Του Τηλέμαχου Μαράτου
Προ είκοσι ετών, περίπου, μία ηλιόλουστη μέρα, η Ευρώπη ενώθηκε με την Ελλάδα σε μία ωραία και σεμνή τελετή στον περιστύλιο χώρο του Ζαππείου. Τα παιδιά έπαιζαν στον Βασιλικό Κήπο, ο κόσμος περπατούσε και κουβέντιαζε, άλλοι αγόραζαν «το μαλλί της γριάς» χαμογελώντας ενώ οι σκύλοι, που είχαν βγάλει τα αφεντικά τους βόλτα, εξερευνούσαν αλήλλoυς αλλά, περιέργως, δεν φιλονικούσαν με τις γάτες που ασχολούνται την τουαλέτα τους στον ήλιο. Τα περιστέρια και άλλα πουλιά έψαχνα στο έδαφος για κανέναν σπόρο σουσάμι από τα κουλούρια των παιδιών ενώ άλλα αναζητούσαν σύντροφο κελαηδώντας ψηλά στα κλαδιά. Καμιά φορά γάτες ορμούσαν προς τα περιστέρια, χωρίς πάθος –έτσι για την τιμή των όπλων. Λίγο πιο πέρα ο κόσμος πήγαινε στην δουλειά του, ή όπου ήθελε, με διάφορα μέσα ή με τα πόδια. Ήταν μια συνηθισμένη εικόνα μιας, σχεδόν, ευρωπαϊκής πόλεως.
Σήμερα τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Στους ξένους επισκέπτες μας παρουσιάζουμε τα επιτεύγματα μας. Πρώτα την ικανότητα να στήνουμε πλήθος γιγαντιαία αντίσκηνα στους δημόσιους κήπους –αποψιλώνοντας την περιοχή αναλόγως των αναγκών. Δεύτερον να δηλητηριάζουμε με μεγάλη αποτελεσματικότητα όλους τους σκύλους και τις γάτες της περιοχής, μουλωχτά ως κουτοπόνηροι βλάχοι (με την κακή έννοια της λέξεως), με την πιθανότητα να δοκιμάσει κανένα παιδί τη στρυχνίτη που έχουν σπείρει. Αλλά αυτό αποφεύγεται, προς το παρόν, γιατί απαγορεύεται στα παιδιά τις μαμάδες με τα καροτσάκια και γενικώς στον «λαό» να πλησιάσει σε απόσταση χιλιομέτρου.
Οι ξένοι επισκέπτες θα αποκομίσουν την εικόνα μιας πόλεως ρετρό, από την εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού όπου οι πολίτες απομακρύνονταν για να μη χαλάσουν την εικόνα της γαλήνης και ηρεμίας του περιβάλλοντος. Όπως κάνουν με τα κακοαναθρεμμένα παιδιά όταν έχουν επισκέψεις. Επί πλέον όμως έχουν φροντίσει και για την διασκέδαση των επισκεπτών μας. Όσο απίστευτο και να φαίνεται έχουν στρώσει πάνω στο χώμα των διαδρόμων του Ζαππείου… πράσινο πλαστικό χαλί! (Στην άσφαλτο της Ηρώδου Αττικού στρώνουν κόκκινο. Πιο επίσημο). Να έχουν κάτι να λένε οι άνθρωποι να γελάνε όταν γυρίσουν στα πατρίδες τους.
Όχι μόνον απαγορεύεται στον απλό λαό να πλησιάσει αλλά δεν του επιτρέπεται να πάει καν στην δουλειά του, δεν επιτρέπεται να κυκλοφορήσει σε τεράστια έκταση της πόλεως, μήπως και συναντηθεί με τους υψηλούς επισκέπτες και τους δώσει την εντύπωση ότι εδώ, εκτός από την Ακρόπολη και τα αντίσκηνα, κατοικούν και άνθρωποι (Υπάρχουν εξαιρέσεις. Επιτρέπεται η πορεία προς τις πρεσβείες ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας, Ιταλίας, Ισπανίας –ξέχασαν Πορτογαλία, Δανία κ.ά –για να σταματήσει ο πόλεμος, αίτημα που θα γίνει φυσικά αμέσως αποδεκτό). Η Αθήνα (;) που θα δουν οι επισκέπτες είναι μία πόλη σαν ταινία φαντασίας που κατοικείται από καλοζωϊσμένους νεόπλουτους κομπιναδόρους, αεριτζήδες, πρασινοφρουρούς, δημοσιογράφους, εικονολήπτες, μπράβους και χιλιάδες αστυνομικούς διαφόρων ειδών. Ωραία πόλη!
Τι συνέβη λοιπόν τα τελευταία είκοσι τόσα χρόνια και φτάσαμε σ’ αυτό το χάλι; Απλούστατα συνέβη το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί οι ίδιοι, τα ίδια πρόσωπα που δεν προσήλθαν να λάβουν μέρος στην σπουδαιότερη ιστορική τελετή των νεωτέρων χρόνων, υποδέχονται προεδρεύοντες, χωρίς να κοκκινίζουν εις το ελάχιστο, εκείνους που αποκαλούσαν την καταστροφή μας. Έφυγαν από το Ζάππειο αλλά εγκαταστάθηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου. Γρήγορα μετέτρεψαν το ωραίο αυτό κτίριο κατ΄ εικόνα και ομοίωσι, περιστοιχίζοντάς το με αργόσχολους μπράβους, με τα φραπεδάκια και τα μπεγλεράκια τους, που σκοτώνουν την ώρα τους παρακολουθούντες τα σημαντικά του ποδοσφαίρου. Και οι κάμερες φυσικά εκεί, τα «βαν», και οι δυστυχείς παρουσιαστές που ξεροσταλιάζουν για να μεταδώσουν τις αναπόφευκτες κοινοτοπίες και αερολογίες «Λάιβ».
Αλλά γιατί χρειάστηκε στο διάστημα δύο δεκαετιών να ληφθούν όλα αυτά τα μέτρα και να εκατονταπλασιασθούν οι αστυνομικοί; Τι φοβούνται; Όλοι ξέρουμε τι φοβούνται. Φοβούνται την αναρχία. Δυστυχώς, αυτή η αναρχία ως τρόπος κατακτήσεως της εξουσίας και εξασκήσεως πολιτικής είναι μέσα στα κύτταρα αυτού του κινήματος και το αίμα του. Κρύβεται κάπως όταν το ΠΑΣΟΚ είναι στην εξουσία αλλά είναι έτοιμη να εμφανισθεί κατά τον αγριότερο τρόπο μόλις θιγούν τα συμφέροντα μιας συντεχνίας από το πλέγμα που το στηρίζει. Αυτό είναι το δέλεαρ προς την «κλαδική» ως τρόπος διαβιώσεως αλλά αυτά είναι για τους «χρήσιμους ηλίθιους».
Η άλλη πλευρά η σκοτεινή είναι τα κορυφαία στελέχη στις πορείες, είναι η συστηματική στελέχωση των Μέσων με προπαγανδιστές μεγάλης δεξιοτεχνίας, είναι η σταθερή και δημόσια συμπαράσταση στην τρομοκρατία με την παρουσία πλειάδος ανωτάτων στελεχών –κατά καιρούς υπουργών- ως μαρτύρων υπερασπίσεως τρομοκρατών που συνελήφθησαν αφού εξεράγγη βόμβα στα χέρια τους. Και δεν εννοώ τον Ξηρό, αλλά τον Μαζοκότο. Η αναρχία όμως, όταν γίνει εξουσία, δεν συμμαζεύεται τόσο εύκολα. Διδάσκεται πλέον στα σχολεία. Γι’ αυτό χρειάζονται όλο και περισσότεροι αστυνομικοί και οι γνωστές μπλε ‘κλούβες’ έχουν αγκυροβολήσει, μονίμως πλέον, μεταξύ Βουλής και Μεγάρου Μαξίμου. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδος, συμπεριλαμβανομένης της Κατοχής.
Εν τω μεταξύ μεγάλη ησυχία επικρατεί στον Κήπο. Δεν υπάρχουν πλέον γάτες, αλλά τα ποντίκια πανηγυρίζουν και πολλαπλασιάζονται. Ασφαλώς μερικά θα οσφραίνονται τα πολλά ευρωπαϊκά εδέσματα και θα έχουν βρει τρόπους να εισχωρήσουν στα αντίσκηνα με τα αθόρυβα ανεπαίσθητα βηματάκια τους.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 16/04/03)