Του Κώστα Ιορδανίδη
Η ιδιομορφία της παρούσης κρίσεως που ταλανίζει την κυβέρνηση είναι ότι ο πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης, παντοδύναμος συμφώνως προς το Σύνταγμα, έχει περίπου αυτοκαταργηθεί, μεταθέτει τη λήψη των αποφάσεων για τον Ιούλιο, ενώ τα θρυλούμενα περί ανασχηματισμού τομής και ριζικής αναδομήσεως του ΠΑΣΟΚ, που διασπείρουν διάφοροι τολμητίες της «εκσυγχρονιστικής» ομάδος, έχουν οδηγήσει την κυβέρνηση σε κατατονική κατάσταση.
Ο κ. Σημίτης ήλπιζε να αξιοποιήσει το τρέχον εξάμηνο, που η Ελλάς ασκεί την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, για να προβάλει το κοινωνικό πρόσωπο της Ενώσεως, προωθώντας τις σχετικές αποφάσεις του συμβουλίου κορυφής της Λισσαβόνας. Κακή τύχη θέλησε με το τέλος της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε. να εκδηλωθούν οι πρώτες εξελίξεις της υποβόσκουσας κρίσεως, με το κλείσιμο επιχειρήσεων, μαζικές απολύσεις εργαζομένων, διαψεύδοντας με αυτόν τον τρόπο το ιδεολόγημα της ισχυρής Ελλάδος του σκληρού πυρήνα της Κοινότητος, που είχε εξασφαλίσει, συνεργούντων και άλλων παραγόντων, στον κ. Σημίτη τη νίκη στις τελευταίες εκλογές.
Αποτέλεσμα της τροπής που έχουν πάρει τα πράγματα είναι ότι το «αισιόδοξο» κοινωνικό μήνυμα, που θα επιθυμούσε να μεταδώσει με τη σύνοδο κορυφής της Θεσσαλονίκης το τρίτο δεκαήμερο του Ιουνίου, ηχεί πλέον ως φάρσα και οι «σοσιαλιστές» υπουργοί της κυβερνήσεως ματαίως επιχειρούν να διαπαιδαγωγήσουν τους Έλληνες πολίτες, έχοντας αναλάβει τον ρόλο νεοφωτίστων αναλυτών της συμπεριφοράς της αγοράς.
Ο κ. Σημίτης είχε την πρόθεση, επίσης, να προβάλει την εικόνα μιας ισχυρής Ευρώπης στη διεθνή σκηνή, αλλά στο διάστημα της ελληνικής προεδρίας κατεδείχθη η βαθυτάτη διαίρεση της Κοινότητος και ανεδείχθη το χάσμα που διαιρεί πλέον τις ΗΠΑ με την Ε.Ε.
Ο υπουργός Εξωτερικών κ. Γ. Παπανδρέου διακινδύνευσε την άποψη σε συνέντευξή του στη βελγική εφημερίδα De Standaard, πως «δεν θα είναι κακή ιδέα να υπάρχουν Αμερικανοί παρατηρητές που να παρακολουθούν τις μεταρρυθμίσεις στην Ε.Ε.», υπό τη μορφή «μιας δομής μέσα από την οποία οι Αμερικανοί να πληροφορούνται για το τι συμβαίνει στην Ε.Ε.» και πρόσθεσε ότι η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ πρέπει να γίνουν εταίροι στην από κοινού διοίκηση του κόσμου (global governance).
Πρόκειται περί θεωρητικής ασκήσεως στο επίπεδο της πολιτικής, που εκκινεί από την επιθυμία αποκαταστάσεως λειτουργικών σχέσεων με την Ουάσιγκτον, δίχως να λαμβάνει υπ’ όψιν ότι οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες να δεχθούν ρόλο παρά μόνον ηγετικό και αδιαμφισβήτητο στις παγκόσμιες υποθέσεις.
Ουδείς ανέμενε από τον κ. Σημίτη και τους συνεργάτες του να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν επιτυχώς μείζονες προκλήσεις, όπως η διεθνής οικονομική στασιμότης, που αρχίζει να προσλαμβάνει διαστάσεις υφέσεως, ή η κρίση των αμερικανοευρωπαϊκών σχέσεων.
Εκείνο το οποίο απαιτεί κάθε πολίτης της χώρας, όμως, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθετήσεως, είναι ένα στοιχειώδες πρωθυπουργικό ενδιαφέρον για τη διαχείριση των εσωτερικών θεμάτων, απεξάρτησης της πολιτικής ζωής από τη διαπλοκή και τα συμφέροντα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, που ευτελίζουν κάθε αντίληψη οικονομίας και αγοράς.
Ο κ. Σημίτης, όχι απλώς απέτυχε να επιβάλει τη διαφάνεια στις συναλλαγές του Δημοσίου με ιδιώτες, αλλά ακόμη και μετά τις καταγγελίες περί διαφθοράς κάποιων στενών συνεργατών του, αντί να σπεύσει και να εξυγιάνει τη νοσηρή ατμόσφαιρα, αναμένει την εξάντληση της προεδρίας της Ε.Ε. για να δράσει τον προσεχή Ιούλιο.
Αυτό σημαίνει ότι η χώρα θα βυθίζεται στην εσωτερική της κρίση, ενώ ο κ. Σημίτης θα ασχολείται με την Ε.Ε., η οποία καθίσταται για τον πρωθυπουργό διέξοδος φυγής από την ελληνική οδυνηρή πραγματικότητα.
(Από την εφημερίδα Καθημερινή 22/05/03)