ἡ εθνική μας άμυνα, για να αντιμετωπίσει τατουρκικά Μπαϊρακτάρ). Έτσι, πρόκειται για άλλη μία ημιδιωτικοποίηση και για μία χαμένη ευκαιρία για την δημιουργία βιώσιμης βιομηχανίας αεροσκαφών στην Ελλάδα.
Αντί να υιοθετηθεί τό ἐπιτυχημένο πρότυπο ἰδιωτικοποίησης τοῦ ΟΤΕ ἤ τῆς ΚΟΣΚΟ, δηλ. ἀναθέσεως σέ ἰδιωτικά κεφάλαια τῆς ἀναπτύξεως ἐγχωρίως τοῦ τομέως, μεταφέρεται πάλι ὁ ἐπιχειρηματικός κίνδυνος στίς πλάτες τοῦ φορολογουμένου.
Οι πραγματικές ἰδιωτικοποιήσεις της προηγουμένης δεκαετίας έφεραν ἀνανέωση του γηρασμένου ΟΤΕ καί τοῦ ἁμαρτωλοῦ ΟΛΠ. Κατήργησαν τόν κομματικό ἔλεγχο καί τόν συντεχνιακό συνδικαλισμό σέ δύο ζωτικούς τομεῖς ὅπως τῶν τηλεπικοινωνιῶν (μέ τίς ὑψηλές σήμερα ταχύτητες τοῦ Internet (5G) καί τῶν θαλασσίων μεταφορῶν (μέ ἐμπορευματοκιβώτια), πού ἀνέδειξε τόν Πειραιᾶ ὡς εὐρωπαϊκό ἐμπορικό κόμβον.
Αντ’ αυτού, ακολουθείται στην ΕΑΒ πάλι η πεπατημένη του δημοσίου αρτηριοσκληρωτικού ελέγχου ἑνός ζωτικού τομέως, τῆς ἀεροπορίας, πού κατά τόν Ἐλευθέριον Βενιζέλον είναι «το όπλον του πτωχού». Δηλ. «μας πάει» ως χώρα.
Εν τούτοις, ἡ Τανάγρα προσφέρει τήν εὐκαιρία πού ἔχασε ἡ Χούντα ὅταν δημιούργησε τήν ΕΑΒ (κι ὄχι ὁ ἀγροῖκος ἀπ’ τό Κιούπκιοϊ τό 1975, πού μᾶς ἐπέβαλε τό Σπατόσημο καί τήν οἰκογένεια τοῦ Χριστόφορου Στράτου, ἡ ὁποία ἀνέλαβε τήν ΕΑΒ μετά τήν Mεταπολίτευση).
Στην Τανάγρα θά μποροῦσε νά δημιουργηθεί ἕνα νέο πολιτικό ἀεροδρόμιο, ἀνταγωνιστικό καί συμπληρωματικό τοῦ γερμανικοῦ μονοπωλίου τῶν Σπάτων, πού ἄν καί πανάκριβο ἔχει κορεσθῇ ἀπό τήν τουριστική πλημμυρίδα, μή ὑπάρχοντος ἄλλου εἰς περίμετρον 200 χλμ. Ἡ ἐκχώρηση τῆς Τανάγρας στόν ἀνάδοχο θά μποροῦσε νά χρησιμοποιηθῇ ὡς «μετοχικό κεφάλαιο» γιά τήν ἀνάπτυξη πραγματικῆς βιομηχανίας ἀεροσκαφῶν καί ὁπλικῶν συστημάτων.
Με δέλεαρ ένα διεθνές ἀεροδρόμιο στήν Τανάγρα, πού διαθέτει ὅλες τίς ὑποδομές καί δέν ἔχει τήν ἀνάγκη νέων συγκοινωνιακῶν ἔργων (αὐτοκινητοδρόμους καί σιδηροδρόμους), θά ἀνεπτύσσετο τότε μία πραγματική ἀεροπορική βιομηχανία (Γαλλική, Ἀμερικανική ἤ …Ἰαπωνική, ἀδιάφορο) ὡς ἀντάλλαγμα τῆς παραχωρήσεως τῆς Τανάγρας ἐπί 50ετία, χωρίς νά χαθεῖ οὔτε ἕνα στρέμμα ἤ εὐρώ ἑλληνικῆς ἰδιοκτησίας, μέ πολλαπλά ὀφέλη, οἰκονομικά καί πολιτικά.
Η Αθήνα, που πλησιάζει τα 5 εκατομμύρια κατοίκους μαζί με τους τουρίστες της και τους λαθρομετανάστες, έχει ανάγκη εναλλακτικοῦ διεθνοῦς, πολιτικοῦ ἀεροδρομίου. Ἡ ἄμυνα τῆς χώρας χρειάζεται τήν δυνατότητα παραγωγῆς πυραυλικῶν συστημάτων γιά τήν εγκατάστασή τους στα νησιά του Αιγαίου ως μέσου αποτροπης τῆς δεδηλωμένης προθέσεως προσβολῆς τῆς Τουρκίας. Τίς ἀνάγκες αὐτές δέν διασφαλίζει ὁ διαχωρισμός τῆς ΕΑΒ, πού την καταδικάζει σε έλλειψη κεφαλαίων και συνέχιση των ελλειμμάτων.