Ο λόγος που η Μόσχα έχει με το “ναι μεν αλλά” ουσιαστικά απορρίψει την πρόταση για 30ήμερη συνολική εκεχειρία είναι ότι επιδιώκει τη σύναψη συνθήκης ειρήνης που να διευθετεί συνολικά το Ουκρανικό κι όχι πάγωμα του πολέμου.
Ο βασικός λόγος που οι Ρώσοι εισέβαλαν στην Ουκρανία ήταν επειδή θεωρούν πως ένα εχθρικό καθεστώς στο Κίεβο, συνδεδεμένο με το ΝΑΤΟ συνιστά ζωτική απειλή για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας. Για τη Μόσχα, λοιπόν, απαράβατος όρος είναι η συνθήκη ειρήνης να προβλέπει ξεκάθαρα πως η Ουκρανία όχι μόνο θα μείνει εκτός ΝΑΤΟ, αλλά και δεν θα συνδέεται κατ’ ουδένα τρόπο με αυτό. Με άλλα λόγια, θέλουν η Ουκρανία να λειτουργεί σαν χώρα-μαξιλάρι μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Προφανώς, αυτό δεν μπορεί να συμβεί με καθεστώς Ζελένσκι και ευρύτερα με ένα αντιρωσικό καθεστώς στο Κίεβο. Πολύ περισσότερο, όταν παραλλήλως οι Ρώσοι δεν είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν τις περιοχές της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας που έχουν καταλάβει και οι οποίες κατά κανόνα κατοικούνταν από Ουκρανούς ρωσικής εθνικότητας και ρωσόφιλους.
Ενώ, λοιπόν, για τους Ρώσους το Ουκρανικό είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα για την εθνική τους ασφάλεια, για τον Τραμπ είναι ένα κληρονομημένο πρόβλημα, από το οποίο επιδιώκει να απαλλαγεί το ταχύτερο δυνατόν, επειδή έχει συνείδηση πως αλλιώς αυτός ο πόλεμος θα γίνει “δικός του”. Στα δικά του μάτια η 30ήμερη εκεχειρία που προωθεί είναι το πρώτο βήμα για την απεμπλοκή. Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, ότι συμπεριφέρεται λες και οι ΗΠΑ είναι ουδέτερος μεσολαβητής ανάμεσα στους δύο εμπολέμους. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι εμμέσως πλην σαφώς εμπόλεμη χώρα.
Αυτό ήταν εξαρχής ορατό δια γυμνού οφθαλμού, αλλά το πρόσφατο εκτενές ρεπορτάζ των New York Times προσέδωσε μία ποιοτικά νέα διάσταση στο πόσο συμμετέχουν οι Αμερικανοί (και οι Βρετανοί) στον πόλεμο. Το ρεπορτάζ “με ονόματα και διευθύνσεις” περιγράφει αναλυτικά αυτή τη συμμετοχή. Όχι μόνο επιβεβαιώνει τα όσα έλεγε ο Πούτιν, αλλά στην πραγματικότητα περιγράφει με λεπτομέρειες ότι πίσω από τις πιο φονικές ουκρανικές επιθέσεις εναντίον της Ρωσίας υπήρχε άμεση κι όχι έμμεση ανάμιξη αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και ειδικών δυνάμεων. Περιττό να σημειώσω ότι δεν υπήρξε η παραμικρή διάψευση.
(η συνέχεια στο slpress.gr)