Ο κύριος λόγος για τον οποίο υστέρησαν οι επενδύσεις στην Ελλάδα κατά την τελευταία 20ετία είναι ένας: Ο σοσιαλισμός. Οι παρεπόμενοι λόγοι ήταν η δαιδαλώδης γραφειοκρατία, η μνημειώδης πολυνομία, η απουσία σταθερού επιχειρηματικού πλαισίου και η υψηλή φορολογία. Που φυσικά, είναι γνήσια προϊόντα της σοσιαλιστικής πρακτικής.
* Το κράτος παρεμβαίνει παντού και ρυθμίζει τα πάντα. Όλα επιδιώκονται με μέτρα διοικητικού χαρακτήρος.
* Το κράτος επιδιώκει να τονώσει την οικονομική ανάπτυξη με ειδικές ρυθμίσεις που χαρακτηρίζονται "κίνητρα".
* Το κράτος προσπαθεί να περιορίσει την ανεργία όχι μέσω της αγοράς εργασίας, αλλά με κρατικές επιδοτήσεις.
Ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων
Αυτό ακριβώς σημαίνει "κρατισμός". Οι κυβερνώντες νομίζουν ότι θα αλλάξουν το πλαίσιο της ελληνικής οικονομίας και ότι θα προσελκύσουν εγχώριες και ξένες επενδύσεις με κρατικές παρεμβάσεις. Δηλαδή με νέες ρυθμίσεις που υποτίθεται ότι βελτιώνουν τις προηγούμενες.
Όταν η Ελλάς έχει τη χειρότερη γραφειοκρατία στην Ευρώπη, πρώτο μέλημα των κυβερνώντων θα έπρεπε να είναι η κατάργησις της. Όχι απλουστεύσεις για το θεαθήναι, αλλά ριζική τομή σε όλο τον τρόπο λειτουργίας του κράτους. Να παύσει να παρεμβαίνει παντού.
Ειδικώς με την οικονομία και τις επενδύσεις, η συνταγή είναι μια και μόνη: Κατάργησις όλων των διατάξεων που στρεβλώνουν τη λειτουργία της αγοράς και αποθαρρύνουν τους ιδιώτες να πραγματοποιούν επενδύσεις. Όλες οι αγορές να ανοίξουν στον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Η Κυβέρνησις Σημίτη επί 7,5 ολόκληρα χρόνια μιλάει για εκσυγχρονισμό του κράτους, για απελευθερώσεις αγορών και για άρση των "κλειστών" επαγγελμάτων. Όμως αποφεύγει να κάνει το μεγάλο βήμα προς την ορθή κατεύθυνση. Είναι δέσμια του συνδικαλισμού και του πολιτικού κόστους.
Σήμερα, ο υπουργός Οικονομίας θριαμβολογεί προκαταβολικώς για το νέο αναπτυξιακό νόμο που θα εξαγγείλει ο Πρωθυπουργός στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ο οποίος όμως δεν αλλάζει τίποτε σε ότι αφορά την λειτουργία του κράτους και την παρέμβαση του στην οικονομία.
Παρέχονται φορολογικά και άλλα κίνητρα για την διενέργεια μεγάλων επενδύσεων. Όμως ουδέποτε ήταν αυτό το μείζον πρόβλημα που απέτρεπε τους ξένους επενδυτές. Πηγή του κακού ήταν και παραμένει το ίδιο το κράτος. Οι συνεχείς παρεμβάσεις και ρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα και μια γραφειοκρατία η οποία αντί ν' απλουστεύει γίνεται ολοένα και πιο δαιδαλώδης, με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να σπαταλούν χρήματα και χρόνο για να ικανοποιούν τις παράλογες, τις περισσότερες φορές, απαιτήσεις άχρηστών παραστατικών, εξουσιοδοτήσεων και χαρτοσημάνσεων που μόνο μια νοσηρή νοοτροπία με προδιάθεση ήτο δυνατό να εφεύρει.
Το εργασιακό πλαίσιο
Ακόμη: Αντί η Κυβέρνησις να παρέχει επιδοτήσεις για νέες θέσεις απασχολήσεως, θα όφειλε πρώτα να αλλάξει το εργασιακό πλαίσιο. Για να προσλάβει κανείς προσωπικό δεν αρκούν οι επιδοτήσεις. Πρέπει να έχει και το δικαίωμα να απολύει. Με την σημερινή εργατική νομοθεσία δεν καταπολεμάται η ανεργία.
Ο λόγος για τον οποίο μεταναστεύουν σε γειτονικές χώρες βιομηχανίες με πολυετή δραστηριότητα στην Ελλάδα, είναι ακριβώς το εργασιακό πλαίσιο.
Όχι μόνο το εργατικό κόστος, αλλά και η δυσκαμψία στην ελληνική αγορά εργασίας. Και αυτό, καμμία επιδότησις δεν θα μπορέσει να το αποτρέψει στο μέλλον.
Παρ' όλα αυτά η Κυβέρνησις επιμένει τον παρεμβατισμό. Την στιγμή που ξένες βιομηχανίες φεύγουν από την χώρα κυρίως λόγω του ασύμφορου εργασιακού πλαισίου, εκείνη προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με επιδοτήσεις και νέες ρυθμίσεις. Δηλαδή με περισσότερο κρατισμό!
Τα αναπτυξιακά κίνητρα που ανηγγέλθησαν συνιστούν ημίμετρα. Ούτε την οικονομία θα τονώσουν, ούτε την επενδυτική θέση της χώρας θα βελτιώσουν, ούτε την ανεργία θα περιορίσουν.
(Κύριο Άρθρο Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 6 Αυγούστου 2003)