Εν πρώτοις, ο αρχηγός του ΔΗΣΥ κ. Αβέρωφ Νεοφύτου δεν συντάσσεται με τον νικητή των εκλογών της περασμένης Κυριακής, αφήνει την πολιτική απόφαση στο αποδοκιμασμένο από την λαϊκή ψήφο κόμμα του και ερωτοτροπεί με τους Κομμουνιστάς - όπερ αντιδημοκρατικό και ιδεολογικώς απαράδεκτο, ακόμη και δια την Κύπρο.
Κανονικώς έπρεπε να συμπαραταχθή με τον κ. Χριστοδουλίδη για μία ισχυρά και πατριωτική προεδρία, γιατί έχει να αντιμετωπίσει μία νεοϊμπεριαλιστική δύναμη, την Τουρκία.
Κατά δεύτερο λόγον, υποφώσκουν οι ενδοτικές δυνάμεις έναντι της Τουρκικής εισβολής και κατοχής της Μεγαλονήσου. «Πριν τον είδαμε, Γιάννη τον βαπτίσαμε», άρχισε η κλάψα για τα Βαρώσια που δεν είναι μόνο της Αριστεράς αλλ’ έχει οπαδούς και στα κεντροδεξιά.
Εκ τρίτου, κυοφορείται η πρόταση σχηματισμού μιάς… αριστεροδέξιας προεδρίας, με το ΑΚΕΛ και τα ρετάλια του ΔΗΣΥ, με σκοπό την επιλογή του Α. Μαυρογιάννη αντί του ανεξαρτήτου Χριστοδουλίδη. Η συνομωσία αυτή πάσχει ποικιλοτρόπως. Αφ’ ενός παρασκευάζει μία προεδρία ανάλογη εκείνης του σ. Χριστόφια που επεσώρρευσε πολλά δεινά στην Ελληνική Κύπρο, με αποκορύφωμα την χρηματοπιστωτική κρίση του 2012, αφ’ ετέρου ανοίγει τη Κερκόπορτα για αναθεώρηση της εθνικής πολιτικής του ενός κράτους με δύο κοινότητες και αναγνωρίσεως δύο κρατικών οντοτήτων εντός της Κύπρου που επιδιώκει η Τουρκία.
Είναι λυπηρό να βλέπεις ένα λαό να διχάζεται από τους πολιτικούς του, που δεν μπορούν να ακολουθήσουν μία εθνική γραμμή αταλάντευτα. Με αποτέλεσμα, οι ξένοι επικυρίαρχοι να προωθούν τα ιδικά τους συμφέροντα – ιδίως οι Βρεταννοί.
Από της εποχής του Ριχάρδου Λεοντόκαρδου, που κατέλαβε την Κύπρο το 1191, νικήσας τον Ισαάκιο Κομνηνόν, η παρουσία των Βρεταννών στην Κύπρον υπήρξε βλαπτική δια τον Ελληνικό πληθυσμόν. Ο Ριχάρδος επώλησε την Κύπρον στους Ναΐτας Ιππότας κι αυτοί εδέχθησαν ως βασιλέα εκείνον της Ιερουσαλήμ, τον Γουϊδώνα Λουζινιάν , που εφήρμοσε το 1192 το τιμαριωτικό σύστημα της Ευρώπης, μεταβαλών τους Κυπρίους εις δουλοπαροίκους κατά τους τρείς αιώνας της δυναστείας των Λουζινιάν. Επακολούθησαν οι Γενουάτες και Βενετσιάνοι κι εν τέλει, οι Τούρκοι το1570 επί Σελήμ του Β'.
Η δουλεία της Κύπρου κατηργήθη το 1914 και 21 χρόνια μετά έγινε Βρεταννική αποικία, για να καταλήξουν οι Άγγλοι ως «εγγυητές» με δύο κυρίαρχες βάσεις από την επαίσχυντη συμφωνία της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Μετά το 1955 ξεκινά η σύχρονη περιπέτεια του Κυπριακού Ελληνισμού και των 200.000 προσφύγων εκ της Τουρκικής εισβολής.
Τίποτε δεν έμαθαν οι Κύπριοι εξ αυτής της δυστυχίας, ότι όταν λείπει η ενότης λαού και ηγεσίας επακολουθούν δεινά και καταστροφές. Καιρός είναι να τελειώσει αυτή η δοκιμασία και να ενηλικιωθή η Κυπριακή ηγεσία.