανθρωποφαγία» και δημιούργησαν ένα πλαίσιο ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Πραγματικότητα ή ψευδαίσθηση;
Η εκκρεμότητα προκειμένου περί των νέων χρόνων κράτησε τρεις αιώνες (18ος, 19ος και 20ος). Στη διάρκεια των δύο πρώτων διέτρεξε η ανθρωπότητα τρεις μεγάλες εκκρεμότητες: Την Αμερικανική επανάσταση, ήτοι την απελευθέρωση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής από την Αποικιοκρατική Αγγλία, τη Γαλλική Επανάσταση, ήτοι, την πτώση της Βαστίλης και την κατάλυση του Οίκου των Βουρβόνων με τελευταίον αυτοκράτορα τον Λουδοβίκο XVI, και την απροσδόκητη γένεση μιας νέας αυτοκρατορίας του Μ. Ναπολέοντα. Με το Συνέδριο της Βιέννης (1815), που οριοθέτησε τα «Ευρωπαϊκά» κράτη μετά τούς Ναπολεοντείους πολέμους, κυρίως σώθηκε η Γαλλία, μολονότι ηττηθείσα με τον Ναπολέοντα στο Βατερλώ, χάρη και στη διπλωματική διορατικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια, σταθεροποιήθηκε η νικήτρια Αγγλία με τις διευρυμένες αποικίες της, ενοποιήθηκε η Ιταλία με τον Καβούρ (το 1860) και την δεκαετία (1860-1870) ενοποιήθηκε από τον Γουλιέλμο Α΄ και τον μεγάλο Βίσμαρκ μια νέα δύναμη στη θέση της Πρωσσίας, η ομόσπονδη Γερμανία, που περιέλαβε τη Βαυαρία, την Πρωσσία (με τα 10 από τα 16 κρατίδια) και το Αμβούργο (η μητρόπολη της μεγάλης Χανσεατικής Ένωσης). Ένα από τα πρώτα έθνη-κράτη του 19ου αιώνα ήταν και το δικό μας, το νέο Ελληνικό, που γεννήθηκε με την Επανάσταση του 1821. Σαν θαύμα και σε πείσμα των αρνητικών συγκυριών, με πρώτη την απόφαση της Ιεράς Συμμαχίας (του Μέτερνιχ) να μην αφήσει χώρο για καμιά επανάσταση κατά των μεγάλων δυνάμεων (Αυστρoουγγαρίας, Γαλλίας, Ρωσίας, Αγγλίας, Τουρκίας). Και όμως η Ελληνική Επανάσταση, η μόνη που πέτυχε και ο Μέτερνιχ, ιδιαιτέρως μετά τη θυσία των «ελεύθερων Πολιορκημένων» του Μεσολογγίου, και το συνακόλουθο ασυγκράτητο κύμα του φιλελληνισμού στην Ευρώπη, δεν υποστήριζε ούτε ο ίδιος πλέον τις θέσεις του. Τις εγκατέλειψε γιατί κανένας δεν τις «αγόραζε». Καμμία ευρωπαϊκή χώρα, δεν μπορούσε να συντηρήσει απολυταρχικές αρχές και ιδέες. Ο φιλελευθερισμός και η αρχή των εθνοτήτων ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία του 19ου αι. σ’ όλη την Ευρώπη. Οι αυτοκρατορίες εξέπιπταν. Ο αποικιοκρατικός ιμπεριαλισμός και ανταγωνισμός ήκμαζε.
Στα μισά του ίδιου αιώνα η Ευρώπη ταλανίζεται από τον Κριμαϊκό πόλεμο (1854), όπου συμπλέκονται και συγκρούονται δύο παράξενες συμμαχίες: Αγγλία, Γαλλία και Τουρκία από τη μια και η Αυτοκρατορική Ρωσία από την άλλη. Η Ελλάδα έλαβε το μέρος της Αυτοκρατορικής Ρωσίας γιατί εκείνη είχε αναλάβει ως προστάτιδα δύναμη των ορθοδόξων Χριστιανών από τους Αγίους Τόπους μέχρι την Κριμαία. Και εκεί έκρινε ότι ήταν η φυσική και ηθική της θέση. Δεν μπορούσε να χαράξει άλλη. Θα ήταν ανυπόφορος σουρεαλισμός για κάθε ελληνική εθνική συνείδηση. Να πολεμάει υπέρ της Τουρκίας! Ντροπή!
Ο 20ος αιώνας «αφιερώθηκε» στους δύο μεγάλους Ευρωπαϊκούς Πολέμους, Ι και ΙΙ παγκόσμιους, με τη Γερμανία σταθερά το ένα εμπόλεμο μέρος, ενώ το έτερο ήταν εκείνο των ΑγγλοΓάλλων. Αξιοσημείωτη είναι η χρονική σύμπτωση με τη γεωγραφία των πολέμων. Ως «ιδεολογική» παράμετρος, ο μπολσεβικισμός στον πρώτο πόλεμο και το παράγωγό του ο σταλινισμός στο δεύτερο, καθορίζει τα μέτωπα των πολέμων και των μεθεορτίων τους, εκεί στη Ρωσική βόρεια Ευρώπη. Οι μεταπολεμικές ρυθμίσεις και ο χωρισμός τού κόσμου (με επίκεντρο των Ευρώπη) καθορίζονται, για πρώτη φορά, από το ιδεολογικό κριτήριο παρά από τις συμφεροντολογικές πολεμικές συμμαχίες. Τη σκυτάλη των εμπολέμων ανέλαβαν σαν φυσική συνέχεια οι χώρες-μέλη του Ψυχρού πολέμου, με το καθαρό ιδεολογικό τους πρόσημο.
Με τις χώρες που βρίσκονταν πίσω από το Iron Curtain «σιδηρούν παραπέτασμα» (όρος του Τσώρτσιλ) και υπό τη Σοβιετική σφαίρα επιρροής, από τη μία και της Δυτικής Ευρώπης, υπό την δημοκρατική αμερικανική προστασία, και την οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία της, από την άλλη.
Πριν μπούμε στις μεταπολεμικές φάσεις των διεθνών συγκρούσεων, θερμοπολεμικών ή ψυχροπολεμικών, ας σταθούμε προς στιγμή στην αξιολόγηση ενός αστάθμητου και πρωτοεμφανιζόμενου παράγοντα. Του ιδεολογικού και δη του μπολσεβίκικου. Το 1917, με την επιτυχία της επανάστασης του Λένιν στη Ρωσία, έκλεισε αυτομάτως το ανατολικό μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (γι’ αυτό και ταξίδεψαν τον Λένιν από την Ελβετία μέσα στο «σφραγισμένο τραίνο», όπως λέει η παραφιλολογία;), με το πρώτο διάταγμα που εξέδωκε ο Λένιν «περί ειρήνης» (το δεύτερο ήταν «περί της διανομής της γης»). Η Γερμανία ανακουφίστηκε από το βάρος του ανατολικού μετώπου, ασχέτως της τελικής έκβασης του πολέμου, τον οποίον έχασαν οι Γερμανοί. Μολαταύτα, είναι ισχυρά η υπόθεση ότι αυτό το προηγούμενο της μη συνέχισης του πολέμου από τους μπολσεβίκους ξεγέλασε τον Χίτλερ ο οποίος μετά το σύμφωνο «Ρίμπεντροπ-Μολότωφ» (1941), το 1942-43 έθεσε σ’ εφαρμογή το «σχέδιο Βαρβαρόσα» της επίθεσης κατά της Ρωσίας. Νόμισε προς στιγμήν πως οι μπολσεβίκοι του Στάλιν, – ο Λένιν στο μεταξύ (1924) είχε πεθάνει – με τον «ερυθρό στρατό», δεν θα πολεμούσαν. Ως ειρηνιστές και διεθνιστές! Έπεσε έξω. Και έχασε τον πόλεμο. Έτσι, η Αμερική, η Αγγλία και η Ρωσία μοίρασαν τον μεταπολεμικό κόσμο. Η διάσκεψη του Πότσδαμ, που αφορούσε κυρίως τον διαμελισμό τής διαλυθείσας Γερμανίας και της Αυστρίας, η συμφωνία της Γιάλτας (12.2.45) που αφορούσε τις σφαίρες επιρροής πλανητικά, η συμφωνία της Μόσχας (9.10.44) (των ποσοστών καλουμένη), όπου σ’ ένα πρόχειρο χαρτί ή στο πίσω μέρος από ένα πακέτο τσιγάρων παλιάς κοπής, ο Στάλιν και ο Τσώρτσιλ μοίρασαν τις σφαίρες επιρροής τους επί των Βαλκανίων, περιλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδος, με ποσοστά 90% υπέρ της Αγγλίας και 10% υπέρ της Ρωσίας, πράγμα που τηρήθηκε όλα τα επόμενα πολλά χρόνια.
Το 1947 το Δόγμα Τρούμαν και το 1948 το Σχέδιο Μάρσαλ ήσαν τα κεφαλαιώδη διπλωματικά έγγραφα με τα οποία η Αμερική ανελάμβανε πολιτικής και οικονομικής τάξεως υποχρεώσεις και εν τινι μέτρω και στρατιωτικής, προκειμένου για την Ελλάδα και Τουρκία, με σκοπό να σωθούν οι τελευταίες και κυρίως η Ελλάδα από τον Σοβιετικό επεκτατισμό που η γειτονία τους τον σκιαγραφούσε ως απειλή, και η ανάπτυξη εμφυλιοπολεμικών (αντάρτικων) κινήσεων στην Ελλάδα (1946-49) δημιουργούσε μια τοις πράγμασι επικίνδυνη κατάσταση. Ήταν το τέλος του θερμού πολέμου στην περιοχή και το πρελούδιο ενός μακρού ψυχρού πολέμου.
Μη νομισθεί όμως πως οι Αμερικανοί ήθελαν με μεγάλη ζέση να στρατιωτικοποιήσουν τον «Ψυχρό Πόλεμο» και μάλιστα με οριοθετημένο τον δυνητικό εχθρό: Τη Ρωσία μετά των παραρτημάτων της, που ήσαν «παλιές υποθήκες» επιρροής του χώρου των Βαλκανίων, των Παρευξείνιων περιοχών, της Κεντρικής Ασίας και της Βαλτικής. Ένεκεν αυτής της αμφίθυμης διάθεσής τους οι ΗΠΑ ζήτησαν από τους Δυτικο-Ευρωπαίους να υποβάλουν το αίτημα της στρατιωτικής υποστήριξής τους, υπερβαίνοντας τις όποιες παλιές διενέξεις τους, από κοινού και σε συνεργασία μεταξύ τους. Έτσι προέκυψε, τον Μάρτιο 1948 το Σύμφωνο των Βρυξελλών (μεταξύ Βρετανίας, που ήταν ήδη αποκαμωμένη από τον πόλεμο, και Γαλλίας, Βελγίου, Ολλανδίας και Λουξεμβούργου, ή αλλιώς Αγγλίας, Γαλλίας και BENELUX χώρες).
Στις 4 Απριλίου 1949, με αυτό το δεδομένο, από τη μια το Δυτικο-Ευρωπαϊκό σχήμα ώριμο από την ανάγκη (επιβίωσης;) και έτοιμο προς σύναψη μιας «σιδηράς συμφωνίας», και από τη άλλη της Συμμαχίας ΗΠΑ-Καναδά, υπεγράφη στην Ουάσιγκτον ο Οργανισμός του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), που περιελάμβανε, εκτός από τα μέλη του Συμφώνου των Βρυξελλών, επί πλέον, Ιταλία, Νορβηγία, Δανία, Πορτογαλία και Ισλανδία.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")