Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στα θέματα περιβάλλοντος, όλα στην Ελλάδα είναι στρεβλά. Θα τολμούσε κανείς να πει, παραφράζοντας γνωστή ρήση, ότι στο όνομα του περιβάλλοντος διαπράττονται τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά εγκλήματα. Αυτοί που θα έπρεπε να αντιδρούν και να μας προστατεύουν, αδιαφορούν προκλητικά ή συμμετέχουν εν γνώσει τους στη βάναυση κακοποίηση του περιβάλλοντος, διότι τελικά άλλες είναι οι προτεραιότητες τους.
Τα παραδείγματα άπειρα. Η απραξία, όμως, όλων ημών που βλαπτόμεθα καθημερινά και πολλαπλά, εντυπωσιακή! Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς; Ας κάνουμε μια προσπάθεια…
-Η κρατική ΔΕΗ, παρά τη χειραγώγησή της από το πολιτικό σύστημα, τα πανίσχυρα συνδικάτα και πολλά άλλα μικρά και μεγάλα κέντρα επιρροής, έχει εκπονήσει επενδυτικά προγράμματα για επενδύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ, προκειμένου να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας. Όλα αυτά, όμως, μένουν στα χαρτιά, διότι παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του Διοικητικού της Συμβουλίου, αντιδρούν «δημοκράτες» συνδικαλιστές και «φωτισμένοι» πολιτικοί! Πρωτοφανή αλλά και αστεία πράγματα. Προτιμούν οι κύριοι αυτοί να αγοράζει η Ελλάδα ρεύμα από Βουλγαρία και Τουρκία (άρα να υποθηκεύει την ενεργειακή ανεξαρτησία της), παρά να παράγουν ρεύμα ελληνικές ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Με τη στάση τους αποδεικνύουν ότι δεν τους ενδιαφέρει ούτε ο Έλληνας καταναλωτής (ο πελάτης), ούτε η επιχείρηση, ούτε ο φορολογούμενος (μέτοχος). Τους ενδιαφέρουν τα δικά τους προνόμια και θέλουν την ΔΕΗ «ξέφραγο» αμπέλι. Η επιχείρηση δεν μπορεί να εκσυγχρονιστεί και επομένως, αδυνατεί να κάνει επενδύσεις. Η Ρόδος π.χ., το 2ο συναλλαγματοφόρο νησί της Ελλάδος, δεν μπορεί να καλύψει ικανοποιητικά τις ενεργειακές της ανάγκες, διότι κανένας δήμαρχος δεν επιτρέπει στην ΔΕΗ να επεκταθεί. Τα ίδια γίνονται και στην Μυτιλήνη, αλλά και σε πλείστα όσα μέρη της Ελλάδος.
Έτσι, το περιβάλλον συνολικά επιβαρύνεται πολύ περισσότερο. Το δε κόστος της ΔΕΗ εκτινάσσεται χωρίς λόγο στα ύψη και οι συνδικαλιστές της «ποιούν τη νήσσα». Διότι η συνέπεια είναι έννοια άγνωστη για τους γνήσιους αυτούς «πατριώτες» και «προοδευτικούς».
-Οι σύγχρονοι κινητήρες πετρελαίου επιβαρύνουν πολύ λιγότερο (από τη βενζίνη) το περιβάλλον. Στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, ακόμα και σήμερα απαγορεύεται η πετρελαιοκίνηση και κανείς δεν γνωρίζει το γιατί. Το θέμα αυτό είναι «ταμπού» για την ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ, κάτι όπως οι ιερές αγελάδες για τους Ινδούς. Εν τω μεταξύ, το περιβάλλον των δύο αυτών πόλεων επιβαρύνεται επικίνδυνα, σε βάρος της υγείας 7 περίπου εκατομμυρίων κατοίκων.
-Το θέμα των σκουπιδιών είναι ένας ακόμα τομέας που αποδεικνύει την πλήρη ανικανότητα των υπευθύνων. Αν υπήρχε στοιχειώδης ευθιξία, κάποιοι πολιτικοί «άρχοντες» θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί και να μην τολμούσαν να διεκδικήσουν ξανά τη λαϊκή ψήφο. Είτε αυτοί λέγονται Δήμαρχοι και Νομάρχες, είτε βουλευτές ή Υπουργοί. Αυτά όμως, είναι ψιλά γράμματα για εμάς τους Ελληνες. Δεν μπορεί να χωρέσει ο νους του ανθρώπου το αίσχος της χωματερής των Άνω Λιοσίων (και κάθε χωματερής), τα απίστευτα κονδύλια που εισπράττει (και κατασπαταλά με προκλητική αδιαφάνεια) ο εκεί Δήμος, αλλά και τη φοβερή ρύπανση αέρα, εδάφους και υπεδάφους.
-Από 40% έως 60% των (υπερπολύτιμων και όλο και λιγότερων) υδάτινων πόρων διαρρέουν στο έδαφος από τα παλαιά και ακατάλληλα δίκτυα της ΕΥΔΑΠ, αλλά και όλων των Δήμων και Κοινοτήτων της χώρας. Ταυτόχρονα, το υπέδαφος μολύνεται όλο και περισσότερο και οι Δήμαρχοι σχεδόν στο σύνολο τους, σηκώνουν τα χέρια ψηλά, μεταθέτοντας τις ευθύνες τους.
-Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα 200.000 (διακόσιες χιλιάδες) κρατικά κτίρια. Τα περισσότερα εξ αυτών είναι εξαιρετικά ενεργοβόρα, παλαιά, πλημμελώς συντηρημένα, με ανύπαρκτη μόνωση και ακατάλληλες εγκαταστάσεις. Η σπατάλη που γίνεται στα κτίρια αυτά δεν περιγράφεται ! Καζανάκια και βρύσες που τρέχουν, εκατομμύρια λαμπτήρες πυρακτώσεως, κλιματιστικά που λειτουργούν με ανοιχτά παράθυρα, χρόνια ασυντήρητοι καυστήρες, αερόθερμα που φέρνουν οι εργαζόμενοι από το σπίτι τους για «να ζεσταθεί το κοκκαλάκι τους» και άλλα πολλά... Και κανείς δεν κάνει τίποτε. Πλήρης αφασία όλων για τη σπατάλη και το περιβάλλον. Και η ΕΕ επιβάλλει στην Ελλάδα το ένα πρόστιμο μετά το άλλο. Όταν, όμως, γίνεται κάποια ημερίδα για το περιβάλλον, σπεύδουν όλοι αυτοί οι Φαρισαίοι και τολμούν να βγάζουν λόγους για την ανάγκη προστασίας του…
-Όπου υπάρχουν δασύλλια, αλσύλλια, πάρκα, παιδικές χαρές, κ.α., είναι όλο βρώμα και σκουπίδια. Και εκεί παίζουν παιδιά (που εθίζονται εκ του ασφαλούς στη ρύπανση, αντί να μαθαίνουν να σέβονται το περιβάλλον) ή περπατούν ηλικιωμένοι που αντί να απολαμβάνουν την βόλτα τους, «βαστούν τις μύτες τους».
-Λιμάνια, γήπεδα, χώροι άθλησης, πεζοδρόμια, δρόμοι, καθρεφτίζουν τον πολιτισμό μας. Διότι οι Δήμαρχοι –δήθεν περιβαλλοντικά ευαίσθητοι– είναι ανίκανοι να επιτελέσουν την κύρια αποστολή τους, να διατηρούν τις πόλεις τους καθαρές. Όταν ζεις μέσα στο σκουπίδι, τι αυτοσεβασμό μπορείς να έχεις, για ποια ευαισθησία προς το περιβάλλον μπορείς να μιλάς ;
Τα θέματα του περιβάλλοντος είναι πολλά, είναι σημαντικά και μας αφορούν όλους. Επιβάλλεται η Πολιτεία να λύσει αιώνια προβλήματα, όπως αυτά των σκουπιδιών, των δικτύων ύδρευσης, της καθαριότητας και της χωροταξίας, με αποφασιστικότητα, κοινό νου, χωρίς λαϊκισμούς και υποκρισία.
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 23/02/2008)