Ο μόνος ηγέτης στον κόσμο που επιμένει να ομιλή γιά πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ομως είναι καθ' ύλην αναρμόδιος. Ελαβε λοιπόν ο κ. Ομπάμα την δέουσα απάντηση από τους Σαρκοζύ και Μέρκελ. Το ποιές χώρες θα ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα αποφασισθή από την ίδια την Ενωση. Και σήμερα είναι σαφές ότι η πλειονότης των Ευρωπαίων δεν θέλει την ένταξη των Τούρκων. Είναι ανεπιθύμητοι.
Πιέσεις των ΗΠΑ
Θυμίζουμε ότι και παλαιότερα είχε δοθή ανάλογη απάντησις από ευρωπαϊκής πλευράς στον Πρόεδρο Μπούς. Το 2002, ο προεδρεύων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Πρωθυπουργός της Δανίας και ήδη Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ κ. Ρασμούσεν, είχε δεχθή τηλεφώνημα από τον κ. Μπούς, ο οποίος του υπέδειξε να αρχίση η Ευρωπαϊκή Ενωσις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία! Τότε λοιπόν, ο κ. Ρασμούσεν του απήντησε ότι η Ευρώπη δεν δέχεται υποδείξεις γιά το ποιά κράτη θα γίνουν μέλη της. Και ερώτησε το Αμερικανό Πρόεδρο αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εδέχοντο ανάλογη σύσταση γιά ένταξη π.χ. του Μεξικού σε αυτές! Τελικώς οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις άρχισαν το 2005. Αλλά τα πράγματα δείχνουν ότι η Τουρκία μάλλον αποκλείεται να καταστή πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Και ας το θέλη ο κ. Ομπάμα.
Η "Εστία" έχει αναφερθή διεξοδικώς στους λόγους γιά τους οποίους δεν έχει καμμία θέση η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τα κριτήρια εντάξεως σε αυτήν είναι σαφή: Είναι κριτήρια γεωγραφικά, πολιτιστικά, πολιτικά και οικονομικά. Κανένα εξ αυτών δεν πληροί η Τουρκία. Γεωγραφικώς, ανήκει στην Ευρωπαϊκή ήπειρο μόνο κατά το 5% του εδάφους της. Το 95% είναι στην Ασία. Πολιτιστικώς, οι απόγονοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν έχουν καμμία σχέση με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ακόμη και θρησκευτικώς, οι διαφορές τους είναι τεράστιες. Πολιτικώς, η Τουρκία πόρρω απέχει από του να είναι μία σύγχρονη δημοκρατία δυτικού τύπου. Και μάλλον δεν θα καταστή ποτέ. Οικονομικώς τέλος, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Τούρκων παραμένει κάτω από το 50% του μέσου όρου της Ευρώπης. Η δε προοπτική συγκλίσεως είναι μηδαμινή.
Ολα αυτά όφειλαν να τα έχουν λάβει υπ' όψιν οι Ευρωπαίοι ηγέτες όταν έδωσαν το πράσινο φώς γιά την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Η απόφασις εκείνη ήταν κατά βάθος ένας εμπαιγμός. Οπως ορθότατα είχε τονίσει ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας και αρχιτέκτων του ευρωσυντάγματος Ζισκάρ ντ' Εσταίν, η στάσις της Ευρώπης έναντι της Τουρκίας ήταν άκρως υποκριτική. Διότι ήταν γνωστό ότι τελικώς κανένας δεν θέλει τους Τούρκους στην Ευρώπη. Γιατί λοιπόν να μην τεθή το θέμα ξεκάθαρα, ώστε αντί της πλήρους εντάξεως -που δεν θα γίνη ποτέ- να συμφωνηθή μία ειδική σχέσις; Τότε όμως ο Ζισκάρ ντ' Εσταίν δεν εισακούσθηκε. Πέρασε η γραμμή του Προέδρου Σιράκ, η οποία προεκάλεσε το ηχηρό "όχι" των Γάλλων στο ευρωσύνταγμα. Και όλα τα προβλήματα άρχισαν από το θέμα της εντάξεως της Τουρκίας.
Η ελληνική θέσις
Εξ ίσου υποκριτική είναι και η θέσις της Ελλάδος, η οποία παριστάνει τον διαπρύσιο κήρυκα της τουρκικής εντάξεως. Βέβαια οι Ελληνες έχουμε λόγους να τηρούμε αυτή την στάση, διότι δεν θέλουμε να είμαστε εμείς εκείνοι που αντιδρούμε στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Μετά το 1999, όταν αποδεχθήκαμε την τουρκική υποψηφιότητα στο Ελσίνκι, αφήσαμε τον ρόλο αυτό στους άλλους Ευρωπαίους. Ομως ειδικώς γιά την Ελλάδα, η τυχόν ένταξις της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα ήταν εφιαλτική. Αναλογισθείτε τί θα γινόταν αν κάποια στιγμή στο μέλλον αφήνετο ελεύθερη η είσοδος των 70 εκατομμυρίων Τούρκων στην Ευρώπη, με δικαίωμα εργασίας. Το Αιγαίο, η Θράκη και πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδος θα είχαν εκτουρκισθή.
Υπ' αυτήν την έννοια, η στάσις των Σαρκοζύ και Μέρκελ -σε απάντηση της δηλώσεως Ομπάμα- ήταν θετική και γιά τα ελληνικά συμφέροντα. Επισήμως, μπορεί να παριστάνουμε ότι στηρίζουμε την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Στην πραγματικότητα όμως ούτε εμείς την θέλουμε. Η αλήθεια είναι πως η Τουρκία είναι ανεπιθύμητη από τους περισσότερους Ευρωπαίους. Ο δε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν έχει καμμία αρμοδιότητα να αναμειγνύεται στα εσωτερικά της Ευρώπης.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 08/04/2009)