όπως η Σαρωνίδα, Βάρη, τα Τουρκοβούνια κ.λπ. να γίνονται παρανάλωμα του πυρός συνεχώς;
- Μα προφανώς η Ιαπωνία είναι ευνομούμενη χώρα και η Ελλάς…ευνοιοκρατούμενη, ήταν η απάντηση ενός ναυτικού στη πυρόπληκτο Ύδρα.
Στην Ιαπωνία, αρχιπυροσβέστης αναλαμβάνει ένας ειδικός και στην Ελλάδα ένας ιατρός, φίλος του πρωθυπουργού, που ξέρει μόνο από φλεγμονές κι όχι από πυρκαγιές. Η Ελλάς καίγεται από άκρου εις άκρον και στην Ιαπωνία ανάβουν μόνο έγχρωμα φαναράκια εις μνήμην των πεσόντων υπέρ πατρίδος. Βέβαια το φαινόμενο είναι περισσότερο σύνθετο.
Εκεί υπάρχει η ομοιογένεια του πληθυσμού. Εδώ έχουμε ένα πληθυσμιακό αχταρμά ενός εκατομμυρίου λαθρομεταναστών που μας φόρτωσε η ΕΕ, τις 7ήμερες επισκέψεις εκ Τουρκίας και επίσης την εγχώρια προοδευτική παράταξη. Ο εισέτι θαυμαζόμενος κ. Σημίτης, εκτός των άλλων δεινών που επεσώρρευσε στην χώρα (κατάργηση του εθνικού νομίσματος, της Δρχ.) διέλυσε και την Δασική Υπηρεσία - πράγμα αδιανόητο εν Ιαπωνία.
Υπάρχει επίσης η διαφορά φιλοπατρίας των δύο λαών: Οι Ιάπωνες είναι έτοιμοι να θυσιασθούν για την πατρίδα ενώ πλείστοι ημέτεροι, να την…θυσιάσουν , για μια θεσούλα εν Εσπερία.
Ο πατριωτισμός του Ελληνικού λαού δεν άλλαξε μετά το 1974 αλλ’ η επάνοδος της δημοκρατίας συνδυάσθηκε με τις πυρκαγιές δασών ως εκδήλωση κοινωνικής διαμαρτυρίας. Συνεπώς, το πρόβλημα κατέστη πολιτικό!
Το μεταπολιτευτικόν κράτος εμπορεύεται τα δάση, μ’ αποτέλεσμα η δασοκάλυψις της χώρας να έχει μειωθή σημαντικά από το 35% που ήταν επί… Τουρκοκρατίας! Η συνταγματική προστασία του δάσους (= έδαφος με αδιάπτωτη συνέχεια δένδρων) υφίσταται ποικίλες εκπτώσεις, όπως ο χαρακτηρισμός δάσους ως «χορτολιβαδικής έκτασης», η έκδοση άδειας ποιμνιοστασίων εντός, η ίδρυση λαϊκών κατασκηνώσεων, ακόμη κι οι ανεγέρσεις πολυτελών επαύλεων, που, αν και αυθαίρετες, ουδέποτε κατεδαφίζονται, με κολοφώνα τις άθικτες παράγκες στην παραλία του Σχοινιά…
Κατόπιν έρχεται η ανεπαρκής πυρόσβεση: Δεν υπάρχει άλλη από την εναέρια, υποκείμενη όμως σε περιορισμούς όπως :1. Ανεπαρκής αριθμός «Καναντέρ» εν ενεργεία . 2. Εμπρησμοί μετά την δύση του ηλίου, οπότε οι αεροκατασβέσεις διακόπτονται ενώ η εστία της πυρκαγιάς είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού και 3. Η έλλειψη επιγείου παρακολούθησης μετά την κατάσβεση, όποτε η φωτιά αναζωπυρούται όπως στην Βαρυμπόμπη προ διετίας («Αστοχία» κατά την Ντόρα).
Πέραν των ανωτέρω οργανωτικών προβλημάτων , που με την κατάλληλη ηγεσία επιλύονται , υπάρχει και το υπαρξιακό ζήτημα εμπρηστών από ψυχολογικούς λόγους, αντικοινωνικά άτομα ή συσπειρώσεις. Δεν είναι τόσον θέμα ποινικού κολασμού όσον αποτροπής. Οιαδήποτε φωτιά ελέγχεται τα πρώτα δέκα λεπτά, μετά είναι ανεξέλεγκτος- ιδίως σε δάση με συσσωρευμένη ενέργεια.
Εδώ χρειάζεται ο στρατός που με ενέδρες και περιπολίες με drones μπορεί να προλάβει τον ή τους εμπρηστάς. Πχ. η καταστροφή του δάσους της Δαδιάς πέρυσι θ’ απεφεύγετο εάν οι τοπικές δυνάμεις του στρατού περιπολούσαν κοντά στις «ταΐστρες» των …ξένων ορνέων κι όχι μόνο στις παραποτάμιες όχθες του Έβρου.