Πίκρα, απογοήτευση και εχθρότητα χαρακτηρίζουν τα άρθρα, τα σχόλια
και τις αναλύσεις του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού Τύπου για την
άνετη εκλογή του Ντμίτρι Μεντβέντεφ, του εκλεκτού του Βλαντιμίρ Πούτιν,
ως προέδρου της Ρωσίας. Το διασκεδαστικό είναι ότι ενδεχόμενη εκλογή
-το αναφέρουμε χάριν συζητήσεως, όχι ότι ήταν εφικτή- ενός εκ των δύο
άλλων υποψηφίων, του κομμουνιστή Γκενάντι Ζουγκάνοφ ή του ακροδεξιού
Βλαντίμιρ Ζιρινόσφκι, θα ήταν απείρως πιο βλαπτική για τις ΗΠΑ και την
Ε.Ε.!
Ο αρεστός στη Δύση, ο μασόνος κατά δήλωση του Αντρέι Μπογκντάνοφ,
δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει παρά το 1,7% των ψήφων. Μάλλον ανεπαρκές
ποσοστό για να παρηγορήσει τους Δυτικούς, που είδαν τους Ρώσους
ψηφοφόρους να τάσσονται σε ποσοστό άνω του 98% υπέρ υποψηφίων που η
Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Βερολίνο και οι υπόλοιπες δυτικές
πρωτεύουσες αντιπαθούν σφοδρότατα.
Η μεγαλύτερη εγγύηση
Κανονικά, η Δύση θα έπρεπε
να είναι ενθουσιασμένη από την εκλογή του Μεντβέντεφ, αν λειτουργούσε
με ιδεολογικά και στρατηγικά πολιτικά κριτήρια.
Ποια μεγαλύτερη εγγύηση διασφάλισης της συνέχισης της καπιταλιστικής
ανασυγκρότησης της Ρωσίας θα μπορούσε να υπάρξει από την εκλογή ως
προέδρου της χώρας του επικεφαλής της μεγαλύτερης επιχείρησής της, της
Gazprom; Ας φανταστούμε τον πολιτικό σάλο που θα προκαλούσε η εκλογή
π.χ. ως καγκελάριου της Γερμανίας του προέδρου της Siemens ή της
Volkswagen!
Θέλουν «δούλη» τη Ρωσία
Κατά παράδοξο όμως
τρόπο, οι δυτικοί ηγέτες δεν κρύβουν τη δυσφορία τους για την εκλογή
Μεντβέντεφ, αντί να πανηγυρίζουν. Είναι προφανές πως η στάση τους
καθορίζεται από πολύ πιο μικροπολιτικά και βραχυπρόθεσμα κριτήρια.
Δεν τους αρέσει ο Μεντβέντεφ γιατί εμφανίζεται ως συνεχιστής και
σύμμαχος του Πούτιν και όχι ως αρνητής της πολιτικής υποτυπώδους
ανόρθωσης του διεθνούς ρόλου και κύρους της Ρωσίας.
Προφανώς βολεύονταν καλύτερα με Ρώσους ηγέτες τύπου Μπορίς Γέλτσιν,
που διέλυσε κυριολεκτικά τη χώρα και μετέτρεψε τη σοβιετική υπερδύναμη
σε... Μπουρκίνα Φάσο ή σαν τον τελευταίο ηγέτη της ΕΣΣΔ Μιχαήλ
Γκορμπατσόφ, ο οποίος έφθασε στο έσχατο σημείο πολιτικής εξαθλίωσης να
εμφανίζεται ως... «πίτσα μπόι (!)» σε διαφήμιση αμερικανικής πίτσας για
να κάνει μια «αρπαχτή»!
Ας αφήσουμε δε κάποιους άλλους που ακόμη να απαλλαγούν από τα
αντιρωσικά ψυχωσικά σύνδρομα και οι οποίοι, ενώ πριν κατηγορούσαν τους
Ρώσους ως «επιθετικούς κομμουνιστές», τώρα τους κατηγορούν ως...
«επιθετικούς καπιταλιστές»! Δείγμα αυτής της πολιτικής φαιδρότητας
είναι π.χ. το πρόσφατο βιβλίο «Ο νέος ψυχρός πόλεμος» του Εντουαρντ
Λούκας.
«Αντιμετωπίζουμε ανθρώπους (σ.σ. τους Ρώσους) που θέλουν να μας
βλάψουν, να μας οδηγήσουν σε απόγνωση και να μας κάνουν αδύναμους. Το
κύριο όπλο τους είναι η μεγαλύτερη αδυναμία μας: το χρήμα. Όπως
ανησυχούσαμε για τη δύναμη πυρός της σοβιετικής πολεμικής μηχανής, τώρα
θα έπρεπε να φοβόμαστε τα δισεκατομμύρια δολάρια που έχουν στα
χρηματοκιβώτιά τους», γράφει περισπούδαστα ο συγγραφέας. Φοβάται δηλαδή
μήπως η σε μαύρα οικονομικά χάλια Ρωσία «αγοράσει» τη ζάπλουτη Δύση,
τις ΗΠΑ και την Ευρώπη! Τι να πει κανείς...
Η σύγχρονη Ρωσία δεν μπορεί να είναι ιδεολογικοπολιτικός εχθρός της
Δύσης. Δεν έχει πλέον, όπως επί Σοβιετικής Ενωσης, να εξαγάγει
ανατρεπτική ιδεολογία και πολιτική. Απλούστατα, όπως κάθε μεγάλη
καπιταλιστική χώρα, έχει ιδιοτελή συμφέροντα να προωθήσει και να
προστατεύσει και ως εκ τούτου κινείται ανταγωνιστικά, στον βαθμό που
μπορεί και στον διεθνή στίβο. Τίποτα περισσότερο.
Θήραμα προς λεηλασία
Λογικό είναι οι Αμερικανοί
και οι Ευρωπαίοι να την προτιμούν θήραμα προς λεηλασία, όπως επί
Γέλτσιν, αυτά είναι ζητήματα που καθορίζονται από τους εσωτερικούς
συσχετισμούς δυνάμεων στη Ρωσία είτε αυτό αρέσει στη Δύση είτε όχι.
Επιπλέον, ισχυρισμοί όπως αυτοί του κύριου άρθρου του «Financial
Τimes» την Τρίτη ότι «η εκλογή του Ντμίτρι Μεντβέντεφ ως επόμενου
προέδρου της Ρωσίας ήταν αθέμιτη, αδιαφανής και εντελώς
αντιδημοκρατική» προκαλούν μάλλον καγχασμούς παρά προβληματισμό, όταν
συγκρίνονται π.χ. με την ωμή νοθεία που έγινε στη Φλόριντα για να
εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Τζορτζ Μπους.
Ελπίζουν σε διαφοροποίηση
Αγωνιούν στις ΗΠΑ και
την Ευρώπη μη τυχόν και ο Μεντβέντεφ αποδειχθεί απλό πιόνι του Πούτιν.
Εύχονται και ελπίζουν να διαφοροποιηθεί ο νέος πρόεδρος και να
κυβερνήσει ως... πολιτική μετεμψύχωση του Γέλτσιν! Μάλλον άδικα θα
περιμένουν. Ο «πουτινισμός» ως πολιτική σταδιακής ενίσχυσης του
διεθνούς ρόλου της Ρωσίας πιθανότατα θα συνεχιστεί, ανεξάρτητα από το
αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα συνεχίζει να παίζει ή όχι πρωτεύοντα πολιτικό
ρόλο, ανεξάρτητα από το αν ο Μεντβέντεφ θα συνεργαστεί αρμονικά ή θα
συγκρουστεί με τον Πούτιν σε προσωπικό επίπεδο. Ο «πουτινισμός» πέτυχε
και συνάντησε την καθολική επιδοκιμασία του ρωσικού λαού επειδή
ανταποκρινόταν στις ανάγκες της χώρας και τις διαθέσεις του λαού και
δεν δείχνει να έχει κλείσει τον κύκλο του. Οσο για το αν ο Μεντβέντεφ
θα κυβερνήσει ως μαριονέτα του Πούτιν που θα είναι πρωθυπουργός ενώ το
Σύνταγμα δίνει όλες τις εξουσίες στον πρόεδρο, έχουμε πολύ ισχυρές
αμφιβολίες. Οι διαφοροποιήσεις είναι πιθανότερες από την απόλυτη
ταύτιση, πόσο μάλλον που δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με δύο πρόσωπα,
αλλά με ολόκληρες ομάδες που θα ασκήσουν την εξουσία και θα πλουτίσουν
από τη νομή της. Ενα λαϊκό ρητό στη Ρωσία λέει ότι «στο Κρεμλίνο
υπάρχει πάντα μόνο ένας τσάρος». Όταν αυτό το ρητό διατήρησε την ισχύ
του ακόμη και επί «υπαρκτού σοσιαλισμού» που ευαγγελιζόταν τη
συλλογικότητα ως ύψιστη αρχή, θα αποτελέσει έκπληξη να πάψει να ισχύει
επί καπιταλισμού, όπου υπέρτατη αξία είναι ο ατομισμός. Οψόμεθα...
(Από την Εφημερίδα Ημερησία, 08/03/08)