ειρήνης», τα οποία όμως δεν έδιναν στις ΗΠΑ το αντίστοιχο μερίδιο «λείας πολέμου». Και αυτή η Κοινωνία των Εθνών, το όραμά του, θα διελύετο μετά από 25 χρόνια και έδινε τη θέση της στον ΟΗΕ. Γι’ αυτό, το Bretton Woods, έργο του Αμερικανού Προέδρου Φραγκλίνου Ντ. Ρούσβελτ, ήταν ο «σταθμός φόρτωσης» των λύτρων του Β΄ Πολέμου για τις ΗΠΑ, που διόρθωνε έτσι το λάθος του Α΄.
Η Αμερική είχε θέσει τους όρους της κυρίως επί της Γερμανίας και με τα περίφημα quotas (ποσοστώσεις) παραγωγής και εμπορίας αγαθών, σε όλα τα βασικά προϊόντα του Ευρωπαϊκού εύφορου κάμπου: σίτο, καλαμπόκι, σόγια. Όπως και του υπεδάφους: χάλυβα, αμίαντο, αλουμίνιο, σίδηρο. Η αντισταθμιστική εξισορρόπηση σ’ όλη τη διάρκεια των τεσσάρων και πλέον μεταπολεμικών δεκαετιών του ψυχρού πολέμου επετυγχάνετο με τη Νατοϊκή αμυντική ομπρέλα με την οποία οι ΗΠΑ κάλυπταν τη Δυτική Γερμανία και όλη τη Δυτική Ευρώπη. Ταυτόχρονα, εκεί στο Bretton Woods καθορίζοντο οι κανόνες και το θεσμικό πλαίσιο της συναλλαγματικής σταθερότητος. Ορίζετο το δολλάριο ως αποθεματικό και συναλλαγματικό νόμισμα. Και ορίζοντο και τα «εργαλεία-θησαυροφύλακες» της συναλλαγματικής κυκλοφορίας και σταθερότητας: το ΔΝΤ (IMF) και η Παγκόσμιος Τράπεζα (World Bank).
Η ιστορία του ΝΑΤΟ (72 χρόνων μέχρι σήμερα, μέχρι το προχθεσινό καταλυτικό σημείο της ίδρυσης του αμυντικού συμφώνου AUKUS) τα πρώτα χρόνια από τον Απρίλιο του 1949 μέχρι το 1955, 5 Μαΐου, με τις συμφωνίες τις οποίες η Δυτική Γερμανία εντασσόταν στο ΝΑΤΟ και ανακτούσε την εθνική της κυριαρχία εμπεριείχε τεράστιο πολιτικό βάρος αλλά ελάχιστη στρατιωτική δράση. Τα άλλα ενδιάμεσα γεγονότα ήσαν:
α) Η ένταξη στο ΝΑΤΟ της Ελλάδος και Τουρκίας, ένα δίδυμο που όπως απεδείχθη ήταν προβληματικό και ασύμφορο για την Ελλάδα, γιατί τοις πράγμασι ακύρωνε τον αμυντικό θώρακα του ΝΑΤΟ ως προς την επιθετικότητα και διεκδικητικότητα της Τουρκίας, έναντι της Ελλάδος. Μια άρρωστη συμβίωση, που έμοιαζε με πόκερ με σημαδεμένη τράπουλα όλα αυτά τα χρόνια. Η Ελλάδα το γνώρισε αυτό το άτιμο/cheating παιχνίδι πολύ καλά στο πετσί της. Με το Κυπριακό (εισβολή του ’74) και την εξακολουθητική αμφισβήτηση της κυριαρχίας της στη θάλασσα, στον εναέριο χώρο και στην ΑΟΖ της. Από εκείνον τον τραμπούκο που δεν είχε υπογράψει ούτε ανεγνώριζε το Δίκαιο της Θαλάσσης του Montego Bay (1982), παρωθούμενο από το ΝΑΤΟ και τους λοιπούς «Πόντιους Πιλάτους.
β) Η Συμφωνία του Λονδίνου, 27/2/1953, που καθόριζε τον τρόπο και τους ευνοϊκούς όρους, με τους οποίους, η ηττηθείσα και προκαλέσασα τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία, θα αποπλήρωνε τις αποζημιώσεις που της είχαν επιδικασθεί από τους νικητές. Ήδη από το 1950 άρχιζε το χάϊδευμα προς τη Γερμανία. Τώρα οι σύμμαχοι νικητές είχαν βρει άλλον εχθρό, τη Σοβιετική Ένωση. Και χρειάζονταν σ’ αυτή την αναδιάταξη των δυνάμεων τη Γερμανία. Γι’ αυτό και κούρεψαν το γερμανικό χρέος «μέχρι το πετσί» («εν χρω»). Η συνθήκη του Λονδίνου υπογεγραμμένη και από την Ελλάδα (τι ειρωνεία!) εξασφάλιζε ότι η Γερμανία θα ξεπλήρωνε τα χρέη της χωρίς να δυσκολεύεται, και χωρίς να πληρώνει!
γ) Ο πόλεμος της Κορέας. Εκεί, στον 38ο παράλληλο της Κορεατικής Χερσονήσου, έλαβε χώρα μεταξύ 1950 και 1953, μια πολεμική σύρραξη με θεωρητικά εμπόλεμα και εμφύλια μέρη, τη διαιρεμένη Χερσόνησο, Βόρεια και Νότια, με την πρώτη υπηγμένη στο Ανατολικό Κομμουνιστικό στρατόπεδο (Κίνας-Ρωσίας) με υποστήριξη κυρίως της Κίνας και τη δεύτερη (Νότια), υπό την προστασία του Δυτικού συνασπισμού. Ένας πόλεμος ματαιόσκοπος, τερματίστηκε μετά από τρία χρόνια και ο 38ος παράλληλος παρέμεινε παρά τις τόσες θυσίες αδιατάρακτος, άθικτος και αμετάβλητος. Και χωρίς νικητές. Μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η Αμερική υπερφιάλως θέλησε να γίνει το «πεζικό» που θα πάταγε το Ασιατικό έδαφος. Μετά από αιματοχυσία τριών ετών οι Αμερικανοί υπεχώρησαν οικτρώς. Ήταν ένας «ξεχασμένος πόλεμος», όπως έμεινε στην ιστορία. Στριμωγμένος ανάμεσα στον Πόλεμο του Ειρηνικού (Αμερικανο-Ασιατών), στα «ατομικά μανιτάρια» της 6ης και της 9ης Αυγούστου 1945 και στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Η μπότα των αμερικανών (μετά τους ηττηθέντες Γάλλους) απεδείχθη πολύ ασταθής στους βάλτους του Βιετνάμ. Και ο πόλεμος των από ελικοπτέρων βομβαρδισμών (και με βόμβες «ναπάλμ») πολύ ατελέσφορος. Ο Σαββόπουλος έψαλλε προφητικά και αισιόδοξα: «Και τώρα Χο Τσι Μινχ κρυμμένος ανασαίνεις με καλάμι, με καλάμι» Και αυτός ο ανασαίνων με καλάμι στο ποτάμι νίκησε!
Ο Πόλεμος της Κορέας. Ένας μίνι-παγκόσμιος. Πρόχειρος, ασαφής και επίδειξης ισχύος των Αμερικανών. Ένα μίγμα πολυπληθών εμπολέμων. Από ένα δίπτυχο στρατολογικών κέντρων (ΟΗΕ και ΝΑΤΟ). Ο μάταιος πόλεμος.
Η Γερμανία, λοιπόν, ηττηθείσα και μάλλον μη μετανοηθείσα, ήταν ο παλαιός εχθρός. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Στις 5 Μαΐου 1955 η Δυτική Γερμανία εντασσόταν στο ΝΑΤΟ, γινόταν σύμμαχος των ΗΠΑ, και ανακτούσε την αποσαθρωμένη εθνική της κυριαρχία. Ο μέγας χειριστής αυτών των κρίσιμων διευθετήσεων ήταν ο Δυτικογερμανός καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ. Ο πρώην δήμαρχος Κολωνίας πέτυχε την εισδοχή της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ με ανάλογη συγκρότηση δυτικογερμανικού στρατού. Υπάρχει μια ρήση του πρώτου γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ του Λόρδου Ισμέυ (Hastings Ismay, 1st Baron Ismay), που καθόριζε με κάποιο χιούμορ τις υποχρεώσεις της Συμμαχίας: «Keep the Russians out, the Americans in, and the Germans down» (Να κρατηθούν οι Ρώσοι έξω, οι Αμερικανοί μέσα, και οι Γερμανοί κάτω). Δεν φαίνεται, πάντως, να τηρήθηκε, ως προς τους Γερμανούς, οι οποίοι ανέλαβαν de facto τα πρωτεία.
Έτσι κύλησαν τα χρόνια. Μέχρι το 1989, την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Και το 1991, τη διάλυση της Σοβιετίας. Κοσμογονικές αλλαγές σ’ εκείνα τα δύο χρόνια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΟΝΕ διαμόρφωναν ένα πλέγμα σχέσεων, που οδηγούσε στον σχηματισμό μιας «Γερμανικής Ευρώπης», με όλα τα στοιχεία τής φόρου υποτέλειας για τους λοιπούς εταίρους.
Είναι αλήθεια ότι σ’ όλα τα 35 χρόνια της «βασιλείας» του ΝΑΤΟ, μεγάλες επιχειρήσεις στρατιωτικής κλίμακος δεν έλαβαν χώρα. Με μόνη εξαίρεση, και αυτή της ντροπής, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους άγριους εμφύλιους πολέμους στο πεδίο. Τα πολεμικά πεπραγμένα της χαλύβδινης συμμαχίας (ΝΑΤΟ), δίδουν ακόμη το «αμφίβολο παρόν» τους, σε όλα τα θέατρα του πολέμου της Αραβικής Άνοιξης. Το 2010-2014. Επρόκειτο για την πιο εκτεταμένη επιχείρηση στη Βόρειο Αφρική και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο με ΑΝΣΚ την ευρεία αποσταθεροποίηση, την αρπαγή των θησαυρών των καθεστώτων και την αλλαγή φίλιων regimes με καθεστώτα πετρελαιοπαραγωγικού πλούτου. Έκαναν πόλεμο οι ΝΑΤΟΑμερικάνοι με αβέβαιο και προσχηματικό σκεπτικό: Ο Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ, ότι δήθεν, «κατείχε» χημικά όπλα, που όμως δεν βρέθηκαν. Και ο Μπασάρ Αλ Άσαντ της Συρίας, ότι έκρυβε τους θησαυρούς τού πατέρα του και θανατηφόρα χημικά και βιολογικά όπλα. Που επίσης δεν βρέθηκαν! Ο Μπασάρ άντεξε, χάρη στο πεισματικό κράτημα των Ρώσων στην αεροπορική βάση της Λαττάκιας (Λαοδικείας) και της ναυτικής Ταρτούς. Ούτε θησαυροί, ούτε όπλα βρέθηκαν. Μόνο τα εγκλήματα του ISIS!
Οι Δυτικοί σε όλους τους τελευταίους Νατοϊκούς πολέμους, χρησιμοποιούσαν ένα ηθικό, ιδεολογικό επιχείρημα: Το φοβερό χτύπημα και γκρέμισμα των Διδύμων Πύργων στο Εμπορικό Κέντρο του Μανχάταν. Πολεμούσαν κατά της τρομοκρατίας: Της Αλ Κάϊντα, των Μουτζαχεντίν, του ISIS (Ισλαμικό Κράτος), των Ταλιμπάν, των Αδελφών Μουσουλμάνων, της Χαμάς κ.ο.κ. Πρόσφατα ο Πρόεδρος Μπάϊντεν είπε: «Δεν θα τρέχουμε όπου βρίσκονται Ταλιμπάν για να καλύπτουμε το κενό»! Αυτό κι αν είναι κυνισμός! Ο Μπάϊντεν εξέδιδε στην Αλ Κάϊντα VISAS ελευθέρας εισόδου στην Ευρώπη! Ένας υπαρκτός κίνδυνος για τη νυσταλέα και πολυπολιτισμική Ευρώπη. Ντροπή!
Το Αφγανιστάν ήταν το νέο ξερό και άξενο – όχι με βάλτους και τενάγη – «Βιετνάμ». Εκεί στα βραχώδη όρη, τα απροσπέλαστα, διεξήχθη ένας εικοσαετής πόλεμος (2001-2021). Με δύο ξαφνικά επακόλουθα. Το πρώτο, την άμεση και αιφνίδια εγκατάλειψή του από τους Αμερικανούς, στις 30 Αυγούστου 2021. Και το δεύτερο, την με άκρα μυστικότητα συγκρότηση μιας αμυντικής συνεργασίας, της AUKUS (Αυστραλία – Ηνωμένο Βασίλειο – Ηνωμένες Πολιτείες). Η πιο παράσπονδη, σε σχέση με το ΝΑΤΟ, «παρα-συμμαχία», και η πιο αναίτια και περιφρονητική προς τους παλιούς ΕυρωΝΑΤΟϊκούς συμμάχους. Οι οποίοι έμειναν ακάλυπτοι. Φοβισμένοι να «ντιλάρουν» συμβόλαια! Και τί σήμα εκπέμπει αυτή η clandestine επιχείρηση προς τους αντιπάλους (παλιούς και νέους); Ηττοπάθειας. Η AUKUS πάει αλλού (σαν τον γέρο φαφούτη της παλιάς διαφήμισης). Στον Ινδο-Ειρηνικό! Κλαίω τους φίλους Αυστραλούς για τις φρούδες ελπίδες τους. Ακούς πυρηνοκίνητα υποβρύχια, χωρίς πυρηνικά όπλα! Κούφιο οπλοστάσιο!
Το μικρό ιστορικό των Αμερικανο-Κινεζικών σχέσεων ξεκινά από το υπέρογκο χρέος της Αμερικής προς την Κίνα. Η φτηνή εργασία των Κινέζων βόλευε τους Αμερικανούς. Και παρήγαγαν βιομηχανικά προϊόντα φτηνά στην Κίνα. Και έκοβαν ομόλογα και άλλα χρεώγραφα στους «χαζούς» Κινέζους. Και εκχωρούσαν ολόκληρη την Αφρική προς παντοειδή εκμετάλλευση στους Κινέζους. Ύστερα ξύπνησαν. Και σε μια επίδειξη μιας αφόρητης κρυψίνοιας φθάσαμε στις 15 Σεπτεμβρίου 2021. Η στρατιωτική συνεργασία AUKUS διέλυσε ψυχολογικά την ΕΕ και την ΟΝΕ και φυσικά τον στρατιωτικό τους βραχίονα, το ΝΑΤΟ. Η Ευρώπη έμεινε στρατιωτικώς ακάλυπτη. Έχανε τα ψευδαισιακά της στηρίγματα. Και η Ελλάδα κάτω από τον κρανιοθραύστη τού «Ούννου τραμπούκου» της Τουρκίας. Και εγώ τους απαντώ: Δεν τους φοβάμαι!
Κανένα θηριώδες συμβόλαιο για υποβρύχια που θα προμήθευε η Γαλλία την Αυστραλία, δεν μπορεί να αντισταθμίσει την «χασούρα». Η Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αμερική μπορεί να κέρδισαν πυρηνοκίνητα υποβρύχια, χωρίς πυρηνικά όπλα, έχασαν όμως κάτι πολυτιμότατο: Την αξιοπιστία τους. ΝΑΤΟ και ΕΥΡΩΠΗ σε σχέση με το AUKUS συνθέτουν μια «εικόνα» ενός «παιχνιδιού μηδενικού αθροίσματος». Όσο μεγαλώνει το AUKUS, τόσο μικραίνει το ΝΑΤΟ! Και οι οψιγενείς σκέψεις για τον «Ευρωστρατό» αμέσως μετά το AUKUS, είναι «παρηγοριά στον άρρωστο». Και δείχνει από πλευράς ΕΕ+ΝΑΤΟ έλλειψη της δεούσης σοβαρότητας για την αμυντική ανασύνταξη του Δυτικού κόσμου. Η Ευρώπη δεν τολμούσε να ορίσει ούτε τα εξωτερικά της σύνορα! Δουλικά υποκείμενη στην Τουρκία. Ούτε 12 ν.μ. (η Ελλάς) δεν προκήρυσσε όπως υπαγορεύει το Δίκαιο της Θαλάσσης του ΟΗΕ. Ο φόβος προς τους αδελφούς μουσουλμάνους κυριαρχεί στο εσωτερικό της Γερμανίας και της Ευρώπης. Δεν εγκατέλειψε η Αμερική στο έλεος των Ταλιμπάν μόνο τους Αφγανούς. Εγκατέλειψε στο έλεος του Θεού την Ευρώπη και την Ελλάδα. Όπως τότε (1955) τους Κωνσταντινοπολίτες αδελφούς μας, και το 1974 την Κύπρο μας. Υπό τα όμματα και τα ύπουλα πνεύματα των αιωνίων Άγγλων. Λοιπόν, ορθοί, όσοι Έλληνες!
(από την εφημερίδα Η ΕΣΤΙΑ)