Του Κ. Κόλμερ
Μετά την κατάληψι της Βαγδάτης, τον έλεγχο της Βασόρας και των πετρελαίων του Κιρκούκ και Μοσούλης, η νίκη των Αμερικανών στον πόλεμο του Ιράκ είναι ολοκληρωτική. Ούτε η ιδιαιτέρα πατρίς του Σαντάμ, το Τικρίτ δεν προέβαλε αντίστασι. Παρεδόθη με την πρώτη πιστολιά!
Ο πόλεμος υπήρξε σύντομος και εν σχέσει με τις εμπλακείσες δυνάμεις, ολιγοαίματος. Παρά τα αντιθέτως διαφημισθέντα υπό των Minded (ΣΣ. δηλ. λογοκριμένων) ανταποκριτών του δυτικού τύπου (και των ιδικών μας …Mindless) εφονεύθησαν ολιγώτεροι Αμερικανοί στρατιώτες απ΄ ό,τι θύματα των τροχών στους ελληνικούς δρόμους, στη διάρκεια ενός μηνός. Οι εχθροπραξίες διήρκεσαν 20 ημέρες, έναντι 60 στο Αφγανιστάν και 77 ημερών στο Κοσσυφοπέδιο. Ομολογουμένως τέτοιο κεραυνοβόλο πόλεμον είχαμε να δούμε από την εποχή του Χίτλερ, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε απεδείχθη η υπεροχή των τεθωρακισμένων, τώρα της αεροπορίας – δι΄ όσους βεβαίως καταλαβαίνουν (εξαιρούνται οι πολιτικοί «μας»).
Πέραν των σχετικώς μικρών «παραπλεύρων ζημιών» (ως οι απώλειες αμάχων και οι λεηλασίες των ιρακινών) η σύντομος νίκη των Αμερικανών προσφέρει πολλές ευκαιρίες για τη χώρα μας, που ανεξαρτήτως της διγλωσσίας του κ. Σημίτη, εστάθη παρά το πλευρό των.
Εν πρώτοις, διανοίγεται η ανάκαμψι του Τουρισμού, έστω και την υστάτη στιγμή της παρ΄ ολίγον απολεσθείσης «σαιζόν» και καλούνται άγγλοι, Γάλλοι και …Άραβες να ξεχάσουν τις πίκρες του πολέμου στις «πεντακάθαρες» τρόπος του λέγειν) Ελληνικές παραλίες, το θέρος που έρχεται.
Η όσον ούπω μετάβασι του λαού στα … «μπάνια του» θα συνεπιφέρει και τον εκφυλισμό του καλλιεργηθέντος αντιαμερικανισμού. Ό,τι και να κάνει ο κ. Λαλιώτης, δια να συμπήξει «λαϊκό μέτωπο», οι μέρες του ΠαΣοΚ στην εξουσία είναι μετρημένες. Καλόν θα ήταν να προετοιμάζεται η «Νέα Δημοκρατία» να γίνη κυβέρνησι στην γραμμή Παπαθανασίου, μ΄ έμφασι στην Παιδεία και όχι στο σταμάτημα ενεργειών, που δεν ελέγχει (ως «ο πόλεμος»…).
Η συμμετοχή της ελληνικής οικονομίας στην ανασυγκρότησι του Ιράκ αν και έμμεσος, θα είναι ουσιώδης, ως άλλωστε η ωφέλεια της Ελληνικής ποντοπόρου ναυτιλίας, από την θεαματική άνοδο των ναύλων. Θα πωλήσωμε περισσότερο σίδερο και τσιμέντο – που όπως και νάναι δεν μπορούν να το φέρουν οι νικητές από την Αμερική-θα εργασθούν, οι ελληνικές τεχνικές εταιρείες ως υπεργολάβοι και θα κτίσουν κατεστραμμένα κτίρια, δρόμους, λιμάνια και αεροδρόμια στο Ιράκ (άλλωστε και των Σπάτων, Έλληνες το έκτισαν!) και θα επεξεργασθούν Ιρακινό πετρέλαιο τα διυλιστήρια που θα μεταφέρουν ελληνικά καράβια.
Η νίκη των συμμάχων στο Ιράκ αποτελεί μία γενναία φοροαπαλλαγή για τον … Έλληνα φορολογούμενο και καταναλωτή. Αντί να πληρώνει 35 δολλάρια το βαρέλι το αργό πετρέλαιο, θα καταβάλλει μόνο 15, ως προβλέπει ο υπουργός Πετρελαίου της Αλγερίας Χακίμπ Κχελίλ. Αυτό αντιστοιχεί σε εξοικονόμηση 3 δις δολλαρίων για την οικονομία μας, που θα εξόκειλε, αν ο Σαντάμ επικρατούσε και τότε πολλοί υποστηρικτές του θα τουρτούριζαν τον προσεχή χειμώνα, με το πετρέλαιο στα ύψη!
Όλα αυτά τα οφέλη – κι άλλα πολλά (όπως η αναμενομένη αποδυνάμωσι του ευρώ έναντι του δολλαρίου, που θα ωφελούσε τις εξαγωγές μας) δεν είναι τίποτε μπροστά στα εθνικά κέρδη, από την αποδυνάμωσι της γεωπολιτικής θέσεως της Τουρκίας. Ως αποτέλεσμα του πολέμου, οι Αμερικανοί βάζουν πόδι στην Μέση Ανατολή και δεν έχουν ανάγκη πλέον της Τουρκίας. Θα δημιουργήσουν μία χαλαρά ομοσπονδία στο Ιράκ, με γηγενείς Σουνίτες, Σιίτες Άραβες και Κούρδους, θα επιλύσουν το Παλαιστινιακό, κατά το δοκούν και θα ελέγξουν την Κύπρο, εάν ήθελε γίνει δεκτόν το σχέδιο Αννάν.
Η Τουρκία θα αρχίσει ν΄ ασχολείται με το αυτόνομο Κουρδικό κράτος, που θ΄ ασκεί τεραστίαν έλξι στα 12 εκατομμύρια ιδικούς της Κούρδους. Ελπίζεται ότι έτσι θα παύσουν τις ενοχλήσεις στο Αιγαίον. Οι Αμερικανοί έλαβον μία γεύσι του Ισλαμικού χαρακτήρος της Τουρκίας και θα χαλαρώσουν τους δεσμούς των μ΄ ένα αναξιόπιστο «σύμμαχον».
Ευτυχώς που η Ελλάδα δεν παρεσύρθη πάλι, να πάει με τους χαμένους, όπως το 1916, 1922, και 1973 που πλήρωσε πολύ ακριβά την λανθασμένη επιλογή (εθνικός διχασμός, Μικρασιατική καταστροφή, απώλεια του ημίσεος της Κύπρου). Στην κυβέρνησί της εναπόκειται ν΄ αξιοποιήσει τις ευκαιρίες της ευκόλου νίκης των Αμερικανών στο Ιράκ και να παύσει να συμπεριφέρεται ως … «Μπάαθ».
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 19/4/2003)