O Κώστας Καραμανλής συναντά σήμερα στο Παρίσι τον Νικολά Σαρκοζί, σε μια κρίσιμη περίοδο για την ευρωπαϊκή οικονομία, τη συνεργασία της Γηραιάς Ηπείρου με την Αμερική του Μπαράκ Ομπάμα, αλλά και τις ευρωτουρκικές σχέσεις.
Ολοι ευχόμαστε κάθε επιτυχία στην Τσεχία που αυτή την περίοδο ασκεί την προεδρία της Ε.Ε., αλλά η προβληματική και ενίοτε αντιευρωπαϊκή στάση του διχασμένου πολιτικού της κόσμου, μας έχει κάνει να νοσταλγούμε το δεύτερο εξάμηνο του 2008 όταν στην ηγεσία της Ε.Ε. βρισκόταν ο κινητικός και συχνά αποτελεσματικός Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος με την ευθύτητα που τον διακρίνει έχει αναδείξει, ουσιαστικά και επικοινωνιακά, τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Παρισιού.
Ο Γάλλος πρόεδρος λειτούργησε ως πραγματικός ηγέτης της Ενωμένης Ευρώπης. Επέδειξε έγκαιρα αντανακλαστικά στον πόλεμο της Γεωργίας τον Αύγουστο, όταν διαχειρίστηκε τη σύγκρουση Ευρώπης - Ρωσίας, αλλά και στην οικονομική κρίση, τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, όταν πήρε πρωτοβουλίες για την αντιμετώπισή της και πρωτοστάστησε στην πρώτη σύνοδο του G20 για την οικονομία στην Ουάσιγκτον.
Αντιμέτωπη με την παγκόσμια κρίση και το αβέβαιο μέλλον της Ε.Ε. λόγω της απόρριψης της ευρωπαϊκής συνθήκης από την Ιρλανδία, η Ενωση αναπολεί την ηγετική του παρουσία. Ο Νικολά Σαρκοζί αποστασιοποιήθηκε από τον αδιέξοδο μεγαλοϊδεατισμό του Ζακ Σιράκ που έβλεπε τον εαυτό του ως «αντίπαλο πόλο». Προσέγγισε την άλλη όχθη του Ατλαντικού πολύ πριν από την άφιξη του Μπαράκ Ομπάμα ο οποίος έχει «κερδίσει» τις καρδιές των Ευρωπαίων, ενώ πρόσφατα επανέφερε τη Γαλλία στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, εξασφαλίζοντας λόγο στη χάραξη της πολιτικής της Συμμαχίας.
Μαζί με την Αγκελα Μέρκελ ήταν οι πρωταγωνιστές της πανηγυρικής συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ την οποία φιλοξένησαν στα γαλλογερμανικά σύνορα, ενώ διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στη σύνοδο του G20 στο Λονδίνο. Ο Γάλλος πρόεδρος ήρθε σε αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον σε σχέση με τα αίτια της οικονομικής κρίσης, τόνισε ευθέως ότι αυτή άρχισε στις ΗΠΑ και ζήτησε ριζική αναδιάρθρωση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Εφθασε, μάλιστα, στο σημείο να «απειλεί» με αποχώρηση από τη σύνοδο του G20 στο Λονδίνο, εάν δεν λαμβάνονταν μέτρα ουσίας.
Με ανάλογη ευθύτητα αντιτάχθηκε στην προτροπή του Μπαράκ Ομπάμα να δεχθεί η Ε.Ε. στους κόλπους της την Τουρκία, υπογραμμίζοντας το επίσης αυτονόητο: ότι, δηλαδή, τις αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης θα τις πάρουν οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι και όχι οι ΗΠΑ.
Δεν φοβήθηκε να κατακρίνει τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα και παρότι ως πρόεδρος της Γαλλίας δεν επιθυμούσε να παραστεί στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, μετέβη στο Πεκίνο σεβόμενος τη συνολική στάση της Ε.Ε., αλλά στη συνέχεια συνάντησε τον Δαλάι Λάμα παρά τις «απειλές» της κινεζικής ηγεσίας.
Περιττό να υπενθυμίσει κανείς την υποστήριξή του στην Ελλάδα, όπως αυτή εκφράσθηκε τόσο στη δραματική σύνοδο κορυφής του Βουκουρεστίου τον περασμένο Απρίλιο, όσο και κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Αθήνα δυο μήνες αργότερα. Είναι αυτονόητο ότι ο κ. Σαρκοζί λειτουργεί με γνώμονα τα συμφέροντα της χώρας του. Θέλει να πουλήσει γαλλικά προϊόντα και επιζητεί την στήριξη των θέσεών του. Ομως, έχει και έναν ιδιαίτερο δεσμό με τη χώρα μας λόγω καταγωγής. Αλλωστε, η καλή προσωπική σχέση που διατηρεί με τον σημερινό πρωθυπουργό της Ελλάδας είναι κάτι γνώριμο στις ελληνογαλλικές σχέσεις όπου η προσωπική φιλία μεταξύ των ηγετών έχει διαχρονικά χαρακτηριστικά. Είναι γνωστές οι φιλίες του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και του Φρανσουά Μιτεράν με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να επενδύσει στην ελληνογαλλική συμμαχία η οποία είναι χρήσιμη σε κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα μας. Καθώς οι διακρατικές σχέσεις δεν είναι μονόδρομος, αυτό σημαίνει και ανταπόδοση με τη στήριξη των θέσεων του Γάλλου προέδρου όπου αυτό είναι εφικτό.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 09/04/2009)