Η επίσκεψη του ηγέτη του Ιράν Αχμαντινετζάντ την Κυριακή 1η Μαρτίου στη Βαγδάτη είναι κάτι παραπάνω από ιστορική, αποτελεί Μεγάλη Ανατροπή. Το Ιράκ δημιουργήθηκε ως κράτος από τη Βρετανία την επαύριον της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για να λειτουργήσει ως ανάχωμα στην περιφερειακή ισχύ της Τεχεράνης, έναν ρόλο που διαδραμάτισαν διαδοχικά η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για να υπηρετηθεί ο παραπάνω στόχος το Λονδίνο φρόντισε να διασφαλίσει την κυριαρχία της Σουνιτικής Μειοψηφίας με τον μόνο δυνατό τρόπο, την εγκαθίδρυση δηλαδή ενός συγκεντρωτικού αυταρχικού καθεστώτος η στυγνή κατασταλτική ουσία του οποίου παρέμεινε η ίδια και επί Μοναρχίας και μετά το 1958 επί Μπάαθ.
Σήμερα το Ιράν τολμά σε μια επίδειξη Ρεαλπολιτίκ ό,τι δεν τόλμησαν οι άλλες Αραβικές Χώρες: Έσπευσε από τους πρώτους να αναγνωρίσει τη νέα μετά την Ανατροπή του Σαντάμ Εξουσία αλλά και συμμετέχει σε διαβουλεύσεις με τις ΗΠΑ για τη σταθεροποίηση του Ιράκ.
Η επίσκεψη Αχμαντινετζάντ είναι η κορωνίδα των παραπάνω ανοιγμάτων: Επί της ουσίας η Τεχεράνη προβάλλει όχι τόσο στην Σιιτική Πλειοψηφία με την οποία η αλληλεγγύη είναι δεδομένη αλλά κυρίως στους Σουνίτες τον ρόλο της ως εγγυητή της σταθερότητας και της ενότητας της χώρας μετά την συρρίκνωση και στο τέλος την αποχώρηση των ΗΠΑ. Το μήνυμα έμμεσο αλλά σαφές είναι ότι το Ιράν μπορεί να ασκήσει την επιρροή του στους Σιίτες ώστε να υπάρχει αξιοπρεπής αντιπροσώπευση στην Εξουσία όλων των θρησκευτικών κοινοτήτων και ομάδων.
Η υπερδραστηριοποίηση του Ιράν στο Ιράκ καλύπτει ένα πραγματικό κενό που προέκυψε από το Φιάσκο της Αμερικάνικης Εισβολής αλλά και από την πολιτική έκλειψη του Αραβικού Κόσμου:
- Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να προβάλλουν ως ενδιάμεσοι ανάμεσα στους Σιίτες και τους Σουνίτες γιατί θεωρούνται από τους δεύτερους ως υπαίτιοι του τερματισμού της παντοδυναμίας τους. Το κυριότερο λάθος της Ουάσιγκτον ήταν η πλήρης διάλυση των μηχανισμών του Μπααθικού Καθεστώτος αντί της ένταξης τους στις ζητούμενες νέες ισορροπίες.
- Ο Αραβικός Κόσμος δεν μπορεί να διαδραματίσει μεσολαβητικό ρόλο γιατί οι δύο σημαντικότερες χώρες η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία ζουν υπό την απειλή αμφισβήτησης του καθεστώτος τους από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους η πρώτη και από την Αλ Κάιντα η δεύτερη με αποτέλεσμα να φοβούνται παρενέργειες στο εσωτερικό τους.
Η ειρωνεία της Ιστορίας δεν έχει προηγούμενο: Η πορεία του Σαντάμ προς την ήττα και την αγχόνη άρχισε τον Σεπτέμβριο του 1980, όταν με προτροπή της Ουάσιγκτον η Βαγδάτη κήρυξε τον πόλεμο στο Ιράν του Χομεϊνί με προφανή στόχο την καθεστωτική ανατροπή. Από τον οκταετή αιματηρό πόλεμο το Ιράκ σώθηκε την τελευταία στιγμή από την ήττα χάρη στις ΗΠΑ, αλλά σκιά του παλαιού εαυτού του.
Η Καταιγίδα της Ερήμου την Άνοιξη του 1991 ολοκλήρωσε την ήττα του 1988 ενώ η αμερικανική εισβολή την Άνοιξη του 2003 διέλυσε οριστικά την χώρα ως προπύργιο ανάσχεσης του Ιράν.
Τα υπόλοιπα είναι απλά η λογική εξέλιξη της κυνικής Ρεαλπολιτίκ της Ανατολής που δεν γνωρίζει τις αναστολές της δυτικής πολιτικής ορθότητας.
Μια κυβέρνηση που στηρίζεται στην παρουσία του Στρατού των ΗΠΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα να επιδιώκει προσέγγιση με το Ιράν που θεωρείται από τις ΗΠΑ ως ο υπ’ αριθμόν ένα ταραξίας στην περιοχή. Αντιστοίχως ο Αχμαντινετζάντ που καυτηριάζει καθημερινά τον «Μεγάλο Σατανά» τις ΗΠΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα να επισκεφθεί μια πρωτεύουσα την ασφάλεια της οποίας εγγυάται ο κατοχικός στρατός.
Πότε άλλοτε στην Σύγχρονη Ιστορία του το Ιράν δεν αντιμετώπιζε τόσο ευνοϊκή περιφερειακή συγκυρία: Προς Βορράν δεν υφίσταται πλέον η ΕΣΣΔ, προς Ανατολάς μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν και προς Δυσμάς υπάρχει το Ιράκ, η ηγεσία του οποίου προσπαθεί να αποκτήσει περισσότερα ερείσματα και περιθώρια ελιγμών με ανοίγματα προς την Τεχεράνη. Πιο πέρα υπάρχει η σύμμαχος Συρία, η Χεζμπολά στο Λίβανο και η Χαμάς στη Γάζα.
(από την εφημερίδα Ημερησία 3/03/2008)