Από την πρώτη ώρα που άρχισε να διατυπώνεται θεωρητικά το οικολογικό αίτημα προσέκρουσε σ’ ένα τραγικό αδιέξοδο: Προστασία του περιβάλλοντος και του πλανητικού οικοσυστήματος σημαίνει περιορισμό της ανάπτυξης. Οι ακραίοι τότε είπαν και έγραψαν ότι αυτό αφορά τους καπιταλιστές και τα κέρδη τους και δεν μας ενδιαφέρει. Δεν είχε ακόμη αποκαλυφθεί πλήρως ότι και οι «σοσιαλιστές» της Σοβιετικής Ενωσης με το δικό τους μοντέλο ψευτοανάπτυξης (ένα νόθο είδος καθυστερημένου καπιταλισμού) προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον και στο οικοσύστημα της απέραντης χώρας τους.
Οι οικολόγοι της δεύτερης γενιάς διαπίστωσαν ότι δεν είναι μόνο η αντίφαση ανάμεσα στο φυσικό περιβάλλον και την ανάπτυξη, όπου το ένα σκέλος προϋποθέτει την καταστροφή του άλλου. Διαπίστωσαν ότι το οικολογικό αίτημα έρχεται σε αντίθεση με τον τρόπο ζωής των πληθυσμών και τις άμεσες ανάγκες τους. Κανένας πληθυσμός πλέον, σε οποιαδήποτε γωνιά της γης δεν μπορεί να ζήσει και να διατηρήσει την «ποιότητα της ζωής» του (ή αυτό που γενικώς θεωρείται σαν τέτοια) π.χ. χωρίς την κατανάλωση πετρελαίου και των παραγώγων του. Κατανάλωση κατ’ εξοχήν ρυπογόνος και καταστρεπτική.
Οι αντιφάσεις αυτές δεν παρέμειναν στη σφαίρα της θεωρίας. Οταν οι οικολόγοι ακτιβιστές επιχείρησαν να σώσουν το δάσος του Αμαζονίου και τα δάση της Αφρικής ήρθαν αντιμέτωποι με τον λαό της Βραζιλίας και τους πεινασμένους λαούς της Αφρικής. Και αν ρωτήσουν τους λαούς της Αφρικής και της Ασίας αν έχουν κάποια αντίρρηση να χορτάσουν την πείνα τους με μεταλλαγμένα προϊόντα, αμφιβάλλω αν έστω και ένας θα είχε αντίρρηση. Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα.
Εξεπλάγην όταν άκουσα προχθές τον υπουργό Ανάπτυξης να απορρίπτει τον λιθάνθρακα για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος και να εξαγγέλλει... διάλογο με τις τοπικές κοινωνίες. Και είπα μέσα μου: Τι σου είναι αυτοί οι πολιτικοί όταν αισθάνονται την ανάγκη... να μαζέψουν «κουκιά». Δεν διστάζουν να υποχωρήσουν υποκριτικά σε οποιοδήποτε λαϊκό αίτημα αποδεχόμενοι παραλογισμούς, όπως είναι ο «διάλογος» με τις τοπικές κοινωνίες. Οπως θα έχετε παρατηρήσει, πολλαπλασιάζονται οι «διάλογοι» για τα προβλήματα όπου η κυβέρνηση δεν έχει πολιτική και δεν έχει να πει τίποτα.
Ο λιθάνθρακας δεν είναι επιλογή, ανάγκη είναι. Ο κ. Κ. Χατζηδάκης γνωρίζει πολύ καλά ότι έχουμε οξύ πρόβλημα στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος. Η κατανάλωση αυξάνεται περίπου με διπλάσιο ρυθμό από την παραγωγή. Αρκετοί είχαν επισημάνει και είχαν περιγράψει το πρόβλημα τουλάχιστον πριν από δέκα χρόνια. Ας μη συζητήσουμε γιατί φτάσαμε ώς εδώ. Θα βρούμε ανεπάρκειες, αστοχίες και σφάλματα.
Αν, όμως, πρέπει να αρχίσουμε έναν ειλικρινή διάλογο, όχι μόνο με τις τοπικές κοινωνίες, αλλά και με την εθνική θα πρέπει να τεθεί ως αφετηρία ένα απλό ερώτημα: Θέλετε πολύ και φθηνό ρεύμα, για να συνεχίσετε απρόσκοπτα τη ζωή σας όπως έχει διαμορφωθεί; Αν το θέλετε, τότε για κανένα λόγο δεν μπορούμε να απορρίψουμε τον λιθάνθρακα ή οποιαδήποτε άλλη μορφή ενέργειας. Οταν οι «τοπικές κοινωνίες», στην πολυδιάσπασή τους, απορρίπτουν τον λιθάνθρακα, άλλοτε κάποια άλλη, το πετρέλαιο, κάποια άλλη αλλού την αιολική ενέργεια και την ηλιακή, τότε είναι αδύνατο να έχουμε αρκετό και φθηνό ρεύμα. Είναι και υποκρισία. Ηδη χρησιμοποιούμε λιγνίτη, τον εξαιρετικά ρυπογόνο και έχουμε σχετικά φθηνό ρεύμα. Γιατί θα απορρίψουμε τον πολύ λιγότερο ρυπογόνο λιθάνθρακα;
Από τον «διάλογο», ισχυρίζονται, θα διαμορφωθεί το νέο «κοκτέιλ» για την παραγωγή ρεύματος. Το «κοκτέιλ» δεν είναι θέμα «διαλόγου». Είναι κατ’ εξοχήν επιστημονικό και οικονομικό. Ας αφήσουν τη ΔΕΗ, που και πείρα έχει και επιστημονικό προσωπικό να κάνει τη δουλειά της...
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 12/02/2009)