Μια φορά και έναν καιρό ένας σκορπιός κάθονταν στην όχθη ενός ποταμού και προσπαθούσε να βρεί τρόπο να περάσει απέναντι. Αίφνης βλέπει δίπλα του έναν υδρόβιο κάστορα.
«Δεν μου λες», του λέει, «μου κάνεις την χάρη να με περάσεις απέναντι γιατί δεν ξέρω κολύμπι;». «Ευχαρίστως» λέει ο κάστωρ «αλλά τότε μπορεί να με τσιμπήσεις, οπότε θα πεθάνω…». «Μα τί λες!» είπε ο σκορπιός, «αν σε τσιμπήσω και πεθάνεις, θα βουλιάξεις και τότε θα πνιγώ και εγώ…». Ο κάστωρ πείθεται από τη λογική του επιχειρήματος, ο σκορπιός επιβαίνει στην πλάτη του κάστορος και αρχίζει η διάβασις. Στην μέση της διαδρομής ο σκορπιός σηκώνει την ουρά του και τσιμπάει την πλάτη του κάστορα. «Αχ! Ανόητε…» φωνάζει εκείνος «τώρα θα πνιγούμε και οι δύο…». «Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς…» είπε ο σκορπιός «είναι η φύση μου…». Τέλος.
Ο μύθος, που θα μπορούσε να είχε γράψει και ο Αίσωπος, είναι επίκαιρος. Οι μαχητικοί εργατοπατέρες θυμίζουν την συμπεριφορά του σκορπιού της ιστορίας. Επιβαίνουν στην πλάτη της κοινωνίας, την οποία συστηματικά καταστρέφουν. Η ανοχή μας μοιάζει πολύ με την αθωότητα του κάστορος. Πολλοί πράγματι πιστεύουν ότι οι διάφορες «κινητοποιήσεις» και οι «αγώνες» έχουν σκοπό την βελτίωση της ζωής των εργαζομένων. Δεν βλέπουμε ότι όλα αυτά, σαν δηλητήριο που ενεργεί στο νευρικό σύστημα, παραλύουν την οικονομική ζωή και την ανάπτυξη της χώρας με τελικό όραμα την καταστροφή της.
Η καταστροφή δεν είναι παράπλευρη και, ίσως, ακούσια απώλεια. Δεν πρόκειται για την «ομελέτα» που, για να γίνει πρέπει να σπάσουν και μερικά «αυγά». Η καταστροφή είναι ο σκοπός, και μάλιστα η επιτυχία των αγώνων μετρείται ακριβώς από το ποσοστό της καταστροφής. Αυτή είναι η φύσις του διεστραμμένου αριστεροκρατούμενου συνδικαλιστικού κινήματος. Σε αυτό συνεργούν χιλιάδες άλλοι βαυκαλιζόμενοι και αυταπατώμενοι, με την εντύπωση ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Δεν βλέπουν ότι τα μεγάλα προνόμια που αρκετές ομάδες έχουν εξασφαλίσει εις βάρος των άλλων, όπως «κοινωνικοί πόροι» και τα σχετικά, χρειάζονται επενδύσεις και ανάπτυξη για να έχουν οποιαδήποτε αξία. Έτσι παρασύρονται στην δολιοφθορά του συστήματος από το οποίο ζουν, ή επιπλέουν κατά τον μύθο.
Το ανεξήγητο είναι γιατί η κυβέρνησις ουσιαστικώς συμπαραστέκεται γιατί δεν έχει ενημερώσει επαρκώς την κοινή γνώμη, με αριθμούς και στοιχεία, για τα προνόμια και τις απολαβές εκείνων που ζουν εις βάρος μας και δρουν εναντίον μας. Πιθανώς ορισμένοι να έχουν εμβολιασθεί, στο παρελθόν, από τον ίδιο ιό.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 22/03/2008)