Η Ε.Ε. των «27» δεν έχει στρατηγική ούτε απέναντι στην Ρωσία, ούτε απέναντι στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, μια πραγματικότητα που αποτυπώθηκε ανάγλυφα στη Σύνοδο Κορυφής στην Πράγα:
-Απόντες οι Σαρκοζί και Μπράουν, αλλά και οι ηγέτες της Λευκορωσίας και της Μολδαβίας Λουκασένκο και Βορόνιν.
-Το Παρίσι είναι αρνητικό προς οποιαδήποτε νέα πρωτοβουλία προς Ανατολάς, καθώς την θεωρεί επιζήμια για τη Μεσογειακή Στρατηγική του Σαρκοζί. Επιπλέον, δεν θέλει να αφήσει στη Γερμανία το προνόμιο της ντε φάκτο εκπροσώπησης της Ευρώπης απέναντι στην Ρωσία.
-Αρνητικό και το Βερολίνο που δίνει προτεραιότητα σε μια στενή διμερή σχέση με τη Ρωσία από την ασφάλεια μέχρι και την ενέργεια.
-Άγνωστη μεταβλητή παραμένει η πολιτική Ομπάμα απέναντι στην Ρωσία και την πρώην ΕΣΣΔ.
Ετσι διαμορφώνεται μια παράδοξη συγκυρία για τη συνεργασία της Ε.Ε. με έξι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες:
- Την πρωτοβουλία για δεσμεύσεις προς τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ έχουν η Σουηδία και η Πολωνία, καθώς φιλοδοξούν να ασκήσουν επιρροή, αλλά και να κλειδώσουν την Ευρώπη τόσο στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή συνοχής όσο και να αποτρέψουν μια Ειδική Σχέση με τη Μόσχα.
-Από τις έξι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες καμιά δεν ανταποκρίνεται στα κριτήρια της Δυτικής Πολιτικής Ορθότητας: Η Λευκορωσία είναι μια απροσχημάτιστη δικτατορία, στην Ουκρανία μαίνεται η μάχη προέδρου-πρωθυπουργού, στη Μολδαβία αμφισβητείται από την αντιπολίτευση το μέλλον της χώρας ως ανεξάρτητης επικράτειας, η Αρμενία κατέχει και έχει ντε φάκτο προσαρτήσει το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το Αζερμπαϊτζάν έχει αμφίβολα δημοκρατικά πιστοποιητικά, ενώ η Γεωργία είναι ένα εκρηκτικό μείγμα των χειρότερων στιγμών των Βαλκανίων και της Λατινικής Αμερικής.
Με δύο λόγια, η Ε.Ε. σύρεται σε μια πρωτοβουλία η οποία έχει αμφίβολη στήριξη και ακόμη πιο αμφίβολη αποτελεσματικότητα, καθώς το μόνο που πετυχαίνει είναι να πολλαπλασιάζει τα προειδοποιητικά μηνύματα της Μόσχας, που προφανώς αθροίζει τη Σύνοδο της τσεχικής πρωτεύουσας δίπλα στα γυμνάσια του ΝΑΤΟ στη Γεωργία.
Αν δούμε προσεκτικά τις διατυπώσεις των ρωσικών τοποθετήσεων τόσο απέναντι στην Ε.Ε. όσο και στο ΝΑΤΟ θα διαπιστώσουμε ότι αποφεύγεται κάθε επικριτική τοποθέτηση απέναντι στις ΗΠΑ: Είναι προφανές ότι η Μόσχα πήρε κατά γράμμα την δήλωση Ομπάμα ότι επιθυμεί ένα Reset στις διμερείς σχέσεις και επιχειρεί να χαράξει τις κόκκινες γραμμές της με σκληρή γλώσσα απέναντι στους Ευρωατλαντικούς Θεσμούς.
Ίδια σπουδή δείχνουν και οι «27» σε ό,τι αφορά τη στήριξη του Αγωγού Φυσικού Αερίου Nabucco, που είναι ευθέως ανταγωνιστικός του ρωσικού Southstream.
Είναι σαφές ότι τα παραπάνω θα ενισχύσουν την, ούτως ή άλλως, κυρίαρχη τάση στο Παρίσι και στο Βερολίνο, η διαχείριση των σχέσεων με την Ρωσία να γίνεται σε διμερές επίπεδο.
Τούτων λεχθέντων, είναι απορίας άξιον γιατί δεν υπήρξε μια μικρή επιβράδυνση τόσο των στρατιωτικών γυμνασίων του ΝΑΤΟ όσο και της Συνόδου στην Πράγα: Την ώρα που ο Ομπάμα αναζητεί συνολικό διακανονισμό των εκκρεμοτήτων με τη Μόσχα, η Ευρωπαϊκη Ενωση κινείται στη γραμμή που είχε χαράξει μετά τη σύγκρουση Ρωσίας-Γεωργίας τον περασμένο Αύγουστο σε μια γραμμή με άλλα λόγια ανάσχεσης μιας υποθετικής ρωσικής απειλής.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 08/05/2009)