ενταχθούν στο Συνυποσχετικό όλες οι αξιώσεις που κατά καιρούς έχει εγείρει κατά της Ελλάδος.
Αλλά δεν υπάρχει πρωθυπουργός και κυβέρνηση στην Ελλάδα που να δεχθεί να τεθούν υπό την κρίση του ΔΔΧ η εθνική κυριαρχία των νήσων του ΒΑ Αιγαίου και του συνακόλουθου δικαιώματος της αμύνης των, ούτε να συζητήσει «γκρίζες ζώνες» μέσα από τα 6 μίλια χωρικά ύδατα στο Αιγαίον, μήτε να παραιτηθεί από την επέκταση τους στα 12 μίλια , που έχει αναγνωρίσει η Σύμβαση του ΟΗΕ για το δίκαιο της θαλάσσης στο Μοντέγκο Μπέη το 1982 και έχει από 28ετίας γίνει νόμος του Ελληνικού κράτους (2321/95). Όλα τα κατοικημένα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και «επήρεια» όπως λχ. το Καστελλόριζο, εθιμικά και νόμιμα.
Την προσφυγή στην Χάγη υποστηρίζει ο λεγόμενος «διεθνής παράγων» – κυρίως το Αμερικανικό Σταίητ Ντιπάρτμεντ, που θεωρούν ότι η ανεπίλυτη διαφορά οδηγεί μοιραία σε πόλεμο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Η άποψη αυτή δεν επιβεβαιώνεται από την ιστορία των τελευταίων 49 ετών ούτε από τα πρόσφατα γεγονότα, όπως η στροφή της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής υπέρ της δύσεως κι η αναθέρμανση των σχέσεων της με την Ευρωπαϊκή Ένωση .Η επικαιροποίηση της Τελωνειακής Ένωσης κι η παροχή βίζας στου Τούρκου απέκτησαν προτεραιότητα για τον Ερντογάν.
Παραβλέπουν οι ξένοι ειρηνομεσίτες ότι πώς είναι δυνατόν να πάει η Ελλάς σε «συνυποσχετικό» στη Χάγη, υπό την απειλή πολέμου , το πραξικόπημα του Τουρκολιβυκού συμβολαίου να καταπατεί την Ελληνική ΑΟΖ και την διακήρυξη της «Γαλάζιας Πατρίδας» στο μέσον του Αιγαίου υπό της Τουρκίας. Με το Κυπριακό «στο ράφι» (φράση του Ανδρέα Παπανδρέου) λείπει η εμπιστοσύνη προς την Τουρκία..
Η λύση του Γόρδιου αυτού κόμπου, του Κυπριακού, θέλει τον Μεγαλέξανδρο της και τέτοιος δεν υπάρχει δυστυχώς στις δύο χώρες. Άρα πρέπει ν’ αναζητηθεί με άλλον τρόπο κι όχι στο ΔΔΧ. Κάτι διαφαίνεται σχετικώς.
Βραδέως αλλά ασφαλώς, η ΕΕ αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάς είναι εξωτερικό της σύνορο. Από πολλές πλευρές: Ασφάλεια έναντι της λαθρομετανάστευσης στην Ευρώπη, δίκτυα ηλεκτρισμού προς Αφρική και Μέση Ανατολή, κοιτάσματα και αγωγοί υδρογοναθράκων. Συγχρόνως οι Αμερικανοί ετοιμάζουν την παράκαμψη των Στενών με σιδηροδρομική σύνδεση της Βαλτικής με το Αιγαίον (Αλεξανδρούπολη). Νέα προσέγγιση αποκτά η περιοχή των Βαλκανίων. Προς ανακωχή οδεύεται ο πόλεμος της Ουκρανίας κλπ. κλπ.
Δεν είναι τυχαίο ότι η επισιτιστική κρίση, απ’ τη ματαίωση της συμφωνίας Ουκρανίας-Ρωσίας- Τουρκίας , απεφεύχθη με την μεταφορά του Ουκρανικού σίτου μέσω του ποταμού Δουνάβεως της Ρουμανίας στην δύση.
Η ΕΕ αποκτά ένα μοχλό για πρώτη φορά να εξασφαλίσει την ειρηνική διαβίωση της Ελλάδος με την Τουρκία με την επ’ ανταλλάγματι βοήθεια, για την ανοικοδόμηση της ΝΑ Τουρκίας που επλήγη από τον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου και για την διάσωση της Τουρκικής οικονομίας από την κρίση. Ακόμη και το Κυπριακό θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να λυθεί με την επανάληψη των διαπραγματεύσεων Χριστοδουλίδη-Τατάρ στην γεν. συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Αλλά κι αν οι ελπίδες αυτές διαψευσθούν, δεν μπορεί ένα κυρίαρχο κράτος όπως η Ελλάς θα θέσει την εδαφική ακεραιότητα του υπό την κρίση ξένων δικαστών, που δεν ξέρει πώς …θα αφυπνισθούν την προηγουμένη της αποφάσεως. Σπεύδε βραδέως κ. Γεραπετρίτη…