Η Ελλάδα ορίζει την περιφερειακή της σταθερότητα με το Στάτους Κβο που διαμορφώθηκε με δύο Συνθήκες: Τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913 που τερμάτισε τον Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο και τη Συνθήκη της Λοζάννης του 1923 που τερμάτισε οριστικά την ελληνοτουρκική πολεμική σύγκρουση. Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου είναι η κατοχύρωση μιάς λαμπρής νίκης: Η Αθήνα μαζί με το Βελιγράδι ματαίωσαν τη δημιουργία τόσο της Μεγάλης Βουλγαρίας όσο και της Μεγάλης Αλβανίας, που θα προέκυπτε σε περίπτωση ήττας του Βελιγραδίου. Στη διαφύλαξη αυτής της εύθραυστης -σε ό,τι αφορά το Βελιγράδι- σταθερότητας απέβλεπε η συμμαχία Ελλάδας και Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας στον Μεσοπόλεμο και στη συνέχεια με την Τιτοϊκή Ομοσπονδία, όταν μετά την ρήξη με τον Στάλιν το 1948 εγκατελείφθησαν τα οράματα εγκαθίδρυσης Ηγεμονίας στα Βαλκάνια. Μετά τη διάλυση της Ομοσπονδίας το 1991 και παρά την τραυματική φόρτιση της διένεξης Αθήνας-Σκοπίων για την Ονομασία, η διαφύλαξη των κεκτημένων της Συνθήκης του Βουκουρεστίου για την Ελλάδα ταυτίζεται με τη σταθερότητα, ακεραιότητα και επιβίωση της ΠΓΔΜ.
Η αυτονόητη αυτή διαπίστωση έχει και ένα άλλο σκέλος: Μόνον Η Αθήνα και το Βελιγράδι έχουν ζωτικό συμφέρον να μη διαλυθούν τα Σκόπια, αλλά και να μην παραμείνουν προσχηματικά ενωμένα ως Χαλαρή Συνομοσπονδία Σλαβομακεδόνων-Αλβανών. Στη λογική αυτή ο Μιλόσεβιτς προχώρησε στο συναινετικό διαζύγιο με τον Γκλιγκόροφ το φθινόπωρο του 1991, με τον Ομοσπονδιακό Στρατό να αφήνει τον οπλισμό του στις δυνάμεις ασφαλείας των Σκοπίων.
Από τότε μέχρι και σήμερα η γειτονική χώρα ζει μια γεωπολιτική σχιζοφρένεια: Επέλεξε από τις αρχές του 1992 τη σύμπλευση με την Ουάσιγκτον, καθώς γνώριζε ότι η συνεργασία με το Βελιγράδι θα την οδηγούσε και αυτήν σε κυρώσεις, σε απομόνωση και σε ανοικτή εξέγερση του αλβανικού στοιχείου. Αναγκάσθηκε στη συνέχεια να γίνει η βάση υποστήριξης της χερσαίας εκστρατείας που θα ακολουθούσε τους βομβαρδισμούς της άνοιξης του 1999, αν το Βελιγράδι δεν είχε συνθηκολογήσει. Η αδιαλλαξία των τελευταίων χρόνων στην αναζήτηση συμβιβασμού με την Αθήνα για την ονομασία συνδέεται ευθέως με την ενδοτική και υποχωρητική στάση της σλαβομακεδονικής ηγεσίας απέναντι στον αλβανικό εθνικισμό. Κάποιοι εγκέφαλοι στις όχθες του ποταμού Ποτόμακ προφανώς σκέφθηκαν ότι η αναγνώριση της Συνταγματικής Ονομασίας μπορεί να χρυσώσει το χάπι για την αποδοχή της σταδιακής μετάλλαξης της χώρας σε Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Σήμερα η κατάσταση πραγμάτων βρίσκεται σε οριακό σημείο: Το Ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο στην πράξη ακυρώνει τις εύθραυστες ισορροπίες που εγγυάται η συμφωνία της Αχρίδας που υπογράφηκε στα τέλη του 2001 και τερμάτισε την αλβανική εξέγερση που ξέσπασε την άνοιξη της ίδιας χρονιάς στο Τέτοβο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την περασμένη Κυριακή η κυβέρνηση των Σκοπίων άνοιξε τα σύνορα προς το Κοσσυφοπέδιο για να διευκολύνει τη μαζική συμμετοχή των Αλβανών πολιτών της στους πανηγυρισμούς για την Ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου.
Μια ντε φάκτο ή ντε γιούρε απόσχιση των Αλβανών θα δημιουργήσει πρόβλημα ταυτότητας στην εύθραυστη και αγωνιζόμενη να διαφοροποιηθεί από την βουλγαρική σλαβομακεδονική εθνική ταυτότητα. Σήμερα η προσέγγιση με τη Σόφια δεν θα είναι αναβίωση των αλυτρωτισμών του 19ου αιώνα αλλά ρεαλιστικός προσανατολισμός προς μια χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό στην Αθήνα είναι ότι οι ενστάσεις στις παραχαράξεις της Ιστορίας από την άλλη πλευρά δεν πρέπει ποτέ να φθάνουν στην αμφισβήτηση της εθνικής ταυτότητας και της γλώσσας της γειτονικής χώρας.
Με δύο λόγια, είναι φανερό ότι η συμβιβαστική επίλυση της εκκρεμότητας της ονομασίας είναι κατεπείγουσα προτεραιότητα και για τις δύο πλευρές: Όχι μόνο για να διευκολυνθεί η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, αλλά για να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για μια από κοινού προσπάθεια διαφύλαξης του Στάτους Κβο των συνόρων που κατοχυρώθηκε με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου πριν από 95 χρόνια.