Του Κ. Κόλμερ
Στις 14 Αυγούστου 1974, οι 30.000 Τούρκοι στρατιώτες, που είχαν αποβιβασθεί προ μηνός στην Κύπρο, με πρόσχημα την αποκατάσταση της συνταγματικής νομιμότητας του 1960 (είχε διαταραχθεί με το κίνημα Ιωαννίδη, για την απομάκρυνση του προέδρου Μακαρίου από την εξουσία που ήταν κοινή επιθυμία των Αμερικανών, Βρετανών και του ΝΑΤΟ) διέβησαν το βόρειο προγεφύρωμά των και προήλασαν ανατολικώς, νοτίως και δυτικώς, με σκοπό την κατάληψη των δύο τρίτων της Μεγαλονήσου. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετσεβίτ εδήλωνε τότε ότι "η νέα στρατιωτική επιχείρηση σκοπό είχε να διασώσει την ανεξαρτησία της Κύπρου". Αλλ' οι Κύπριοι, από τις συμφωνίες του 1960 ουδέποτε απήλαυσαν ανεξαρτησίας αυτοδιαθέσεως και εδαφικής ακεραιότητος. Η διεθνής συνωμοσία των πετρελαϊκών συμφερόντων τις είχε ατροφήσει. Η Τουρκική εισβολή απλώς ήταν η χαριστική βολή των.
Τα αποτελέσματα της εισβολής είναι γνωστά: 200.000 Ελληνο-Κύπριοι έχασαν τις εστίες των -το τρίτον του πληθυσμού της νήσου- 4.000 απώλεσαν την ζωή των, 2.000 αγνοούνται ακόμη και σήμερον και 12.000 τραυματίσθηκαν. Περί τους 900 Τουρκοκύπριους πιστεύεται, ότι εσκοτώθηκαν κατά το Ιωαννιδικό κίνημα και την Τουρκική εισβολή. Η χούντα των Αθηνών κατέρρευσε, η "δημοκρατία" επανήλθε, η Ελλάς έφυγε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και οι λιμενικές διευκολύνσεις του Αμερικανικού 6ου στόλου στην Ελλάδα περιορίστηκαν μόνον στην Κρήτη. Η Κύπρος ουσιαστικώς διχοτομήθη. Αυτό που δεν είναι εισέτι σαφές αφορά στα βαθύτερα αίτια της διαιρέσεως της Κύπρου.
Πολλά, βεβαίως, θεωρούνται ως αφορμές της Τουρκικής επιβουλής κατά της νήσου: Τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Τουρκίας, που ένιωθε δήθεν απειλουμένη από μία ανεξάρτητο Κύπρο, τα στρατηγικά ενδιαφέροντα της Βρετανίας, που ήθελε την Κύπρο ως αβύθιστο αεροπλανοφόρο, για να προστατεύει τις γραμμές ανεφοδιασμού της μέσω της διώρυγας του Σουέζ, οι Αμερικανικές υποψίες, ότι μία κομμουνιστική διακυβέρνηση της Κύπρου θα τερμάτιζε την παρουσία κατασκοπευτικής βάσεως της Μ. Βρετανίας και του ΝΑΤΟ επί του εδάφους της Κύπρου, οι ερωτοτροπίες του αρχιεπισκόπου Μακαρίου με τον ανατολικό συνασπισμό, που ήγειρον βαθειές υποψίες στο ΝΑΤΟ και οι φιλοδοξίες των συνταγματαρχών στην Αθήνα, για μία έστω και υφ' όρους ένωση Ελλάδας και Κύπρου, που θα τους παρέχει μια ιστορική δικαίωση του κινήματος της 21ης Απριλίου 1967. Κανείς, όμως, από τους μέχρι τούδε αναλυτάς της Κυπριακής τραγωδίας δεν συνέδεσε τα αίτιά της με το βασικό αγαθό της παγκοσμίου αγοράς, που είναι το πετρέλαιο.
Λέγεται ότι εάν η Κύπρος είχε πετρέλαιο, ως λ.χ. το Ιρακινό Κιρκούκ ή η Μοσούλη, οι Αμερικάνοι δεν θα επέτρεπαν ποτέ την Τουρκική εισβολή και κατοχή. Αν και τίποτε δεν αποκλείει η Κύπρος να είναι πλούσια εις πετρέλαιο (στον ευρύτερο χώρο της υφαλοκρηπίδος της), αυτό που αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι κείται επί των ενεργειακών οδών της Δύσεως, από τις οποίες δικαιούνται τα 2/3 των πετρελαϊκών προμηθειών της. Ήδη από το 1964, οι Αμερικάνοι ως ηγέτες και θεματοφύλακες των πετρελαϊκών συμφερόντων της δύσεως, είχαν υπονομεύσει τον συγκοινωνιακό κόμβο της Κύπρου και είχαν μυστικά εγκρίνει την Τουρκική εισβολή. Η αδυναμία της Ελληνικής ηγεσίας -των Αθηνών και Λευκωσίας- να σταθμίσουν τον κίνδυνο και να πείσουν την Αμερικανική κυβέρνηση, ότι τα πετρελαϊκά της συμφέροντα δεν κινδυνεύουν από μίαν κομμουνιστική διείσδυση, ευθύνεται αντιστοίχως για την διχοτόμηση της Κύπρου, που επεσφράγισε τον δυτικό έλεγχο επί των οδών του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής στις αγορές της δύσεως, έστω και με μεσεγγυητή την Τουρκία.
Μετά τον πόλεμον του Γιόμ Κιπούρ, μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, το φθινόπωρο του 1973, το πετρέλαιο είχε ανατιμηθεί τέσσερις φορές στα 12 δολάρια το βαρέλι και η προσφορά του είχε περιορισθεί δραστικά υπό του ΟΠΕΚ. Το γεγονός είχε διαταράξει σοβαρά τις αγορές της δύσεως και η ευαισθησία της είχε φθάσει στο αποκορύφωμα κι αντιστοίχως, η αναισθησία της διεθνούς κοινής γνώμης έναντι των παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου, εις βάρος μικρών κρατών, ως η Κύπρος κι η Ελλάς. Η κοινή γνώμη της δύσεως έκλεισε τα μάτια στα εγκλήματα της Τουρκίας εις βάρος του Κυπριακού λαού. Το πετρέλαιο και οι ενεργειακές ανάγκες της είχαν αμβλύνει τα αντανακλαστικά της συνειδήσεώς της.
Η άρνηση του Γ. Παπαδόπουλου να επιτρέψει τον ανεφοδιασμό του Ισραήλ, μέσω της Κρήτης και η αδρανοποίηση των Βρετανικών βάσεων στην Κύπρο, την πλέον κρίσιμο στιγμή του Ισραηλινοαιγυπτιακού πολέμου, εξαγρίωσε τους Ισραηλινούς και έδωσε την αφορμή στον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Εβραίο Χένρυ Κίσσιγκερ, να προγράψει την τύχη της Κύπρου, η οποία και επλήγει κυρίως εις διάστημα ολιγώτερο του έτους με αυτουργούς τους Τούρκους αλλ' ηθικώς υπεύθυνη την Αμερικανική κυβέρνηση Νίξον-Κίσσιγκερ.
Η στρατηγική σημασία του πετρελαίου θα μπορούσε να θέσει εκ νέου εις κίνδυνο την ασφάλεια του κόσμου και ιδιαιτέρως της Δύσεως, η οποία και σήμερον αντιμετωπίζει τεράστια εξάρτηση εκ του Μεσανατολικού "μαύρου... αίματος". Η αδυναμία σταθμίσεως του πετρελαϊκού παράγοντος, από τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου και ιδίως, ότι ο κίνδυνος αυτός έχει τελευταίως οξυνθεί, μετά την ανατίμηση του πετρελαίου στα 30 δολ. το βαρέλι, δεν επιτρέπει αισιοδοξία για την λύση του Κυπριακού, συντόμως.
Ως εν συντομία έθεσε το ζήτημα ο παλαιός Βρετανός Πρωθυπουργός Αντονυ Ηντεν "άνευ της Κύπρου δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την προστασία της επαρκούς προσφοράς του πετρελαίου στην αγορά μας. Χωρίς πετρέλαιο θα έχομε ανεργία και πείνα στη Βρετανία. Είναι τόσο σαφές..." (βλέπε σχετικώς "The Cyprus Conspiracy" υπό Brendan O' Malley και Ian Craig, σελ.7)
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 14/08/03)