ΤΟΥ ΣΤΑΜΟΥ ΖΟΥΛΑ
Η τραγωδία των Τεμπών δεν έχει μόνον επίλογο. Δυστυχώς υπήρχε και πρόλογος. Αλήθεια, τι ήταν και είναι σημαντικότερο γι’ αυτόν τον τόπο; Η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ή η αποπεράτωση του δικτύου, το οποίο είναι κατά δυόμισι φορές χειρότερο από τον μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και μια από τις βασικότερες αιτίες των 2.000 θανάτων που έχουμε κάθε χρόνο; Στα τόσα ερωτήματα (ρητορικά, ανώφελα και ληξιπρόθεσμα), που τίθενται τις ώρες αυτές για τον χαμό των είκοσι ενός παιδιών, ας προστεθεί και το παραπάνω, το οποίο –αν μη τι άλλο- δηλώνει μια νοσηρά πολιτική νοοτροπία.
Πρόκειται για τις προδιαγραφές και τα κριτήρια βάσει των οποίων οι πολιτικές μας ηγεσίας διαχειρίζονται κατά τις τελευταίες 10ετίες το παρόν και το μέλλον του τόπου. Εμείς οι κάπως παλαιότεροι είχαμε συνδέσει τη διαχείριση αυτή με έννοιες όπως υποδομή, ανασυγκρότηση, ανάπτυξη.
Ηταν η διαχείριση που αποσκοπούσε μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα στην αύξηση του εθνικού πλούτου, στην ανάπτυξη της χώρας, στην ευημερία του ελληνικού λαού. Το μεγάλο της μειονέκτημα ήταν ότι δεν εντυπωσίαζε, δεν είχε άμεσο αποτέλεσμα, δεν παρείχε βραχυπρόθεσμο κομματικό όφελος.
Όταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε το 1981 την εξουσία, πρώτη του εξαγγελία ήταν να παγώσει όλα τα μεγάλα έργα (διαπλάτυνση εθνικών οδών Αθηνών-Θεσσαλονίκης και Αθηνών-Πατρών, νέο αεροδρόμιο, μετρό κ.ο.κ.) και να διασπαθίσει τα σχετικά κονδύλια σε μικρά, αλλά αμέσου κομματικής αποδόσεως έργα.
Έκτοτε δε η αντίληψη αυτή επικυριάρχησε, αφού με ανάλογα κριτήρια «αξιοποιήθηκε» και το μεγαλύτερο μέρος των κοινοτικών παροχών.
Έτσι, από το προ 50ετίας όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, να απαλλάξει τη χώρα από το σύνδρομο της Ψωροκώσταινας, περάσαμε σήμερα στην επιδειξιομανία της μαντάμ Σουσού.
Πουλάμε τα χαλιά για να πληρώνουμε την καμαριέρα. Αυτή την έννοια έχει η ανάληψη της Ολυμπιάδος. Διαθέτουμε με «συνοπτικές διαδικασίες» 1,5 τρις. δρχ. για «υπερεπείγοντα» έργα μιας χρήσεως ή έστω αμφιβόλου σκοπιμότητος και ωφελείας, ενώ ο εθνικός κόμβος Πατρών – Αθηνών Θεσσαλονίκης – Ευζώνων, μήκους 774 χιλιομέτρων, κατασκευάζεται από το 1988 με ρυθμό 34 χλμ. Το χρόνο (!).
Όσο για τα 12 χλμ. Της στενωπού των Τεμπών όπου βρήκαν τον θάνατο οι 21 μαθητές, οι «αρμόδιοι» μας είπαν ότι η 15ετής καθυστέρηση του έργου οφείλεται σε διαδικαστικά προβλήματα και αντιδικίες των εργολάβων.
Κρίμα. Διότι αν ήταν ολυμπιακό έργο, π.χ. ένα στάδιο του τάε κβον ντο, θα αρκούσε μια απλή επίπληξη του εθνικού μας επόπτου κ. Οσβαλντ, ώστε να αποπερατωθεί σε χρόνο ρεκόρ…
(Από την εφημερίδα Καθημερινή 16/04/03)