Εάν είχε απομείνει διάθεσις χαριτολογίας, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα συνδικάτα της ΔΕΗ διακόπτουν την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος υπείκοντα στις διασκεδαστικές προτροπές να κλείνουμε τα φώτα για να κρυώσει ο πλανήτης. Αλλά τα συμβαίνοντα είναι, δυστυχώς, πολύ λυπηρά και αποτρέπουν αστεϊσμούς.
Αυτό που συμβαίνει είναι μία (ακόμη) προσπάθεια ανατροπής του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Περιέργως οι ρίζες αυτής της (δολίας) επαναστάσεως ευρίσκονται ακριβώς στην τελευταία εγκαθίδρυση αυτού του πολιτεύματος, την «Μεταπολίτευση». Διάφοροι μύθοι έχουν έκτοτε παγιωθεί, αλλά και θεσμοθετηθεί, όπως η εορτή του «Πολυτεχνείου», εις το οποίο αποδίδεται η πτώσις του καθεστώτος (αντί της δικτατορίας του Ιωαννίδη και της επακόλουθης τραγωδίας της Κύπρου) αλλά και η εκπληκτική δεξίωσις των «αντιστασιακών» στο Προεδρικό Μέγαρο, εξαιρουμένων εκείνων που έκαναν το πραγματικό αντιστασιακό κίνημα του Βασιλέως.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μάλλον επηρεασμένος από την μεγαθυμία του Ντε Γκώλλ προς τους στασιαστές εθνικιστές, πίστευε ότι η χώρα πρέπει να γυρίσει σελίδα, να αφήσει πίσω τα τραύματα του ανταρτοπολέμου (θεσμοθετηθέντος και αυτού, ως «εμφυλίου») και νομιμοποίησε το παράρτημα του ΚΚΣΕ ως ελληνικό κόμμα. Εκήρυξε έτσι γενική αμνησία –όχι αμνηστία- η οποία ονομάστηκε «λήθη» (εξ ού και η ηλιθιότης). Έτσι προδότες που συνεφώνησαν εγγράφως στην παράδοση της Βορ. Ελλάδος στους Σλάβους, σφαγείς χιλιάδων αθώων και απαγωγείς άλλων χιλιάδων παιδιών, αλλά και ενηλίκων, βιαίως προς τις ασιατικές αποικίες της ΕΣΣΔ, πέρασαν από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και έχτισαν και μεγαλοπρεπή γραφεία με υπερμέγεθες άγαλμα του …εθνικού ήρωος Λένιν. (Το μόνο υπάρχον στον ελεύθερο κόσμο). Έγιναν και δεκτοί στο κοινοβούλιο το οποίο φυσικά θα είχαν καταργήσει. Αυτό δεν το αρνήθηκαν ποτέ και το διαδηλώνουν πάντοτε.
Η μεγάλη πλειονότης του λαού, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, ήταν διατεθειμένη να δεχθεί αυτή την κατάσταση, έστω και αν για πολλούς, ειδικώς εκείνους που είχαν θρηνήσει θύματα, το ποτήρι είναι πικρό. Αλλά για τους κομμουνιστές αυτό ήταν μία βλακεία του αστικού καθεστώτος και μια χρυσή ευκαιρία. Είναι απαραίτητο και βασικό να κατανοήσουμε ότι όλοι πιθανώς έχουμε ιδέες και αντιλήψεις για τα πολιτικά. Πολλοί γίνονται και μέλη κομμάτων με διάφορους βαθμούς προσηλώσεως και δράσεως. Ο κομμουνιστής όμως δεν είναι οπαδός του ΚΚΕ. Ο κομμουνισμός είναι το κυρίαρχο στοιχείο της ψυχικής, διανοητικής και σωματικής ακόμη υπάρξεώς του. Είναι πρώτα κομμουνιστής και μετά δικηγόρος, υδραυλικός, καθηγητής, δημοσιογράφος ή οτιδήποτε. Πολλές φορές είναι αυτό που το κόμμα του είπε να είναι, και εργάζεται εκεί που το κόμμα τον ‘εμφύτευσε’. Παραδείγματα στα ΜΜΕ γνωστά και επώνυμα.
Ο σημερινός εκτραχηλισμός των συνδικάτων οφείλεται στην ευφυέστατη, όσο και δόλια, διαστροφή των αρχών του σοσιαλισμού. Εξηγούμεθα: Ο σοσιαλισμός (ως ευγενής ιδέα) ευαγγελίζεται την θυσία των προσωρινών συμφερόντων των ατόμων προς όφελος του (μελλοντικού) γενικού καλού. Οι κομμουνισταί, με μεγάλη μαεστρία, έχουν κατορθώσει να μετατρέψουν τα συνδικάτα (συχνά παριστάνοντας τους Πασόκους) σε διεκδικητές των πιο κτηνωδών ενστίκτων ληστείας του κοινού πλούτου για την ικανοποίηση της αδηφαγίας των μελών τους –με πρώτους τους κηφήνες εργατοπατέρες- αδιαφορώντας πλήρως για την ζημία της οικονομίας και την ταλαιπωρία των άλλων. Χειρότερα : επιδιώκοντας ακριβώς αυτό.
Το επιπλέον δώρο είναι ότι η κλιμακουμένη αναρχία («Ανυπακοή» είναι το τρέχον σύνθημα του ΚΚΕ) που υποσκάπτει τα θεμέλια του πολιτεύματος – κάτι ονειρώδες. Σαν να αρχίζει η αναμενομένη «Δευτέρα παρουσία». Όταν δεν επιτρέπουν στα δικαστήρια να λειτουργήσουν, αγνοούνται ή εκδίδουν κατάφωρα βλακώδεις αποφάσεις υπό το κράτος, προφανώς φόβου. Όταν ομάδες εφόδου εφορμούν ‘ένστολοι’ εναντίον της αστυνομίας και όλα αυτά σε σαφή παραβίαση του (αρκετά αριστερού) Συντάγματος, που στο άρθρο 25 ορίζει : «Η αναγνώριση και η προστασία των …δικαιωμάτων από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη» (και σχετική αγραμματοσύνη θα έλεγα), πώς να λειτουργήσει η δικαιοσύνη όταν την καταργούν οι τραμπούκοι;
Αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι, σιγά – σιγά έχουμε εθισθεί και εκδίδουμε καθημερινά δελτία συλλαλητηρίων και απεργιών σαν να πρόκειται για καιρικά φαινόμενα…
(από την εφημερίδα η Εστία 8/3/2008)