Αλλά αυτό είναι θέμα προς διερεύνηση για όσους εντρυφούν σε θέματα δικαίου και πολιτικής.
Συμβαίνουν και αλλού παρόμοιες «υπερβασίες». Μόνον που η Γαλλία είναι η χώρα που πιστώνεται δικαίως πως με την επανάσταση του 1789 διαμόρφωσε εν καιρώ νέο σύστημα πολιτικό –την αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία– εις το οποίο η ψήφος των πολιτών μιας χώρας είναι ο νομιμοποιητικός παράγων κάθε αρχής. Και ήταν αυτή η μείζων αλλαγή που διαμόρφωσε τη σύγχρονη πολιτική φυσιογνωμία της Ευρώπης.
Eμπειρη πολιτικός η κ. Λεπέν, αναφερόμενη στη διεθνή εικόνα της Γαλλίας μετά την καταδικαστική απόφαση των δικαστών διερωτήθηκε «πώς θα μπορεί τώρα η Γαλλία να δίνει μαθήματα Δημοκρατίας, πώς θα υπερασπισθούμε τον Ναβάλνι ή τον αντίπαλο του Ερντογάν, ο οποίος κρατείται σήμερα;». Αλλά περί αυτού είναι οι Γάλλοι που υποχρεούνται να αποφασίσουν.
Η στήριξη των ΗΠΑ στην πρόεδρο του κόμματος «Εθνική Συσπείρωση» δεν προεκάλεσε έκπληξη. Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έκρινε σκόπιμο στη δήλωσή του να αναφερθεί στις άκαρπες εναντίον του δικαστικές διώξεις κατά την προεκλογική περίοδο, που είχαν ως στόχο να αποτραπεί η εκ νέου άνοδός του στην εξουσία. Η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τάμι Μπρους, αφού απέρριψε τον χαρακτηρισμό της κ. Λεπέν ως «ακροδεξιάς», τόνισε ότι οι ΗΠΑ «υποστηρίζουν το δικαίωμα κάθε ατόμου να εκθέτει δημοσίως τις απόψεις του ασχέτως εάν συμφωνούμε ή διαφωνούμε».
Eνας νέος, γενναίος κόσμος έχει αρχίσει να αναδύεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η χρήση νομικών διαδικασιών για τον εκφοβισμό ή την παρεμπόδιση ενός αντιπάλου δεν έχει απολέσει απλώς τη μεταφυσική ισχύ της, αλλά χαρακτηρίζεται και «διεφθαρμένη» κατά την έκφραση της κ. Μπρους.
«Οι ιδρυτές πατέρες της Αμερικής θεωρούσαν επικίνδυνη την τάξη των δικαστικών και των νομομαθών εάν τους δινόταν αχαλίνωτη ισχύ, που θα μπορούσε να απειλήσει την ελευθερία της κοινωνίας», είπε αυτές τις μέρες ο Νιουτ Γκίνγκριτς, πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ την περίοδο 1995-1999. Τι άλλο θα ακούσουμε ακόμη…
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)