Του Κ. Κόλμερ
Από του Φεβρουαρίου 2002, το ευρώ έχει ανατιμηθεί 35% στο 1,18 Αμερικανικά δολλάρια, 138 Ιαπωνικά Γιέν, 72 πέννες της Βρετανικής στερλίνας και στα 1,52 Ελβετικά φράγκα. Οπερ σημαίνει δυστυχία για τους Ευρωπαίους βιομηχάνους, που βλέπουν τα προϊόντα τους να γίνονται ολιγότερο ανταγωνιστικά, στην διεθνή αγορά και αντιστοίχως ευτυχία δια τους Αμερικανούς. Η υποτίμηση του δολαρίου διευκολύνει την Αμερικανική οικονομία που διέρχεται περίοδο υφέσεως.
Καθώς η εγχώρια ζήτηση υποχωρεί, ο κίνδυνος αντιπληθωρισμού απομακρύνεται από την άνοδο των εξαγωγών, ενώ η υπερτίμηση του ευρώ ελάχιστα επηρεάζει τον πληθωρισμό στις αυτάρκεις Ηνωμένες Πολιτείες. Ίσως μάλιστα, να δώσει μία ώθηση στο Αμερικανικό χρηματιστήριο. Στο 1,25 $/Ε θα ήταν μία ευκαιρία να επενδύσουν οι Ευρωπαίοι σε Αμερικανικές αξίες.
Αίτια της υποτιμήσεως του δολαρίου θεωρούνται πολλά και ποικίλα: Από της δημοσιονομικής αταξίας των ΗΠΑ και του εξ 600 δις. δολαρίων εμπορικού των ελλείμματος, μέχρις και της συνομωσιολογίας –ότι δήθεν ο Μπους και ο Σνόου (υπουργός Οικονομικών) βάλθηκαν να εξοντώσουν την … Ευρωπαϊκή Ενωση!
Αλλ’ εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί οι κύριοι Ντουϊζενμπέργκ και Βέλτεκε δεν συναινούν να περιορισθεί το Σύμφωνο Σταθερότητος και να αυξηθεί η προσφορά χρήματος στην «ΟΝΕ», ως πράττουν οι Ελβετοί;
Πάντα ταύτα ανάγονται βεβαίως στην σφαίρα της υψηλής οικονομολογίας που ελάχιστα μας ενδιαφέρει.
«Καλά όλα αυτά, ως έλεγαν και η γιαγιά του Σαφαρίκα (κατά την απόβαση των συμμάχων στην Νορμανδία) «Αλλα μ’ εμένα τι θα γίνει;»
Εν προκειμένω, την Ελληνική οικονομίαν επηρεάζει εντόνως η ανατίμηση του ευρώ. Προς απόδειξη προσφέρεται μία προβολή, δεδομένου ότι ουδείς… προφήτης εν τη ιδία αυτού πατρίδι.
«Πλούσοι επτώχευσαν και επείνασαν»
Μεταπολεμικώς, η πλουσιωτέρα χώρα του κόσμου ευρίσκετο στην Λατινικήν Αμερικήν. Είχε θρέψει τους εμπολέμους, μαζεύοντας άφθονο χρυσάφι, στα λιβάδια της το ύψος του χορταριού ξεπερνούσε τα μοσχάρια και καθώς ο υπόλοιπος κόσμος είχε πτωχεύσει, η Αργεντινή φαινόταν η γη της επαγγελίας. Όστις ήθελε να πλουτίση ταχέως και ακόπως επήγαινε στο Μπουένος Αϋρες (λ.χ. ο Αριστοτέλης Ωνάσης).
Παρά τον Αργεντινό πλούτον, ο δικτάτωρ της χώρας Χουάν Περόν άρχισε μεταπολεμικώς τις παροχές, για να κρατηθεί στην εξουσία. Γενναίες αυξήσεις μισθών, επιχορηγήσεις στα συνδικάτα και συντάξεις στα 45 χρόνια. Το «πάρτυ», βεβαίως δεν εκράτησε πολύ αλλά τότε επενοήθη μία άλλη μέθοδος γνωστή παρ’ ημίν: ο πληθωρισμός κι υποτίμηση του νομίσματος.
Κάποτε ο Περόν και η διαβόητος σύζυγος του Εβίτα απεδήμησαν εις Κύριον αλλά ο Περονισμός (ως ο ενταύθα… «ο σοσιαλισμός») επέζησε και το χειρότερον οι Αργεντινοί συνήθησαν στη ραστώνη και συναλλαγήν, ως οι τινές των «συντρόφων» μας, τον διορισμό στο δημόσιον και την «αρπαχτή» στο ΧΑΑ.
Ο πληθωρισμός όμως άρχισε να κατατρώγει τα σπλάχνα της Αργεντινής. Δια να σταματήσει το κακό, το «σοφόν» Διεθνές Νομισματικό Ταμείον προσέφερε στις αρχές του ’90, την θεραπεία: «Συστήσατε-είπε- μίαν «επιτροπή» νομίσματος και συνδέσατε το με δολάριο. Θα τυπώνετε μόνο τόσα πέσο όσα «μπάκς» έχετε στο ταμείον».
Οι τότε επανελθόντες στην εξουσία νεοπερονιστές του Μένεμ, μη έχοντες άλλο τι κατά νούν, απεδέχθησαν την μοιραίαν πρόταση και υιοθέτησαν ένα ξένο νόμισμα, το δολάριο ως ο κ. Σημίτης απερισκέπτως το ευρώ. Κατά κακή των τύχη όμως το Αμερικανικό νόμισμα άρχισε στην 10ετία του ’90 να ανατιμάται, τα επιτόκια να υποχωρούν και το χειρότερον οι γειτονικές χώρες (πρωτίστως η Βραζιλία) να υποτιμούν το νόμισμα των.
Ως αποτέλεσμα, το εμπορικόν ισοζύγιο της Αργεντινής επεδεινώθη ραγδαίως, τα κεφάλαια απεδήμησαν στο εξωτερικόν ως ο κ. Παπαδήμος, κι ένα ωραίο βράδυ, η κεντρική της Τράπεζα έμεινε από συνάλλαγμα. Δεν είχε να εξυπηρετήσει το εξ 60 δις δολαρίων εξωτερικό της χρέος της Αργεντινής (ΣΣ. Της Ελλάδος είναι 200 δις. $). Την επομένην ημέρα τα επιτόκια δανεισμού της Αργεντινής εξηκοντίσθησαν στα ύψη, το πέσο αποσυνεδέθη από το δολάριο και υπετιμήθη, εν τέλει δε το Τραπεζικό της σύστημα της χώρας κατέρρευσε.
Όστις είδεν στους Αθηναϊκούς κινηματογράφους το φιλμ «οι 9 βασίλισσες» ήδη θα κατάλαβε τις συνέπειες του «κραχ» στην κοινωνία της Αργεντινής: Ανεργία, διαφθορά και κατάπτωσι, που θυμίζουν κάπως την μακαρία χώρα μας…
Υπάρχουν, εν τούτοις, μερικές διαφορές με την Αργεντινή. Πρώτον δεν απειλείται εξ ανατολών και δεν έχει ανάγκην αμυντικών δαπανών, που αντιπροσωπεύουν κατά τον Γιάννο Παπαντωνίου, το 5% του Ελληνικού Προϊόντος. Ουδέποτε εγκατέλειψεν το εθνικό της νόμισμα, ως ημείς την δραχμήν. Διαθέτει προεδρικό πολιτικό σύστημα κι όχι κοινοβουλευτικόν (ο εκάστοτε πρόεδρος ημπορεί να αποφασίζει ανεξαρτήτως των βουλευτών) και το κυριώτερον: η Αργεντινή εξακολουθεί να είναι παραγωγική και αυτάρκης, ενώ η «ισχυρή Ελλάδα» εισάγει ακόμη και τα κρεμμύδια.
Τι δηλοί ο μύθος; Έως κι οι άνηβοι διαγιγνώσκουν βίους παραλλήλους της Ελλάδος με την Αργεντινή, πλην βεβαίως των 300 βουλευτών, που νομοθετούν ίδια προνόμια των εργατοπατέρων που αποδιώχνουν τις ξένες επενδύσεις και των «πελατών», που ψηφίζουν τους συγχρόνους «πατρικίους» της εξουσίας, ως συνένοχοι της μικράς ή μεγάλης συμμετοχής στα κέρδη της!