Του Τηλέμαχου Μαράτου
Ας αρχίσουμε με τα καλά νέα. Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Αμερική έχουν τρωθεί μονίμως μετά την πρόσφατη συμπεριφορά της. Η –μυθοποιημένη- τουρκική διπλωματία παραπαίει από λάθος σε λάθος, καθώς ισχυροποιείται η επιρροή του Ισλαμικού στοιχείου. Το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας, επί τέλους, γίνεται αντιληπτό στους Αγγλοσάξονες χωρίς όμως να κερδίζει, ως εκ τούτου, την συμπάθεια άλλων Ευρωπαίων, ούτε καν της Γερμανίας και της Γαλλίας. Το «ανάχωμα» της Δύσης προς την Ανατολή μετατίθεται δυτικά.
Η σημασία αυτών των συνόρων της δύσεως δεν έχει γίνει, δυστυχώς, κατανοητή στην Ελλάδα για πολλούς λόγους, ενώ το παράδειγμα της Τουρκίας είναι δίπλα μας και εξόφθαλμο. Η Τουρκία οφείλει αυτή την ύπαρξή της στην χρησιμότητά της στην Δύση. Έχει γραφτεί, κατ’ επανάληψη αλλά πρέπει να τονίζεται ότι αυτό το διεφθαρμένο, και μονίμως χρεοκοπημένο, κράτος υποστηρίζεται από την Δύση λόγω της γεωγραφικής του θέσεως.
Συγχρόνως η Δυτική εξωτερική πολιτική προσποιείται ότι η Τουρκία εκτός από συμμάχους είναι μία χώρα που εκπολιτίζεται συνεχώς μέχρι του σημείου που, κάποτε, μπορεί να ενταχθεί στην Ευρώπη ως ισότιμο (!) μέλος. Στην πραγματικότητα βαδίζει προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση και αποδεικνύεται –στο βάθος του χρόνου- πιο επικίνδυνη από τα άλλα Ισλαμικά κράτη, ιδίως λόγω της γειτνιάσεως και της γεωγραφικής της θέσεως.
Δυστυχώς, εάν τελικώς, αντιπαραταχθεί προς την Αμερική δεν αποκλείεται να δούμε, εδώ, και μεγάλη συμπάθεια προς τους Τούρκους ανάλογη με εκείνη που βλέπουμε σήμερα προς άλλους Μουσουλμάνους ακόμη και σε μαθητικές παρελάσεις της 25ης Μαρτίου (Δεν ξέρει κανείς πόσα θαυμαστικά πρέπει να βάλλει στο τέλος αυτής της φράσεως). Τα ανατολικά κράτη της Νέας Ευρώπης έχουν αντιληφθεί χωρίς καθυστέρηση το συμφέρον τους και συμπαρετάχθησαν με την δύση εισπράξαντα την οργή των σχολιαστών μας, μερικοί των οποίων εξέφρασαν την άποψη ότι δεν πρέπει να γίνουν δεκτά στην Ευρώπη διότι δεν είναι αντιαμερικανικά. Σήμερα όμως ανεκοινώθη η πιθανότητα στρατιωτικής συμμετοχής της Πολωνίας σε αυτό τον πόλεμο.
Η πιθανότητα μιας στροφής της Ελλάδος προς την ενεργή συμπαράσταση με τις δυτικές δυνάμεις ακούγεται σήμερα σουρεαλιστική. Ωστόσο η Κορέα (το 1950 δεν είναι τόσο μακριά. Ο γράφων είχε προτείνει –προ δεκαετίας- ότι οι Κύπριοι έπρεπε να είχαν στείλει, συμβολικά, ένα τάγμα να πολεμήσει για την απελευθέρωση του Κουβέιτ τόσο φανερό ήταν το παράλληλο με την εισβολή των Τούρκων. Το άρθρο αυτό (συνέντευξη με έγκυρο καθηγητή διεθνολόγο) δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Θεωρήθηκε απαράδεκτο ακόμη και ως ιδέα. Θυμηθείτε ότι, τότε, εναντίον του Ιράκ πολεμούσε όλη η Δύση. Το κέρδος της Κύπρου από μία τέτοια κίνηση θα ήταν ανυπολόγιστο.
Πρωταγωνιστής, σήμερα, εναντίον των Αγγλο-Αμερικανών είναι η Γαλλία. Υπό το κράτος της φαντασιώσεως της «Μεγάλης Δυνάμεως» ο παρών Υπουργός των Εξωτερικών, ντέ Βιλλπέν, είπε το αμίμητο: «Η Γαλλία δεν θα επιτρέψει (!)» Κατανοητό από ψυχολογικής πλευράς για μια χώρα που από το 1815 –το παροιμιώδες Βατερλώ- έχει μία μακρά σειρά από ήττες. Το 1870, είδε τους Γερμανούς στο Παρίσι, το 1940 επίσης, στην Ινδοκίνα, νυν Βιετνάμ, είχε ζητήσει βοήθεια από… τους Αμερικανούς, όταν έπεφτε το Ντιέν-Μπιέν-Φού. Αυτό βέβαια δεν τους εμπόδισε να είναι αργότερα… υπέρ των Βιετ-Κόνγκ. Η συμπεριφορά τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι γνωστή. Παρά ταύτα ο Ντε Γκώλ όταν έφυγε από το ΝΑΤΟ ζήτησε από τον Λύντον Τζόνσον να αποσύρει τους Αμερικανούς στρατιώτες από την Γαλλία. Εκείνος του απήντησε: «…και τους νεκρούς;».
Γιατί τόσον οι Γάλλοι, όσο και οι Γερμανοί αυτό ακριβώς θέλουν να ξεχάσουν. Ότι το 1944 οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι «εισέβαλαν» στην Ευρώπη την οποία είχαν βομβαρδίσει ανηλεώς. Και αποτέλεσμα αυτής της εισβολής, και των βομβαρδισμών, ήταν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, κυρίως άμαχοι και γυναικόπαιδα. Αλλά δεν εξεγέρθηκαν τότε «Οι Λαοί» εναντίον των Αμερικανών και των Άγγλων, γιατί ήξεραν ότι χωρίς αυτή την ‘εισβολή» σήμερα θα είχαμε τους επιγόνους του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Φράνκο και του Πεταίν και όλοι οι φιλειρηνιστές θα χαιρετούσαν φασιστικά. Επί πλέον χάρις στο ΝΑΤΟ η Ρωσία σταμάτησε στο Σιδηρούν Παραπέτασμα, ενώ χάρις στο Σχέδιο Μάρσαλ και το Δόγμα Τρούμαν είμαστε εδώ και γράφουμε τις απόψεις μας.
Τέλος ασφαλώς χάρις σε ορισμένους Αμερικανούς προέδρους, που χαρακτηρίζονται πάντοτε ως αγράμματοι και ηλίθιοι, κατέρρευσε το δηλητηριώδες καρκίνωμα του κομμουνισμού το οποίο τόσοι και τόσοι νοσταλγούν ως το «αντίπαλο δέος». Υπάρχουν ακόμη Αμερικανοί και Άγγλοι στρατιώτες στην Ευρώπη. Η παρουσία τους επέτρεψε στις ευρωπαϊκές χώρες να αναπτυχθούν χωρίς το βάρος υπέρογκων αμυντικών δαπανών.
Ας μην ξεχνάει κανείς ότι εκτός από το «Δόγμα Τρούμαν» υπάρχει και το «Δόγμα Μονρόε» -πολύ δημοφιλές στην Αμερική όπως έχει γράψει προσφάτως αυτή η εφημερίδα σε κύριο άρθρο. Ο σημερινός Πρόεδρος Μπους έβλεπε με μεγάλη συμπάθεια μία Αμερική απομονωμένη που θα ασχολείται μόνο με τα δικά της προβλήματα. Αλλά την 11η Σεπτεμβρίου τα προβλήματα των άλλων ήλθαν και την βρήκαν στο σπίτι της. Από τότε τίποτε δεν είναι το ίδιο.
Το 1940 ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν όχι μόνο Γερμανόφιλος αλλά επιπλέον είχε ένα καθεστώς σε πολλά σημεία παράλληλο με εκείνα του «Άξονος». Παρά ταύτα διέβλεψε ότι το εθνικό συμφέρον ήταν να συμμαχήσει με τους Άγγλους και αυτό έκανε παραβλέποντας τις ιδεολογικές του συμπάθειες. Αυτό ακριβώς το εθνικό συμφέρον σήμερα σκοτίζεται από το τυφλό αντιαμερικανικό μίσος, δηλαδή από ένα συναίσθημα, που τίποτε το καλό δεν πρόκειται να προσφέρει στην Ελλάδα. Ούτε καν σκέπτεται κανείς τι είδους κέρδη θα αποκομίσουμε από τους ηττημένους, ενώ πανηγυρίζουν πολλοί για κάθε αμερικανική απώλεια.
Το Ιράκ ψήφισε σταθερά εναντίον της Ελλάδος και της Κύπρου εις τον ΟΗΕ. Αυτό κανείς απολύτως δεν το θυμάται, διότι δεν θέλει να το θυμάται.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 26/03/03)