που διασφαλίζει ο επανεξοπλισμός των από ενδεχομένη Τουρκική εισβολή όπως συνέβη στον Έβρο προ διετίας και η συνεχής καταπάτηση απ’ με το παράνομο Τουρκολυβικό συμβόλαιο της Ελληνικής κυριαρχίας στην θαλασσία ζώνη των νήσων Ρόδου, Καρπάθου, Κάσσου και νοτίου Κρήτης. Η πρόταση της «συνεκμετάλλευσης» δεν είναι καινούργια. Έχει διατυπωθεί το πάλαι ποτέ από την Τουρκία, απ’ τον μακαρίτη Βύρωνα θεοδωρόπουλο, εκ τινών αριστερών πολιτικών, ακόμη και από Αμερικανούς διπλωμάτες – ευκόλους όταν πρόκειται για άλλους ενώ οι ίδιοι είναι κατηγορηματικώς αντίθετοι όταν τίθεται ζήτημα συνεκμετάλλευσης υποθαλασσίων πόρων με την Κούβα, το Μεξικό ή τον Καναδά.
Η ιδέα είναι ελκυστική προκειμένης της αποφυγής συγκρούσεων αλλά τι θα έλεγε ο Ακάρ-πασάς εάν οι Βούλγαροι ήγειραν αξίωσιν συνεκμετάλλευσης του κοιτάσματος φυσικού αερίου στην Μαύρη θάλασσα που ανεκάλυψε προσφάτως Τουρκικό γεωτρύπανο; Και γιατί να εξαιρεθεί η Αίγυπτος με τον τεράστιο πληθυσμό της από την από κοινού αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο; Και γιατί όχι οι Σέρβοι στο κοίτασμα της Επανωμής ή οι Ιταλοί στο Κατάκωλο; Δεύτερες σκέψεις προς απάντηση υπό των καλοθελητών της συνεκμετάλλευσης.
Ο συνεταιρισμός – διότι περί αυτού στην ουσία πρόκειται- απαιτεί πρωτίστως καλήν πίστη. Αλλά πώς να εμπιστευθεί κανείς τους Τούρκους που καταπάτησαν την Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία προέβλεπε αυτονομία των Ελλήνων στην Ίμβρο και Τένεδο, τη λειτουργία της σχολής της Χάλκης, τον σεβασμό των Ελληνορθοδόξων της Κωνσταντινουπόλεως, που εξόντωσαν με τα πογκρόμ του 1955 και 1965 και πάνω από όλα όταν εισέβαλαν και κατέχουν το ήμισυ της Κύπρου επί 48ετία.
Η συνεργασία με την Τουρκία μπορεί ν’ αρχίσει από χαμηλής εντάσεως αντικείμενα ως του Τουρισμού , της Αλιείας , της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και αντιμετώπισης του λαθρομεταναστευτικού κινήματος , που χρηματοδοτεί με 6 δισ. ευρώ κάθε χρόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση από κοινοτικούς πόρους – άρα κι η Ελλάς.
Όταν επιδείξουν οι Τούρκοι καλή διαγωγή χωρίς αθετήσεις και πισωγυρίσματα, θα έλθει η στιγμή της συζητήσεως για την συνεκμετάλλευση των υποθαλασσίων πόρων με σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η Ελλάς έχει επιδείξει τεραστία αυτοσυγκράτηση, σχεδόν σκανδαλώδη, στο ζήτημα της μη επεκτάσεως των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια εν αντιθέσει με την Τουρκία στον Εύξεινο Πόντο και στη Θάλασσα της Λυκίας. Αυτό και μόνο αποδεικνύει την αναζήτηση ειρηνικής επιλύσεως των προβλημάτων που δημιουργεί η Τουρκία. Ας κάνει κι’ εκείνη μία καλόπιστη κίνηση – ανέξοδη γι’ αυτήν – και μετά βλέπομεν. Επί του παρόντος η συν-εκμετάλλευση στερείται νοήματος παρά μόνο παραπλανητικού πυροτεχνήματος του Ακάρ-πασά.