καθώς ΕΕ και Ιαπωνία ανακοίνωσαν το σχέδιό τους για την ανάπτυξη και προστασία των ενεργειακών τομέων, με έμφαση στο υδρογόνο.
Η συνάντηση της Σίμπσον και του Σάϊτο ήρθε έπειτα από χρόνια διαπραγματεύσεων σχετικά με τη διμερή ‘Πράσινη Συμμαχία’ που είχε υπογραφεί το 2021. Η συνεργασία αυτή θα βασιζόταν τόσο στην ανάπτυξη νέων τεχνολογιών για την επίτευξη της ανθρακικής ουδετερότητας, όσο και στην προστασία των σχετικών αγορών από μία σειρά «συστημικών τρωτοτήτων». Το δεύτερο αυτό στοιχείο είναι μία διακριτική αλλά ευνόητη αναφορά στον μεγάλο κοινό ανταγωνιστή: την Κίνα. Το energeia.gr έχει πολλάκις γράψει για τις περίπλοκες εμπορικές σχέσεις μεταξύ Κίνας και Ευρώπης με φόντο την ευρωπαϊκή μετάβαση. Ζητήματα όπως το ντάμπινγκ των φωτοβολταϊκών και των ηλεκτρικών οχημάτων συνεχίζουν να απασχολούν την επικαιρότητα. Η κατάσταση στην Ιαπωνία δεν διαφέρει πολύ, με ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό— Πεκίνο και Τόκιο δεν περιορίζονται στον εμπορικό ανταγωνισμό, αλλά έχουν και πολύ σοβαρά γεωπολιτικά μέτωπα ανοιχτά. Εξάλλου, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι η Ιαπωνία είναι ο πιο στενός αμυντικός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού.
Η επίσημη ανακοίνωση μετά τη συνάντηση Σάϊτο και Σίμπσον περιελάμβανε έξι σημεία. Το πρώτο αφορούσε στις κοινές ανησυχίες τους για την εξάρτηση από συγκεκριμένες πηγές υλικών στρατηγικής σημασίας, καθώς και για τις πρακτικές που αλλοιώνουν την ελεύθερη αγορά. Το δεύτερο αφορούσε στη συνεργασία για ζητήματα προσφοράς και ζήτησης στην αγορά πράσινης ενέργειας, με αφετηρία τους τομείς της αιολικής και ηλιακής ενέργειας και του υδρογόνου. Το τρίτο αφορούσε στη διαμόρφωση ευρύτατων εφοδιαστικών αλυσίδων, δημιουργώντας μία κοινή ομάδα εργασίας.
Περνώντας στο δεύτερο κεφάλαιο της ατζέντας, το τέταρτο σημείο αφορούσε στις κοινές επενδύσεις και εγκαταστάσεις υδρογόνου με χαμηλό αποτύπωμα άνθρακα, με άξονα τα κοινά χρηματοδοτικά εργαλεία και την έρευνα και καινοτομία. Το πέμπτο αφορούσε σε παρουσιάσεις από επιχειρηματικούς φορείς, καθώς η Σίμπσον συνοδευόταν από τουλάχιστον 16 υψηλόβαθμα στελέχη ενεργειακών εταιρειών, όπως η TotalEnergies και η Trafigura. Το έκτο αφορούσε στην κατάρτιση ενός σχεδίου εργασίας για την εμβάθυνση της συνεργασίας στον τομέα του υδρογόνου.
Η Ευρώπη και η Ιαπωνία θεωρούνται δύο από τις πρώτες δυνάμεις παγκοσμίως που ασχολήθηκαν με το υδρογόνο. Η πολιτική της Ιαπωνίας είναι ιδιαίτερα φιλική προς τη βιομηχανική παραγωγή. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί άνθρωποι της αγοράς έχουν εκφράσει ενστάσεις για την ευρωπαϊκή πολιτική για το υδρογόνο, εξηγώντας πως τα μέτρα αποθαρρύνουν τις σχετικές επενδύσεις. Αν και βρισκόταν στο περιθώριο των συζητήσεων για πολλά χρόνια, το υδρογόνο φαίνεται να προσελκύει όλο και περισσότερη προσοχή, με τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς να σπεύδουν να καθορίσουν την αναδυόμενη αυτή αγορά.