Του Κ. Ιορδανίδη
Μεταφυσικές περίπου διαστάσεις αρχίζει να προσλαμβάνει η πολιτική συμπεριφορά του πρωθυπουργού κ. Κ. Σημίτη, που αξιοποιεί το πρόσχημα του προεδρεύοντος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, περιφερόμενος ανά την Ευρώπη, ενώ οι πληροφορίες που διοχετεύονται μετά τις αλλεπάλληλες συσκέψεις με τους επιτελείς του καταλήγουν με την ανιαρή επωδό ότι «ο πρωθυπουργός θα αποφασίσει μόνος του» για τον τρόπο διαλύσεως του νοσηρού κλίματος, συνεπεία των καταγγελιών περί εμπλοκής στενών συνεργατών του σε σκάνδαλο.
Η αφοσίωση του κ. Σημίτη στο ευρωπαϊκό ιδεώδες θεωρείται αξιέπαινη από ένα σημαντικό αριθμό Ελλήνων πολιτών, αλλά το πρώτιστο αντικείμενο της ενασχολήσεως ενός πρωθυπουργού είναι η βελτίωση της καταστάσεως της χώρας του. Ο κ. Σημίτης, όμως είναι πολιτικός που αδυνατεί να αντιμετωπίσει το απρόοπτο και λειτουργεί με βάση τον προγραμματισμό που έχει ο ίδιος εκπονήσει. Έτσι, έως το τέλος Ιουνίου δεν πρόκειται να ασχοληθεί με οτιδήποτε εκτός από τη διεκπεραίωση της προεδρίας της Ε.Ε. και οι όποιες πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της κρίσεως –κάποιος ανασχηματισμός κυρίως- θα αναληφθούν από τον Ιούλιο, ασχέτως εάν το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται κατά τρόπο επικίνδυνο.
Ούτε η αντιμετώπιση του προβλήματος της διαφθοράς θα είναι τόσο δραστική όσο εικάζεται, διότι εδώ και έτη οι καταγγελίες περί διαπλοκής συγκλονίζουν τη χώρα, γεγονός όμως που δεν είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μηχανισμών διαφάνειας και αποτελεσματικού ελέγχου.
Ο κ. Σημίτης τελεί σε κατάσταση ομηρείας όχι μόνο λόγω των πιέσεων που δέχεται από το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ, όπως αρέσκονται να διαδίδουν οι εκσυγχρονιστές υποστηρικτές του, αλλά διότι στη διάρκεια κυρίως της πρωθυπουργίας του δημιουργήθηκαν συμφέροντα και σχέσεις διαπλοκής τόσο ισχυρές, που δεν επιθυμεί ή δεν δύναται να τιθασεύει.
Η παρηγοριά του κ. Σημίτη και των υποστηρικτών του είναι η θρυλούμενη επιτυχία του στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Και είναι μεν αληθές ότι η άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει τη διέλευση των αμερικανικών δυνάμεων από το έδαφός της κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ δημιούργησε ένταση στις σχέσεις της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον. Αλλά διερωτάται κανείς, ποιο το κέρδος της Ελλάδος, που δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα στη λειτουργία της βάσεως της Σούδας και των άλλων στρατιωτικών διευκολύνσεων και επέτρεψε δίχως κανέναν περιορισμό τη χρήση του εναερίου χώρου της από τα αμερικανικά αεροσκάφη.
Ουδείς εχέφρων θα ήταν υπέρ μιας αντιπαραθέσεως με τις ΗΠΑ, αλλά στην πολιτική, όπως παντού, υπάρχει η αντίληψη του προσωπικού οφέλους και της αξιοποιήσεως της όποιας συγκυρίας, που διέλαθε της προσοχής του κ. Σημίτη.
Εάν ο κ. Σημίτης μπορεί να πιστωθεί με κάτι είναι ότι ανέστρεψε την πολιτική του ΠΑΣΟΚ καθόσον αφορά τις διμερείς σχέσεις με την Τουρκία, λόγω της καταλυτικής πιέσεως του ατυχεστάτου χειρισμού της υποθέσεως Οτσαλάν, και ότι αναθεώρησε με καθυστέρηση πολλών ετών την πολιτική των προηγουμένων κυβερνήσεων του κόμματος, που σήμερα ηγείται, στον τομέα των ευρωτουρκικών σχέσεων.
Αλλά το κεφάλαιο αυτό έχει εξαργυρωθεί πολιτικώς, ενώ παράλληλα λόγω της κρίσεως του πολιτικού συστήματος στην Τουρκία ούτε οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ούτε το Κυπριακό κινούνται σε ένα πλαίσιο που να δημιουργεί αίσθημα αισιοδοξίας.
Ο κ. Σημίτης βρίσκεται συνεπώς αντιμέτωπος με ό,τι απεχθάνεται προσωπικώς περισσότερο –το πρόβλημα της εξυγιάνσεως της νοσηρής καταστάσεως στο εσωτερικό.
(Από την εφημερίδα Καθημερινή 18/05/03)