«Μιθριδατισμός» ονομάζεται ο εθισμός στο δηλητήριο. Το όνομα ανάγεται στον βασιλέα του Πόντου ο οποίος με αυτόν τον τρόπο ήθελε να καταστήσει τον οργανισμό του ανθεκτικό προκειμένου να μην υποκύψει στις -συνήθεις κατά την εποχή του- απόπειρες δολοφονίας με δηλητήριο. Και κατά τούτο μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι είναι κάτι θετικό

Στην σημερινή Ελλάδα δυστυχώς, έχουμε καθώς φαίνεται εθισθεί στις τουρκικές αμφισβητήσεις της εθνικής μας κυριαρχίας και τις δεχόμεθα πλέον με ανεξήγητη απάθεια. Μόνον χθες εσημειώθησαν τέσσερεις υπερπτήσεις ελληνικών νησίδων (Μακρονήσι, Ανθρωποφάγοι και Καλόγεροι) από δύο ζεύγη τουρκικών μαχητικών. Μιαν ημέρα ενωρίτερα υπέρπτησις είχε σημειωθεί και στην νήσο Κίναρο, όπου προ ετών εύρον τον θάνατο τρεις αξιωματικοί του Ναυτικού, όταν το ελικόπτερό τους κατέπεσε κατά την διάρκεια ασκήσεως υπό ρεαλιστικές συνθήκες.

Το Αιγαίο είναι μια θάλασσα ποτισμένη με αίμα Ελλήνων στρατιωτικών. Πιλότοι έχουν πέσει αναχαιτίζοντας τους Τούρκους. Και άλλοι σε ασκήσεις προετοιμασίας για την αντιμετώπισή τους Είναι όμως η θάλασσα αυτή και ο πνεύμων της ζωής του Έθνους μας. Δεν επιτρέπεται να δεχόμεθα αμφισβητήσεις. Και δεν είναι δυνατόν να προτάσσουμε σε αυτές μόνον την επίκληση του διεθνούς δικαίου (το οποίο οι Τούρκοι χλευάζουν) και να σχολιάζουμε τις καθημερινές κινήσεις τους με μια μονότονη ανακοίνωση ότι «αναγνωρίσθηκαν και αναχαιτίσθηκαν κατά πάγια τακτική».

Με αυτήν την «πάγια τακτική» όμως εφθάσαμε σε μια κλιμάκωση αμφισβητήσεων. Κατά την δεκαετία του '80 αμφισβητούσαν μόνον την ζώνη από τα έξι έως τα δέκα μίλα του εθνικού μας εναερίου χώρου. Ακολούθησε η απαίτησις για έλεγχο του FIR στο ανατολικό Αιγαίο και αμέσως μετά διατυπώθηκε η θεωρία των «γκρίζων ζωνών». Σήμερα αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία ακόμη και σε μεγάλα κατοικημένα νησιά. Εφθάσαμε έως εδώ δεχόμενοι μια κλιμακούμενη διατύπωση απαιτήσεων. Όσο «αναγνωρίζαμε και αναχαιτίζαμε κατά πάγια τακτική» οι Τούρκοι ζητούσαν κι άλλα. Και όπως ο Μιθριδάτης δεχόταν ολίγον κατ' ολίγον κατ' ολίγον το δηλητήριό του, εμείς δεχόμασταν το δηλητήριο της αμφισβητήσεως της εθνικής μας κυριαρχίας.

Κατά τούτο το αμυντικό μας δόγμα το οποίο περιγράφεται στα θεσμικά κείμενα ως «αμυντικό-αποτρεπτικό» έχει αποτύχει. Η τουρκικές αμφισβητήσεις δεν αποτρέπονται. Απεναντίας κλιμακώνονται. Είναι προφανές ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Και βέβαια μόνη η διατύπωσις «αμυντικό-αποτρεπτικό» εμπεριέχει βασική αντίφαση. Το δόγμα ή αμυντικό θα είναι ή αποτρεπτικό. Δεν γίνεται να είναι και τα δύο. Η αποτροπή περιλαμβάνει κινήσεις που δεν θα είναι κατ' ανάγκην αμυντικές. Σε κάποια παλαιότερη περίοδο είχε εισαχθεί και η έννοια του «ισοδύναμου τετελεσμένου» περιπλέκοντας τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Όταν το δόγμα της χώρα δεν είναι σαφώς διατυπωμένο, αλλά περιέχει έννοιες που είναι όχι μόνον αλληλοσυγκρουόμενες αλλά και αόριστες, εγγενώς αποδυναμώνεται.

Εάν η αποτροπή δεν διατυπώνεται με σαφήνεια και δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη επίδειξη αποφασιστικότητος, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν από τον αντίπαλο. Αυτό γίνεται με τρεις τρόπους. Με δηλώσεις, με στρατιωτικές ασκήσεις και με παρελάσεις. Αλήθεια δηλώσεις που συμβάλουν στην αποτροπή πόσον καιρό έχουμε να ακούσουμε; Όχι κλαυθμηρίες και επικλήσεις του διεθνούς δικαίου, αλλά αποφασιστικές δηλώσεις ότι θα το επιβάλλουμε δια του μόνου μέσου που οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται. Διά της ισχύος.

Όταν λοιπόν ούτε τέτοιες δηλώσεις κάνουν οι ταγοί μας, θα πήγαινε πολύ να περιμένουμε και έμπρακτες επιδείξεις αποφασιστικότητος.

Πόσο μάλλον που υπήρξαν περιπτώσεις κατά τις οποίες εμπράκτως υποχωρήσαμε. Πρώτον αφαιρέσαμε από το θεσμικό κείμενο της Πολιτικής Εθνικής Αμύνης (ΠΕΑ) το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος Κύπρου. Ως αποτέλεσμα, οι Τούρκοι μπορεί να αλωνίζουν στην κυπριακή ΑΟΖ και εμείς περί άλλα να τυρβάζουμε. Να υποστηρίζουν κάποιοι επίσημοι ότι είναι άλλη χώρα. Αυτά μπορεί να τα λέει το ΑΚΕΛ. Όχι όμως και εκπρόσωποι του Εθνικού Κέντρου. Θα έπρεπε να ντρέπονται. Από εκεί και πέρα όμως εφθάσαμε να λέγει μέλος της ελληνικής Κυβερνήσεως, ότι «κόκκινη γραμμή» είναι τα έξι μίλια των χωρικών μας υδάτων. Και τούτο την στιγμή που ο τουρκικό στόλος είχε βγει να υποστηρίξει τις κινήσεις ερευνητικών πλοίων εντός του Αιγαίου. Εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδος (γιατί ΑΟΖ ακόμη δεν έχουμε κηρύξει). Προφανώς, τις επιπτώσεις στο ηθικό των πληρωμάτων των πολεμικών μας που φρουρούσαν τις ελληνικές θάλσσες δεν τις εμέτρησε κανείς.

Πόσο πειστικοί μπορούμε να είμαστε μετά από τέτοιες ενέργειες.