Ἡ Οὐκρανία ἔδειξε πόσο σημαντικά εἶναι, γιά παράδειγμα, τά βλήματα 155 χιλιοστῶν καί ὅτι σέ ἕναν σύγχρονο πόλεμο δέν εἶναι ὅλα τόσο τεχνολογικά καθοδηγούμενα, ὅσο πολλοί πίστευαν. Νά διασφαλίσουμε ἐπίσης ὅτι θά ἐξορθολογήσουμε τήν παραγωγή, θά αὐξήσουμε τά ἀποθέματά μας, ἐνῷ ταυτόχρονα θά ἔχουμε τήν ἱκανότητα νά στηρίξουμε τήν Οὐκρανία, εἶναι μιά πρόκληση στήν ὁποία πρέπει νά ἀντεπεξέλθουμε».
Ἡ ἀναφορά αὐτή πυροδότησε μιά πολιτική ἀντιπαράθεση στήν Ἀθήνα, μέ τόν ΣΥΡΙΖΑ νά ἐκφράζει ἀνησυχίες, λέγοντας ὅτι εἶχε ἐπισημάνει τό πρόβλημα ἐπικρίνοντας τίς ἀποφάσεις παραχωρήσεως πολεμικοῦ ὑλικοῦ στήν Οὐκρανία. Ὁ κυβερνητικός ἐκπρόσωπος «ἀπήντησε» κατηγορῶντας τό κόμμα τῆς ἀριστερᾶς γιά «φτηνή ἀντιπολίτευση». Ἐν τέλει ὅμως τό ἐπίπεδο τοῦ πολιτικοῦ διαλόγου εἶναι στήν Ἑλλάδα συνολικά «φτηνό». Διότι κενά στήν ἄμυνά μας ὑπάρχουν. Μόνον πού δέν φταῖνε τά δέκα τουφεκάκια καί πέντε σαράβαλα πού στείλαμε στήν Οὐκρανία (τό ἄν ἔπρεπε ἤ δέν ἔπρεπε εἶναι πολιτικό ζήτημα πού δέν θά μᾶς ἀπασχολήσει ἐπί τῆς παρούσης.) Φταίει ἡ διαχρονική ἀδιαφορία τῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων γιά τήν ἄμυνα τῆς χώρας. Εὐθῦνες φέρουν καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί τό ΠΑΣΟΚ καί ἡ Νέα Δημοκρατία. Τό γεγονός ὅτι ἕνα κόμμα ἔκανε λιγώτερα ἤ περισσότερα δέν ἀποτελεῖ δικαιολογία, ὅταν οὐδέν ἐκ τῶν κομμάτων ἔχει κάνει τά στοιχειωδῶς ἀπαραίτητα. Τό νά προβάλλει λοιπόν ὁ ἕνας τί δέν ἔκανε ὁ ἄλλος εἶναι ἁπλῶς ἐνδεικτικό τοῦ χαμηλοῦ ἐπιπέδου (τῆς φτήνιας κατά τόν κυβερνητικό ἐκπρόσωπο) τοῦ πολιτικοῦ διαλόγου στήν Ἑλλάδα.
Θά μείνουμε στά πλέον ἐξόφθαλμα:
Κενό στήν ἄμυνα εἶναι ἡ χαμηλή στελέχωσις τῶν μονάδων, ἀκόμη καί στήν παραμεθόριο. Στρατός μέ θητεία ἐννέα καί 12 μηνῶν δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀξιόμαχος. Καί δέν τόν σώζει οὔτε τό μοντέλο τῆς Φινλανδίας οὔτε τοῦ Θεοῦ τοῦ ἰδίου.
Κενό στήν ἄμυνα συνιστᾶ τό γεγονός ὅτι ἔχουμε τά καλύτερα ἅρματα μάχης στόν κόσμο καί δέν ἔχουμε ἕνα ἀξιόπιστο τεθωρακισμένο ὄχημα πεζικοῦ νά τά πλαισιώνει στίς ἐπιχειρήσεις. Ἐσχάτως ἀποκτήσαμε (ἐλέῳ Οὐκρανίας) ὀλίγες δεκάδες γερμανικῶν ὀχημάτων πού καί αὐτά εἶναι 30 καί πλέον ἐτῶν. Κατά τά λοιπά, στηριζόμαστε σέ ὀχήματα μεταφορᾶς προσωπικοῦ πού μποροῦν νά ἐπικοινωνοῦν στοιχειωδῶς μέ τά σύγχρονα ἅρματα, χάρη σέ ἑλληνικές «πατέντες» (οἱ δημιουργοί τῶν ὁποίων μάλιστα οὐδέποτε ἐτιμήθησαν ὅπως ἔπρεπε.)
Κενό στήν ἄμυνα συνιστᾶ τό γεγονός ὅτι ἡ νεώτερη κύρια ναυτική μονάδα τοῦ Στόλου μας παρελήφθη τό 1996, καί δέν ἔχει ποτέ ἐκσυγχρονισθεῖ.
Κενό στήν ἄμυνα συνιστᾶ τό γεγονός ὅτι ἔχουν ληφθεῖ ἀποφάσεις τοῦ ΚΥΣΕΑ, οἱ ὁποῖες οὐδέποτε ἐφηρμόσθησαν. Χαρακτηριστική τέτοια περίπτωσις εἶναι τό ΚΥΣΕΑ τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 2009, πού ἐνέκρινε τήν ἀπόκτηση φρεγατῶν FREMM ἀπό τήν Γαλλία καί τεθωρακισμένων BMP-3 ἀπό τήν Ρωσσία. Ἐν τέλει, φθάνουμε στό 2024 γιά νά ἐπίκειται ἡ ἀπόκτησις τῆς πρώτης φρεγάτας FDI (ἐξελίξεως τῆς FREMM) ἐνῷ ἀκόμη «περιμένουμε» κάποια κίνηση γιά τεθωρακισμένα ὀχήματα.
Κενό στήν ἄμυνα ἀποτελεῖ καί ἡ ἀνορθολογική κατασπατάλησις πόρων. Γιά παράδειγμα, διετέθη μισό δισεκατομμύριο εὐρώ γιά τήν ἐπαναφορά σέ πτητική κατάσταση τῶν ἀπηρχαιωμένων ἀεροπλάνων ναυτικῆς περιπολίας P-3 Orion. Τό πρόγραμμα ἄρχισε τό 2015 καί ἀκόμη δέν ἔχουμε (καί πιθανώτατα δέν θά ἔχουμε ποτέ) ἕνα P-3 σέ κατάσταση ἐπιχειρησιακῆς ἑτοιμότητος. Θά θέλαμε νά μιλήσει ὁ κ. Εὐάγγελος Ἀποστολάκης πού σήμερα ἀσκεῖ κριτική, ἀφοῦ ὡς ἀρχηγός ΓΕΕΘΑ εἶχε χειρισθεῖ τό συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Κενό στήν ἄμυνα ἀποτελεῖ, τέλος, ἡ ἀπαξίωσις τῆς ἀμυντικῆς μας βιομηχανίας γιά τήν ὁποία εἶναι ὅλοι συνυπεύθυνοι. Δέν εἶναι δυνατόν νά ὀργανώνουμε κέντρα καινοτομίας καί τήν ἴδια στιγμή νά μήν μπορεῖ ἡ ἀεροπορική μας βιομηχανία νά συντηρήσει τά μεταφορικά ἀεροπλάνα. Ἡ ΠΑ στερεῖται στήν οὐσία μεταφορικῶν δυνατοτήτων καί δέν ἀνησυχεῖ κανείς. Πιό πάνω ἀναφέρουμε αὐτό πού εἶπε ὁ Πρωθυπουργός γιά τά πυρομαχικά: «Ἡ Οὐκρανία ἔδειξε πόσο σημαντικά εἶναι, γιά παράδειγμα, τά βλήματα 155 χιλιοστῶν». Διερωτώμεθα ἄν ἔχει συναίσθηση τῶν εὐθυνῶν πού φέρει ὁ ἴδιος γιά τό γεγονός ὅτι ἡ χώρα ἀπεμπόλησε τήν δυνατότητά της νά παράγει αὐτονόμως τέτοια (καί πολλά ἀκόμη) πυρομαχικά. Διότι ἦταν ὁ ἴδιος ὁ κ. Μητσοτάκης ὁ ὁποῖος ἐξήγγειλε πομπωδῶς τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2021 τήν ἐγκατάσταση ἐννέα ὑπουργείων στούς χώρους τῶν ἐργοστασίων τῆς «πρώην ΠΥΡΚΑΛ» στόν Ὑμηττό, ὅπου θά ἐδημιουργεῖτο «Πάρκο Ὑπουργείων». Σέ αὐτούς τούς χώρους ὅμως γινόταν ἡ παραγωγή μεταλλικῶν μερῶν αὐτῶν τῶν πυρομαχικῶν τῶν 155 χιλιοστῶν γιά τά ὁποῖα «ἡ Οὐκρανία ἔδειξε πόσο σημαντικά εἶναι.» Τρία χρόνια τώρα τά κυβερνητικά σχέδια δολιχοδρομοῦν. Ἡ παραγωγή ἔχει ἀνασταλεῖ ἐνῷ καί τό πρόγραμμα τοῦ «Πάρκου Ὑπουργείων» βαίνει ἀπό ἀναβολῆς σέ ἀναβολή. Αὐτό βεβαίως δέν συνιστᾶ κενό στό ἀμυντικό μας σύστημα. Εἶναι ὅμως ἕνα ἐξόφθαλμο κενό στήν κυβερνητική λειτουργία. Ἕνα κενό πού δείχνει ἀνεπάρκεια καί ἀναποτελεσματικότητα.
(ἀπό τήν ἐφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")