Του Σταύρου Λυγερού
Ο Κ. Σημίτης ποτέ δεν έκρυψε την προσήλωσή του στην ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά πάντα απέφευγε οτιδήποτε θα μπορούσε να ενοχλήσει τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό και προκάλεσε εντύπωση ότι στις τελευταίες ημέρες όχι μόνο κατέστησε σαφή την θετική πρόθεσή του, αλλά και χρησιμοποίησε σκληρή γλώσσα εναντίον της Ουάσιγκτον.
Ορισμένοι ερμηνεύουν αυτήν τη στάση κατ’ αντιδιαστολή με την φιλοαμερικανική δημόσια εικόνα του Γ. Παπανδρέου. Οι σχέσεις των δύο ανδρών έχουν πράγματι διαταραχθεί σοβαρά κι αυτό προκύπτει όχι μόνον από διαρροές, αλλά και από πράξεις, όπως η εκδίωξη από την αποστολή στις Βρυξέλλες (για την εαρινή σύνοδο κορυφής) συνεργατών του υπουργού Εξωτερικών. Στο μέγαρο Μαξίμου, άλλωστε, δεν κρύβουν την ελπίδα τους ότι το αντιπολεμικό κλίμα θα πλήξει την υψηλή δημοτικότητα του επίδοξου διαδόχου. Ελπίδα, όμως, που διαψεύδεται τουλάχιστον από τη δημοσκόπηση της «Μέτρον».
Όλα αυτά δεν αρκούν, ωστόσο, από μόνα τους για να ερμηνεύσουν τις τελευταίες αιχμηρές δηλώσεις Σημίτη. Κύκλοι, που είναι σε θέση να γνωρίζουν, ισχυρίζονται ότι μίλησε ως υποψήφιος για την προεδρία της Κομισιόν ή του Συμβουλίου, εάν τελικώς θεσμοθετηθεί τέτοια θέση. Ίσως δεν είναι άσχετο ότι το τελευταίο διάστημα ο πρωθυπουργός έχει αναλάβει προσωπικά τη χάραξη γραμμής για τα μεγάλα ευρωπαϊκά θέματα και μάλιστα περιορίζοντας εμμέσως πλην σαφώς τον ρόλο του υπουργού Εξωτερικών.
Οι εξελίξεις στην Ε.Ε. προσδίδουν ανέλπιστη δυναμική στην άτυπη υποψηφιότητα του κ. Σημίτη. Κι όχι μόνο, επειδή η υποψηφιότητα. Αθνάρ έχει ουσιαστικά «καεί». Έτσι όπως έχουν έλθει τα πράγματα, το Παρίσι και το Βερολίνο έχουν ζωτικό συμφέρον να προωθήσουν έναν πολιτικό, ο οποίος θα κινείται στη δική τους γραμμή, χωρίς να προκαλεί τους ατλαντιστές. Ο Κ. Σημίτης καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις. Επιπλέον, έχει διατελέσει πολλά χρόνια πρωθυπουργός, προέρχεται από χώρα-μέλος μεσαίου μεγέθους και διαθέτει κύρος στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Είναι προφανές, πάντως, ότι εάν τελικώς ανοίξει ο δρόμος για τη μετακόμισή του στις Βρυξέλλες, θα επηρεαστεί καθοριστικά και η δυναμική των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων.
(Από την εφημερίδα Καθημερινή 04/04/03)