ότι η πίσω αυλή της, είτε πρόκειται για την αμερικανική ήπειρο από τη Γροιλανδία έως τη Θάλασσα του Ντρέικ είτε για την Ευρώπη, θα παραμείνει αλυσοδεμένη υπό την επιρροή της.
Με τον τρόπο αυτό προφανώς θα προκύψουν κραδασμοί, ωστόσο είναι σαφές διά γυμνού οφθαλμού πως η Ευρώπη, ό,τι και αν σημαίνει αυτή η έννοια, έχει από περιορισμένα έως ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης. Ενας ευρωπαϊστής εκείνο που βλέπει αυτή τη στιγμή είναι ότι η «γεωπολιτική» Ε.Ε. θα πρέπει σύντομα να διασφαλίσει την τήρηση των συμφωνηθέντων στην Ουκρανία, μάλιστα με στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά και να αποτρέψει την προσάρτηση της Γροιλανδίας από τις ΗΠΑ.
Ναι, τα πράγματα είναι τόσο απλά. Μπορεί η Ευρώπη (και η Βρετανία συγκαταλέγεται πλέον σε αυτή τη κατηγορία, ακόμη και αν δεν είναι πια μέλος της Ε.Ε.) να αντιδράσει αποτελεσματικά; Η απάντηση είναι προδήλως αρνητική, ιδίως εάν κοιτάξει κανείς στη κορυφή της Ε.Ε.
Για όλα αυτά υπάρχουν απαντήσεις. Ο πυρήνας της εξήγησης εντοπίζεται, ωστόσο, στο γεγονός ότι την Ευρώπη κατοικούν αυτή τη στιγμή κάποιοι «άχρωμοι», «άοσμοι» και δίχως προσανατολισμό πληθυσμοί. Τα έθνη, που υπήρξαν ο πυρήνας της ευρωπαϊκής (και εντέλει) παγκόσμιας οργάνωσης, έχουν μετατραπεί σε πληθυσμούς δίχως κάποιον προφανή στόχο, πέρα από μια γενικόλογη υπόσχεση για ολοένα καλύτερες συνθήκες ζωής.
Ακόμη και αν τα κράτη της Ευρώπης συμφωνούσαν άμεσα και προχωρούσαν σε σκληρές αποφάσεις, είναι πολύ αμφίβολο αν οι σημερινοί Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να τις υλοποιήσουν, ακόμη και αν το ήθελαν. Εν ολίγοις, το σημερινό εσωτερικό μέτωπο είναι ήδη υπονομευμένο, είτε λόγω των χρόνιων προβλημάτων των ευρωπαϊκών συστημάτων είτε λόγω των «χρήσιμων ηλιθίων», οι οποίοι θεωρούν ότι κάποιοι περίτεχνοι ελιγμοί μπορεί να διασώσουν την κατάσταση.
Είμαστε πλέον και με τα δύο πόδια στην εποχή όπου η ωμή ισχύς ανακτά την κυρίαρχη σημασία της. Η απειλή χρήσης βίας γίνεται αποδεκτή και η αλλαγή των συνόρων θεωρείται θεμιτή. Το διεθνές σύστημα αλλάζει εν κινήσει και η Ευρώπη κάθεται στο τελευταίο βαγόνι.
*Από την Καθημερινή