στα σύνορα των 6 νμ θέλοντας με αυτό τον τρόπο να αναδείξει τη πάγια άποψη της Άγκυρας ότι πέρα των εξ μιλίων ξεκινά η Τουρκική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και οποίος θέλει να κάνει έρευνες θα πρέπει να έχει την άδεια της Υψηλής Πύλης. Κάτι που θα ήταν αδιανόητο πριν μερικά χρόνια, δηλαδή πριν την υπογραφή του παράνομου Τούρκο-Λιβυκού Μνημονίου τον Οκτώβριο του 2019.
Με το εν λόγω μνημόνιο Τουρκία και Λιβύη, αν και οι θάλασσες τους δεν συνορεύουν στο ελάχιστο, οριοθέτησαν Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες καταπατώντας τις ΑΟΖ των πέριξ χωρών και αγνοώντας προκλητικά τα κυριαρχικά τους δικαιώματα. Με την Ελλάδα να αρνείται πεισματικά να ανακηρύξει ΑΟΖ, κάτι που έπρεπε να είχε κάνει από την επόμενη κιόλας ημέρα, σε όλο το Αιγαίο και νότια της Κρήτης. Θα περίμενε κάποιος μια τέτοια κίνηση ως την ελάχιστη αντίδραση μπροστά στην πρωτοφανή αυτή Τουρκική ενέργεια.
Ακόμα και σήμερα η κυβέρνηση ομιλεί περί καταπάτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην υφαλοκρηπίδα της αλλά πολύ επιμελώς δεν έχει δημοσιεύσει ούτε ένα χάρτη με την Ελληνική ΑΟΖ, υπαρκτή ( στην Δυτική Ελλάδα και ΝΑ της Κρήτης) και δυνητική σε όλο, τον υπόλοιπο γεωγραφικό χώρο. Με αποτέλεσμα ουδένα κράτος να παίρνει σοβαρά τις διαμαρτυρίες της Ελληνικής κυβέρνησης περί προσβολής της ΑΟΖ της από την Τουρκία.
Αν και το Τουρκο-Λιβυκό μνημόνιο καταγγέλθηκε από τη πρώτη στιγμή ως παράνομο από την Ελλάδα και ευρισκόμενο σε πλήρη αντίθεση με τα προβλεπόμενα από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας ( UNCLOS) ενώ παράλληλα αμφισβητήθηκε από τα κράτη της περιοχής και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Τουρκία το εφαρμόζει κατά γράμμα και μάλιστα το επιβάλλει δια της πολεμικής ισχύος, όπως είδαμε στην περίπτωση της Κάσου- Καρπάθου. Η Ελλάδα έσπευσε μετά ένα σχεδόν χρόνο ( Αύγουστος 2020) να συμφωνήσει και οριοθετήσει τμηματική ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, με σκοπό να διεμβολίσει την περιοχή που καλύπτει η Τούρκο-Λιβυκή συμφωνία, πλην όμως η γραμμή οριοθέτηση που συμφωνήθηκε σταματά στον 27ο Μεσημβρινό, καθιστώντας την συμφωνία κολοβή και προβληματική. Τις επιπτώσεις αυτού του λάθους τις βιώνουμε σήμερα με την Άγκυρα να αρνείται να αναγνωρίσει τα Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα που εκπορεύονται από την άνω συμφωνία.
Η διαχρονική αδυναμία και υποχωρητικότητα της ελληνικής πολιτείας να καθορίσει καταρχάς την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της σε όλο το μήκος και πλάτος του Αιγαίου, και ακολούθως να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα μέχρι τα 12 νμ-όπου το επιτρέπουν οι γεωμορφολογικές συνθήκες- βάσει των προβλέψεων του Νέου Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας ( UNCLOS), έχει αφήσει το περιθώριο στην Άγκυρα να ορίζει αυτή τις περιοχές δικαιοδοσίας της κατά το δοκούν, εξασκώντας παράνομα κυριαρχικά δικαιώματα. Κάτι που είδαμε τόσο με τις έρευνες νότιο δυτικά του Καστελόριζου εντός της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας από το Τουρκικό ερευνητικό Ορουτς Ρέις τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο 2020 και πλέον πρόσφατα με την έκδοση σειράς παράνομων NAVTEX με αποκορύφωμα το επεισόδιο ανοικτά κατά της Κάσου.
Τελευταίο βαρύτατο χτύπημα της Τουρκίας εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και φυσικά οποιασδήποτε δυνατότητας συζήτησης συνιστά η τελευταία NAVTEX (16/8) που χωρίζει το Αιγαίο στην μέση και που έπιασε την Αθήνα στον ύπνο. Με την κυβέρνηση να ερμηνεύει ως συνήθως με απαράδεκτη ανευθυνότητα τέτοιες ακραίες επιθετικές κινήσεις ως δήθεν «προϊόντα πολιτικών σκοπιμοτήτων». Η Τουρκία εν μέσω …συνεχιζόμενου διαλόγου, κουρελιάζει εκ νέου την ελληνική κυριαρχία και η Ελλάδα κάνει ότι δεν καταλαβαίνει επιμένοντας αδιανόητα στον ποιο επικίνδυνο δρόμο που ακολούθησε ποτέ ελληνική κυβέρνηση. Η Άγκυρα πλέον βαράει στο ψαχνό σε διπλωματικό, νομικό και στρατιωτικό επίπεδο και η Αθήνα σπεύδει να τις δίνει ανύπαρκτα και γελοία άλλοθι, εμφανιζόμενη η ίδια πλέον εντελώς ανίσχυρη και άβουλη στα μάτια εχθρών και φίλων. Με αλλά λόγια η χώρα μας έχει καταστεί ένα κράτος μειωμένης εθνικής κυριαρχίας.