Της Ζέτα Ζήκου
«Δεν θα συγκλίνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη» το σύνθημα αυτό γραμμένο σε τοίχο των Εξαρχείων το 2000, αναπαράγεται πιο κομψά τώρα στις παρυφές του λονδρέζικου Σίτι. Στους Έλληνες μπορεί να πουλήθηκε φθηνά η ένταση στο ευρώ, όπως κάθε τι, και με το πλέον ανόητο και θρασύ τρόπο –και με την ολιγωρία της Νέας Δημοκρατίας-, ωστόσο στη Βρετανία το δαιμονικό παιχνίδι της πολιτικής έχει περισσή γοητεία και νόημα. Η ευφυΐα, η ειρωνεία και η καλλιέργεια της προσωπικότητας του Τόνι Μπλερ εξέθεσαν τις προσωπικές φιλοδοξίες του «τσάρου» της Οικονομίας να φαντάζουν τόσο φθηνές. Όντως, ήταν συναρπαστικό το θέαμα με το ασυνήθιστα επιδεικτικό ύφος του Γκόρντον Μπράουν, να αυτό-αναιρεί και να αυτό-αναιρείται. Εγώ τώρα τι να πω… Περισσότερο από ποτέ επιβεβαιώθηκε πως η Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) και η ένταξη μιας χώρας στο ευρώ είναι η κορύφωση ενός θριάμβου της πολιτικής και των πολιτικών επί της οικονομίας. Ε… όταν θελήσει ο Μπράουν να το αποδεχθεί, ενδεχομένως να μην είναι πλέον το κόμμα του στη Βουλή.
Λέγεται ότι ο Μπράουν επιθυμεί επί δικής του πρωθυπουργίας να ενταχθεί η Βρετανία στο ευρώ. Διαφορετικά δεν εξηγείται η απόρριψη, που όμως έγινε με τα θερμά λόγια πάθους υπέρ της ένταξης στο ευρώ, καθώς τα οφέλη για τη χώρα και τις επιχειρήσεις θα είναι μεγαλύτερα από τα προσδοκώμενα, είπε. Όλα αυτά, αν πιστέψουμε στα λόγια του Μπράουν, επειδή η απόφαση για την ένταξη στο ευρώ θα γίνει με οικονομικούς όρους και όχι με τα παιχνίδια της πολιτικής για να κερδηθεί το δημοψήφισμα. Δηλαδή, έχουμε μια πολιτική ήττα ενός πρωθυπουργού που διακαώς επιθυμεί την ένταξη και μια οικονομική πατάτα ενός υπουργού Οικονομικών που απέτυχε να εκπληρώσει τα τέσσερα –από τα πέντε- κριτήρια που ο ίδιος έθεσε το 1997!!!
Δύο φορτηγά και έντεκα βαν χρειάσθηκαν για να μεταφέρουν 38 τόνους χαρτιού στο Κοινοβούλιο των οικονομικών αναλύσεων για τις συνέπειες ένταξης στο ευρώ μετά την αποτυχία των τεσσάρων –από τα πέντε- κριτηρίων. Ο όγκος αυτός των εγγράφων είναι η μεγαλύτερη μονή παράδοση ντοκουμέντων στην ιστορία του Westminster. Και σε κάθε βουλευτή παραδόθηκαν 2.066 σελίδες εγγράφων με επιστημονικά τεκμηριωμένες οικονομικές αναλύσεις των διάσημων –πλέον- πέντε κριτηρίων, στις οποίες μετείχαν και κορυφαίοι οικονομολόγοι και νομπελίστες όπως ο Ρόμπερτ Μαντέλ. Έπειτα από τα πέντε αυτά τεστ μετρήθηκε: κατά πόσον υπάρχει σταθερή σύγκλιση μεταξύ της οικονομίας της Βρετανίας και της Ζώνης του ευρώ.
Αν η Βρετανία έχει επαρκή ευλυγισία για να ανθέξει την οικονομική μεταβολή. Ποιος θα είναι ο αντίκτυπος από την υιοθέτηση του ευρώ στον τομέα των επενδύσεων. Ποιες οι συνέπειες στην αγορά εργασίας. Και, βεβαίως, η επίδραση στο χρηματιστικά πανίσχυρο Σίτι του Λονδίνου. Αλλά μόνο το τελευταίο πέρασε θετικά το τεστ.
Ωστόσο, μπούμερανγκ θα αποδειχθεί για την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Σημίτη η λαϊκή δυσαρέσκεια για την ακρίβεια και η αγωνία για την ανεργία, που παράγει η εικόνα βιτρίνας» που έπλασε ο ίδιος με τον τότε υπουργό του Γιάννο Παπαντωνίου για την ένταξη στο ευρώ. Η δεινώς πλέον αμφισβητούμενη δυνατότητα στην οικονομία του κ. Σημίτη καταγράφεται από την ίδια την πραγματικότητα με οδυνηρές συνέπειες και στην κυβέρνησή του.
Η κυβερνητική προπαγάνδα, που είχε ρίξει στην αγορά της Σοφοκλέους μια «βρώμικη» βόμβα μεγατόνων, έχει μεν αποκαλυφθεί, αλλά οι υπεύθυνοι δεν έχουν ακόμη πληρώσει. Η απάτη στη Σοφοκλέους έχει πρωτίστως πολιτική σημασία, επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός και ο Παπαντωνίου την υπέθαλψαν. Ιδού το μέγα επίτευγμα της οικονομικής πολιτικής για την ΟΝΕ, έλεγαν: «Η άνοδος της Σοφοκλέους». Και οργίαζαν οι πένες της «σημιτικής» προπαγάνδας. Αδιαμφισβήτητη η ήττα της εποχής Σημίτη. Είναι προφανές ότι είναι πλέον έκδηλες οι προσδοκίες να ηττηθεί ο «ψευδώνυμος» εκσυγχρονισμός και από αρκετούς σοβαρούς ανθρώπους που είχαν παρασυρθεί, ενώ ευημερούν οι αριθμοί για τη Ν.Δ. στις δημοσκοπήσεις.
Η «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση Σημίτη, έχοντας εφαρμόσει μια πολιτική με σκληρά και επώδυνα (για τους πολλούς πάντοτε) μέτρα στο όνομα της ΟΝΕ, είναι γνωστό και αποδεκτό (!) ότι είχε παραμελήσει τα κρίσιμα κοινωνικά προβλήματα. Η πολυπόθητη απόκτηση του ευρώ προκαλεί κραυγές ακόμη και στην Ελλάδα… Ετσι εξηγείται γιατί το όραμα του Ελληνα πρωθυπουργού… έχει χλωμιάσει. Ο Κώστας Σημίτης, αφού προσέφερε την ένταξη της Ελλάδος στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση, συνεχώς υπόσχεται την αποκατάσταση του κοινωνικού προσώπου της χώρας! Είναι τα καυτά θέματα των κρίσιμων μεταρρυθμίσεων του συνταξιοδοτικού συστήματος και της αντιμετώπισης της ανεργίας, για τα οποία θα κληθούν οι Ελληνες να κάνουν τις πραγματικές θυσίες. (Αφήστε το ΔΝΤ)… Είναι το ευρώ που απαιτεί να εγκαταλειφθούν όσες υποκριτικά αριστερές θέσεις χρησιμοποιούνται από τους κυβερνητικούς και τους συνδικαλιστές τους και να γίνει πλήρης προσαρμογή στην ΟΝΕτική πραγματικότητα και σε μία περισσότερο ευέλικτη αγορά εργασίας. Πολλά πρέπει… Στο Παρίσι προχθές, μέσα στο Κοινοβούλιο, οι αριστεροί τραγούδησαν τη «Διεθνή» και οι δεξιοί τη «μασσαλιώτιδα» διακόπτοντας τη συζήτηση που κατέληξε στη σύγκρουση για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος και τις απεργίες.
Φυσικά, η συζήτηση για το Χρηματιστήριο στη Βουλή μεθαύριο Τρίτη θα ξύσει βαθιές πληγές και θα θυμίσει στον μέσο Ελληνα τα χρήματα ζωής που έχασε στη Σοφοκλέους. Όμως, πρέπει να γίνει γιατί ακόμη και η «πολιτική» απάτη ζητάει εκδίκηση. Η πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού «Αφήστε τη Σοφοκλέους στην ησυχία της», υποδηλώνει απλώς τον πανικό του. Η Σοφοκλέους παραμένει «παγιδευμένη» (μη σας εξαπατούν τα πρόσφατα ποικίλα παιχνίδια που παίζονται) στις πληγές της… «εξαπατημένη» και αυτή από την κυβέρνηση στο όνομα της ΟΝΕ!
Η πρωτοβουλία του κορυφαίου εισαγγελικού λειτουργού Ευάγγελλου Κρυσταλάκη να ζητήσει από την Ολομέλεια Εφετών την ανάθεση σε εφέτη-ειδικό ανακριτή της υπόθεσης της ανακρίτριας Κωνσταντίνας Μπουρμπούλια που είχε χειριστεί την έρευνα για τις μετοχές-φούσκες στο Χρηματιστήριο (την περίοδο 1999-2002), είναι όντως σπουδαία. Ωστόσο, η όμορφη ανακρίτρια είναι ο ασθενέστερος κρίκος, στην αδύναμη και ευάλωτη ελληνική Δικαιοσύνη να τα βγάλει πέρα με τα τρωκτικά που λυμαίνονται ακόμη ελεύθερα την Σοφοκλέους. Από το περιβάλλον της μου διεμήνυσαν ότι είναι «αθώα». Εγώ απλώς θλίβομαι, γνωρίζοντας τις αδυναμίες του δικαστικού συστήματος για την απονομή της αληθινής δικαιοσύνης, την φοβερή υπεροχή των «μεγάλων» του οικονομικού και τραπεζικού κατεστημένου και τον κρίσιμο ρόλο, βεβαίως, των διορισμένων από την παρούσα κυβέρνηση Εποπτικών Αρχών. Ναι… όλοι παραμένουν στις θέσεις τους… Ακόμη και στη Wall Street Οι ομάδες των μεγαλοδικηγόρων και οι ιθύνοτες των εταιρειών με την ταξική τους υπεροχή, υποκλίνονται στους δικαστές. Εδώ, όμως, είναι η Ελλάδα…
(Από την εφημερίδα Καθημερινή 15/06/03)