αμέσως στην πρόταση της Κομισιόν της Γερμανίδος Ούρσουλα φον ντερ Λάυεν. «Η Ισπανία δεν υποστηρίζει αυτήν την πρόταση», δήλωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου η υπουργός Οικολογικής Μετάβασης Τερέζα Ριμπέρα(φωτό), εκφράζοντας μάλιστα την λύπη της που αυτό το σχέδιο δεν αποτέλεσε προηγουμένως αντικείμενο συζήτησης! Αυτό κι αν ήταν σοβαρή αιχμή για τους χειρισμούς του εκτελεστικου βραχιόνος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Είναι πάντως κοινό μυστικό ότι η προτάση της Κομισιόν βασιζόταν στην επιθυμία της Γερμανίας και άλλων βαθιά εξαρτημένων από το ρωσικό αέριο κρατών για οριζόντια μείωση της καταναλώσεως κατά 15% σε όλα τα κράτη μέλη. Και για πρώτη φορά -ελπίζουμε όχι και τελευταια- ο ευρωπαϊκός Νότος εξηγέρθη υποστηρίζοντας ότι το μέτρο αυτό είναι δυσανάλογο και θα βλάψει την βιομηχανία και την αναπτυξιακή προοπτική του. Σοφόν το σαφές. Τελικώς το κείμενο περιέλαβε πολλές εξαιρέσεις που αφορούν μεταξύ άλλων και την Ελλάδα, ικανοποιώντας τα αιτήματα του Νότου που είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει τα ίδια μέσα στηρίξεως των επιχειρήσεών του σε σχέση με την Γερμανία. Το θετικό εν προκειμένω είναι ότι υπήρξε ένα ενιαίο μέτωπο μεταξύ των μεσογειακών χωρών, κάτι που δεν το συνηθίζουν. Όμως είναι λυπηρό πράγματι σε μια ομάδα που αποκαλείται «Ένωσις» και δη Ευρωπαϊκή Ένωσις να ομιλεί κανείς για στρατόπεδα, ηττημένους και νικητές.
Όλα όμως έχουν μια εξήγηση και η αρχή έγινε όταν ο πλούσιος Βορράς θέλησε να καθυποτάξει τον φτωχό Νότο, καταδικάζοντας τους πολίτες του σε χρόνια ανέχειας με πρόσχημα την ανάγκη επιβολής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Φυσικά ουδείς δεν αμφισβητεί τα σφάλματα των Νοτιοευρωπαίων, αλλά το να καταδικάζει κανείς μια ολόκληρη γενιά σε μια ζωή χωρίς προοπτική, είναι εγκληματικό. Τώρα, οι ισορροπίες άλλαξαν, όπως συχνά διδάσκει η ιστορία. Τώρα, αυτοί που έχουν ανάγκη είναι οι Γερμανοί και ζητούν ευρωπαϊκή αλληλεγγύη για να ξεπεράσουν την ενεργειακή κρίση, για την οποία οι ίδιοι έχουν μεγάλη ευθύνη. Και δεν είναι οι μόνοι, καθώς βαρέα ευθύνη φέρει και η ίδια η Κομμισσιόν, η οποία αν και υπεστήριζε με θέρμη την απεξάρτηση της ΕΕ από το ρωσικό αέριο τα τελευταία πολλά έτη, έδωσε για κάποιο ακατανόητο λόγο την συγκατάθεσή της για την κατασκευή του Nord Stream 2, ενώ δεν έχει αποφανθεί ακόμη για τον East Med! Και αναρωτιέται κανείς αν αυτό θα αλλάξει μετά την έγκριση από την Ευρωβουλή της πρόσφατης προτάσεως της Κομμισσιόν για την ένταξη ορισμένων δραστηριοτήτων στους τομείς της πυρηνικής ενέργειας και του φυσικού αερίου στον κατάλογο των περιβαλλοντικά βιώσιμων οικονομικών δραστηριοτήτων. Ή απλά η ΕΕ θα συνεχίσει να στηρίζεται σε ανίερες και απρόβλεπτες συμμαχίες, που τελικά μόνο ζημιά της προκαλούν. Υπενθυμίζεται άλλωστε ότι πριν από τον πόλεμο η Ρωσσία θεωρείτο στραγηγικός εταίρος της Γερμανίδος της κ. Μέρκελ.