Του Τηλέμαχου Μαράτου
Η ουσία της θεωρίας, ή του «οράματος», του Σοσιαλισμού είναι η αποδοχή από κάθε ένα πολίτη ότι το συμφέρον της Κοινωνίας προέχει του ατομικού δικού του. Εκείνος θα απολαύσει ό,τι τι του αναλογεί από το γενικό καλό, που το κράτος θα επιτύχει δια της προόδου. Αυτό όμως το προσωπικό του καλό, δεν είναι κάτι που χρειάζεται να επιδιώκει και γι’ αυτό παραιτείται από κάθε προσπάθεια ιδίου κέρδους και αφιερώνει όλες του τις προσπάθειες στην εξυπηρέτηση του συνόλου, στον ρόλο που του αναθέτει το κράτος. Το κράτος βεβαίως αναλαμβάνει, κατά τις δυνατότητες που έχει, όλες του τις ανάγκες από την γέννηση, ανατροφή, εκπαίδευση, εργασία, περίθαλψη , ασφάλιση, σύνταξη και τέλος ταφή.
Η επιτυχία του συστήματος βασίζεται σε μία κοινωνία αγγέλων, και απέτυχε γιατί οι απαιτήσεις του οράματος για αυταπάρνηση υπερβαίνουν, ή είναι αντίθετες, στην ανθρώπινη φύση. Όχι μόνο την ανθρώπινη αλλά και σχεδόν όλων των εμβίων όντων με τη εξαίρεση μικρών εντόμων όπως οι μέλισσες και τα μυρμήγκια όπου το σμήνος έχει μία προσωπική οντότητα στην οποία ενσωματώνεται το άτομο, αλλά αυτό εκφεύγει του παρόντος. Δεν αναιρεί πάντως την αρχή της δυνάμεως του ενστίκτου της επιβιώσεως.
Στην Ελλάδα μεγάλο, μάλλον το μεγαλύτερο, μέρος του λαού γοητεύεται αυτομάτως με τις παροχές που του λένε όλοι οι πολιτικοί ότι δικαιούται από το κράτος, και πιστεύει ότι τις δικαιούται χωρίς –ούτε προς στιγμήν- να σκέπτεται ότι τα χρήματα είναι δικά του. Όχι μόνον αυτό, αλλά δεν θέλει να γνωρίζει ότι κάθε κρατική παροχή του κοστίζει το αντικειμενικό κόστος συν τα έξοδα εισπράξεως και διαχειρίσεως που συνήθως είναι περισσότερα έως πολλαπλάσια. Ακράδαντη η πεποίθηση ότι δικαιούται τα πάντα, όπως φαίνεται από σειρά χαρακτηριστικών ορισμών που αρχίζουν με το «άλφα» το στερητικόν: άνεργος, αδιόριστος, ανασφάλιστος, άστεγος κ.τλ.
Ό,τι πιστεύει, έχει μάθει ή προσποιείται ότι πιστεύει πως δικαιούται ο καθένας, το απαιτεί με μανία χωρίς να ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις στο σύνολο. Για παράδειγμα κανένα συνδικάτο δεν σκέπτεται την επίδραση που θα έχουν οι αυξήσεις στον πληθωρισμό που κοστίζει σε όλους, ούτε βεβαίως οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή ή τα λεωφορεία προβληματίζονται για την ζημία που αποκαλείται και «κοινωνικός μισθός». Από την άλλη πλευρά η πλειοψηφία των επιβατών αποφεύγει να πληρώσει εισιτήριο…
Αυτά είναι γνωστά και χρόνια αλλά γράφονται, γιατί τον τελευταίο καιρό η διεκδίκηση των δικαιωμάτων ομάδων πολιτών έχει λάβει μία ιδιαιτέρως βίαιη μορφή και μία οξύτητα πρωτοφανή στα χρονικά. Κοινό χαρακτηριστικό η παντελής αδιαφορία για τις επιπτώσεις του τρόπου της διαμαρτυρίας στους ανύποπτους και άσχετους επιδόξους διαβάτες που δεν έχουν και καμία δυνατότητα να ικανοποιήσουν τις οποίες απαιτήσεις, ακόμη και αν συμφωνούν.
Με πρωτοφανή θρασύτητα διάφορες ομάδες ανακοινώνουν πλέον τον αποκλεισμό εθνικών οδών. Μετά τον αποκλεισμό της οδού Αθηνών-Κορίνθου στο ύψος της γέφυρας της Μάνδρας επί ώρες με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία χιλιάδων οικογενειών επί ώρες, μέσα σε αυτοκίνητα φούρνους από την ζέστη έχουμε τώρα τις ακόλουθες ανακοινώσεις: Τετάρτη 7 Μαΐου –Αποκλεισμός Λεωφ. ΝΑΤΟ στο Ζεφύρι, Πέμπτη 8 Μαΐου: Συγκέντρωση στο ΥΠΕΧΩΔΕ Αμαλιάδος, Παρασκευή 9 Μαΐου –Αποκλεισμός Εθν. Οδού στα διυλιστήρια Ασπροπύργου, Παρασκευή 16 Μαΐου αποκλεισμός Εθνικής στο ύψος Μεγάρων. Αυτοί οι «αποκλεισμοί» είναι συνήθως συνδεδεμένοι με το θέμα των απορριμμάτων τα οποία κανείς δεν θέλει.
Συγχρόνως έχουμε και ένα άλλο είδος. Την αντίθεση στους υποσταθμούς υψηλής τάσεως της ΔΕΗ στην Ηλιούπολη και στα Βριλήσσια κάτι που θυμίζει την αντίδραση στην εγκατάσταση του ραντάρ στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Οι αντιδράσεις αυτές βασίζονται στην άγνοια και την δεισιδεμονία που βλέπει κάτι καρκινογόνο και θανατηφόρο σε ό,τι μυστηριώδες «ηλεκτρικό» (όπως και «χημικό»). Σημασία όμως έχει ότι ούτε το ΠΕΧΩΔΕ χωροθετεί τόπους αποκομιδής απορριμμάτων από καπρίτσιο ούτε η ΔΕΗ τοποθετεί υποσταθμούς για να διασκεδάζει με την ηλεκτροπληξία των περιοίκων. Και τα δύο είναι απαραίτητα για τις ανάγκες του συνόλου. Λίγο ενδιαφέρει αυτό τους διαμαρτυρομένους.
Το σημείωμα αυτό προσπαθεί να υπενθυμίσει ότι αυτός ο τρόπος της αντικοινωνικής, παράνομης και συχνά εγκληματικής συμπεριφοράς έχει διδαχθεί από το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και τις άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις». Διδάσκεται μάλιστα από την σχολική ηλικία με καθοδηγητές τους δασκάλους και πρωταγωνιστές νήπια. Θυμάστε ίσως έναν αναιδέστατο μικρό που είχε καθίσει σε πολυθρόνα στην μέση δημοσίου δρόμου προ ετών. Ετσι αντιλαμβάνονται την κοινωνική προσφορά και το καθήκον τους προς το σύνολο. Μόνο δικαιώματα – καμία υποχρέωση.
Και αν αυτά συμβαίνουν τώρα μπορεί να φαντασθεί κανείς τι θα γίνει όταν το ΠΑΣΟΚ θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση…
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 07/05/03)