Το εν εξελίξει δικαστικό πραξικόπημα ήταν όντως η τελευταία εντός των προσχημάτων της τυπικής νομιμότητας ευκαιρία για το κεμαλικό κατεστημένο και το βαθύ κράτος: Στη σύνθεση του Συνταγματικού Δικαστηρίου στα έντεκα μέλη τα εννέα έχουν διορισθεί από τον προηγούμενο πρόεδρο Σεζέρ, μια πλειοψηφία που επρόκειτο σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον να συρρικνωθεί και στη συνέχεια να ανατραπεί από τις επιλογές του προέδρου Γκιούλ.
Μια ματιά στις σχετικές διατάξεις επιβεβαιώνει όντως τον ισχυρισμό του Ερντογάν ότι τυχόν καταδίκη του σε απαγόρευση πολιτικής δράσης, αφορά τη δραστηριοποίησή του εντός πολιτικού κόμματος και δεν τον εμποδίζει να θέσει υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος βουλευτής.
Έτσι η αντεπίθεση του ΑΚΡ σε περίπτωση καταδικαστικής απόφασης που θα το διαλύει και θα απαγορεύει την πολιτική δράση σε δεκάδες ηγετικά του στελέχη είναι προβλέψιμες:
Πρώτον, θα υπάρξει προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για πρώτη φόρα στην Ιστορία του Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Δεύτερον, θα δημιουργηθεί νέο πολιτικό κόμμα στην ουσία συνέχεια του ΑΚΡ
Τρίτον, θα προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές στις οποίες ο Ερντογάν θα είναι υποψήφιος ανεξάρτητος βουλευτής
Τέταρτον, σε περίπτωση νίκης το διάδοχο σχήμα του ΑΚΡ θα εκλέξει τον ανεξάρτητο βουλευτή Ερντογάν πρωθυπουργό.
Για να εμποδιστεί η αντεπίθεση του ΑΚΡ το κεμαλικό κατεστημένο-βαθύ κράτος θα πρέπει να κάνουν ένα βήμα υψηλού κόστους:
Να εγκαταλείψουν τις μεθοδεύσεις του Μεταμοντέρνου Πραξικοπήματος και να αναλάβουν ανοικτά την ευθύνη της συνταγματικής εκτροπής καθώς και το κόστος των εσωτερικών και διεθνών παρενεργειών ενός κλασικού πραξικοπήματος.
Ετσι μια πιο προσεκτική ματιά στις εξελίξεις στον ανατολικό μας γείτονα διαλύει τις εντυπώσεις περί υποχώρησης ή ακόμη και συνθηκολόγησης του Ερντογάν απέναντι στο κεμαλικό κατεστημένο.
Επί της ουσίας ο πρωθυπουργός της Τουρκίας πράττει ό,τι έπραξε και πέρσι όταν η στρατιωτική ηγεσία τον κάλέσε τελεσιγραφικά μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου να μην επιμείνει στην υποψηφιότητα Γκιούλ για την προεδρία της Δημοκρατίας.
Τι έπραξε πριν από έναν χρόνο ο Ερντογάν; Αποδέχθηκε ως νομότυπη την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου που ταύτισε την απαρτία της Βουλής και την ενισχυμένη πλειοψηφία των δύο τρίτων που χρειάζεται για την εκλογή προέδρου, προκάλεσε πρόωρες εκλογές όπου θριάμβευσε με ποσοστό 47% και στη συνέχεια προχώρησε στην εκλογή Γκιούλ στην προεδρία.
Να σημειωθεί ότι όσο διαρκούσε η προεκλογική εκστρατεία, ο πρωθυπουργός αρνιόταν να ανοίξει τα χαρτιά του για τον υποψήφιο του κόμματός του για την προεδρία, αφήνοντας όλα τα σενάρια ανοικτά. Ετσι στο τέλος αιφνιδίασε με το αυτονόητο, την επανάληψη δηλαδή της στήριξής του στον Γκιούλ.
Σήμερα ο Ερντογάν εξακολουθεί να είναι ψύχραιμος: Επιθυμεί να τελειώσει η εκδίκαση της προσφυγής στο Συνταγματικό Δικαστήριο το συντομότερο δυνατό, δεν αμφισβητεί τη διαδικασία, και δεν επιχειρεί να περιορίσει τις αρμοδιότητες του Δικαστηρίου με συνταγματική μεταρρύθμιση διαρκούσης της εκδίκασης.
Οι εκφραστές του κεμαλικού κατεστημένου στα ΜΜΕ έχουν επιδοθεί σε μια πρωτοφανή εκστρατεία παραπληροφόρησης: Έδωσαν μια εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα για τα όσα διημείφθησαν στο πολυσυζητημένο δείπνο του Ερντογάν με δημοσιογράφους, μια εικόνα που παρουσιάζει τον Ερντογάν και το ΑΚΡ να έχουν συνθηκολογήσει και να περιμένουν την καταδικαστική απόφαση για να πάνε σπίτια τους.
Η πιο πιθανή εξέλιξη είναι η επανάληψη των όσων εκτυλίχθηκαν πέρσι: Το κεμαλικό κατεστημένο σε κατάσταση νευρικής κρίσης προκαλεί μια κλιμάκωση της σύγκρουσης από την οποία προκύπτουν συσχετισμοί πιο ευνοϊκοί για τον Ερντογάν και το Πολιτικό Ισλάμ.
Είναι αδύνατον να φαντασθούμε την άλλη επιλογή το κλασικό πραξικόπημα: Με τα σημερινά δεδομένα σημαίνει ταυτόχρονη κρίση με την Ε.Ε. αλλά και τις ΗΠΑ και ανάφλεξη του Κουρδικού εντός και εκτός συνόρων.
Υπάρχει βέβαια το παράδειγμα των πραξικοπηματιών του Αυγούστου του 1991 στη Μόσχα που, αντί της σωτηρίας του Κομμουνιστικού Καθεστώτος, οδήγησαν όχι μόνον στην επίσπευση της κατάρρευσής του αλλά στην ίδια τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 12/05/2008)