Μία επικίνδυνη ψευδαίσθηση διαμορφώνει την ελληνική εξωτερική πολιτική, την εποχή μεταβαλκανοποίησης των Βαλκανίων. Πρόκειται για την ψευδαίσθηση της αβάσιμης αυτοεκτίμησης που προβάλλεται από την επικεφαλής σχεδιασμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ενώ στην πραγματικότητα ο ρόλος της θυμίζει περισσότερο κλασική χορεύτρια με κλακέτες, που εκτελεί μια χορογραφημένη άσκησή της για την ικανοποίηση ενός προεπιλεγμένου κοινού.
Οπως οι τυπικές χορεύτριες του Χάρλεμ, ο ρυθμός και η ένταση της παράστασης καθορίζονται από τη διάρκεια και την ένταση του χειροκροτήματος. Γι' αυτό και στο τέλος της πρόσφατης παρουσίας της στην Ουάσιγκτον, η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών έμοιαζε έτοιμη να ανταλλάξει την αξιοπρέπεια του σερβικού έθνους και την τιμή της Ελλάδας για να εξασφαλίσει λύση για το πρόβλημα που είναι γνωστό ως «το θέμα της ονομασίας». Η τελευταία συμφωνία υποχρεώνει την Ελλάδα να «βοηθήσει» να πωληθεί στο απογοητευμένο σερβικό έθνος το «πικρό χάπι του Κοσόβου», σε αντάλλαγμα για ένα αποδεκτό υποκατάστατο της ονομασίας ΠΓΔΜ.
Τέτοιες συμφωνίες προκαλούν επικίνδυνα προηγούμενα και δυσοίωνες συνέπειες για τα ελληνικά συμφέροντα και την εθνική ασφάλεια. Μία επιτυχημένη σύνδεση των θεμάτων του Κοσόβου και της ΠΓΔΜ από τον ανώτατο διαχειριστή των Ελλήνων αξιωματούχων στην Ουάσιγκτον, Νίκολας Μπερνς, αφήνει την Ελλάδα εκτεθειμένη σε μελλοντική βαλκανοποίηση - χωρίς καμία αμφιβολία.
Για τους προσεκτικούς παρατηρητές των βαλκανικών υποθέσεων αυτό το αποτέλεσμα δεν προκαλεί έκπληξη. Για μήνες η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών πρέσβευε «ρεαλισμό» στους ομολόγους της στο Βελιγράδι με τέτοια επιμονή, που ώθησε τον Πούτιν να συνδέσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου με το μέλλον της Κύπρου. Δεν μπορεί κανείς παρά να νιώσει αποτροπιασμό από την απερίσκεπτη αποδοχή (και μάλιστα χωρίς επιχειρήματα) της δημιουργίας ενός νέου κράτους στα Βαλκάνια με βάση τη γεωγραφία, με κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και με περιφρόνηση των Ηνωμένων Εθνών. Ισως διέφυγε την προσοχή των βαθυστόχαστων διανοητών του ελληνικού υπουργείου, αλλά το γεγονός παραμένει ότι δεν υπάρχει «κοσοβάρικη» εθνότητα που αναζητά αυτοδιάθεση, αλλά μόνο Αλβανοί του Κοσόβου που τώρα προετοιμάζουν τη σκηνή για ένα όνειρο πολλών χρόνων, το οποίο προκάλεσε τους βαλκανικούς πολέμους.
Το λίκνο του σερβικού πολιτισμού, το Κόσοβο, είδε τη δημογραφία του να αλλάζει από την εγκατάσταση 300.000 Αλβανών κατά τη διάρκεια συνεργασίας των Αλβανών με τους ναζί, η οποία (εγκατάσταση), σε συνδυασμό με την παρουσία των αυτόχθονων Αλβανών, λειτούργησε ως αιτιολόγηση των αλβανικών διεκδικήσεων, τόσο έναντι της Ελλάδας όσο και της Σερβίας. Από απλή περιέργεια: πόσοι Αλβανοί έχουν εγκατασταθεί στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό; Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν άσχετη ιστορία στους κλωνοποιημένους Ελληνες λάτρεις της διαφορετικότητας/πολυπολιτισμικότητας, αλλά αξίζει να ξαναθυμηθούμε ορισμένα στιγμιότυπα του όχι και τόσο μακρινού ιστορικού παρελθόντος.
Στις 3 Μαΐου 1941, έξι ημέρες αφότου οι δυνάμεις των ναζί εισέβαλαν στην Αθήνα, η κυβέρνηση του Αλβανού πρωθυπουργού Σεφκέτ Βερλάτσι έστειλε στη Ρώμη εξαμελή αντιπροσωπεία να παρουσιάσει στον Ντούτσε «τις ελάχιστες διεκδικήσεις της Αλβανίας έναντι της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας». Εκτός από το Κόσοβο, ο Βερλάτσι ζητούσε την «προσάρτηση» των Ιωαννίνων και της Πρέβεζας στην Αλβανία μαζί με τις ευρύτερες περιοχές, όπως επίσης και άλλες ελληνικές περιοχές, ειδικά στη δυτική Μακεδονία. Παράλληλα με τις «ελάχιστες» αλβανικές διεκδικήσεις, ένα τραγούδι έκανε το ντεμπούτο του στην Αλβανία, με τους αποκαλυπτικούς στίχους, που είναι εξίσου δημοφιλείς σήμερα, «pa kosova e Chemeria, nuke esshte Sqipeperia» (χωρίς το Κόσοβο και την Τσαμουριά, δεν υπάρχει Αλβανία).
Μπορεί οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος να πιστέψει ότι η δημιουργία ενός τρίτου ξανθού ισλαμικού κράτους στα Βαλκάνια θα αφήσει ήσυχη την Ελλάδα; Κανείς δεν αρνείται το δικαίωμα μιας εθνικής ομάδας να ζητεί ένωση με τα αδέρφια τους πέρα από τα σύνορα. Αλλά η δημιουργία κρατών με βάση «κατασκευασμένα γεγονότα επί του εδάφους» προετοιμάζει τη σκηνή για τη βαλκανοποίηση της Ελλάδας. Σε συνδυασμό με τις εξωτερικά τροφοδοτούμενες αναρχικές τάσεις μέσα στην Ελλάδα και την τάση της ελληνικής κυβέρνησης να συμπεριφέρεται ως ομάδα εμπόρων αντί ως προστάτιδα των εθνικών συμφερόντων, η σκηνή είναι τώρα έτοιμη για νέες εθνικές δοκιμασίες χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Δυστυχώς η Ελλάδα έχει ξεπουλήσει τις επιλογές της, μία προς μία, στους δημιουργούς της στρατηγικής έννοιας της νέας «Εγγύς Ανατολής», που βασίστηκε στις προ του 1912 βαλκανικές πραγματικότητες και βελτιώθηκε ήδη από τον Ιούνιο του 1992 από τους ιμπεριαλιστές στρατηγικούς σχεδιαστές. Είθε ο Θεός να σώσει την Ελλάδα από τους πεινασμένους για εξουσία Ελληνες πολιτικούς.
(Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,15/03/2008)