Από την Νιμ της Γαλλίας την περασμένη βδομάδα ο Σαρκοζί ξεκίνησε την προεκλογική εκστρατεία του κυβερνώντος κόμματος UMP για τις ευρωεκλογές με μια ομοβροντία έμμεσων αλλά σαφών επιθέσεων κατά της εγωιστικής και εθνοκεντρικής στρατηγικής της Γερμανίας στην αντιμετώπιση της Κρίσης.
Την Κυριακή το βράδυ στο Βερολίνο στο πλευρό της Μέρκελ σε ανοικτή προεκλογική συγκέντρωση των Χριστιανοδημοκρατών αναγόρευσε την Γερμανία ως μοντέλο προς μίμηση για τη Γαλλία, από τη δημοσιονομική πειθαρχία μέχρι την παραγωγικότητα.
Ετσι η αναμενόμενη επάνοδος των δύο ηγετών υπέρ μιας Ειδικής Σχέσης με την Τουρκία δεν προκαλεί έκπληξη: Δίχως υπερβολή δίπλα στις διαφωνίες για την Οικονομική Διακυβέρνηση της Ε.Ε., για τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για τον ρόλο και την Προεδρία του Eurogroup, για τη σκοπιμότητα καθιέρωσης τακτικών Συνόδων Κορυφής της Ευρωζώνης αλλά και για την Μεσογειακή Συνεργασία η απόρριψη της προοπτικής πλήρους ένταξης της Τουρκίας αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων σαν ένα από τα σημαντικότερα, αν όχι το σημαντικότερο σημείο της γαλλογερμανικής σύγκλισης.
Αυτό που δεν είπαν ο Πρόεδρος και η Καγκελάριος στην ανοικτή προεκλογική συγκέντρωση της Ποτσντάμερ Πλατς στο κέντρο του Βερολίνου είναι ότι δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να εισηγηθούν την επίσημη μετατροπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων σε συνομιλίες για σύναψη Ειδικής Σχέσης:
-Ούτως η άλλως με γαλλική πρωτοβουλία ανοίγουν μόνον τα κεφάλαια που δεν συνεπάγονται δέσμευση για πλήρη ένταξη.
-Επιπροσθέτως υπάρχει η ανομολόγητη προσδοκία ότι Βερολίνο και Παρίσι δεν θα χρειασθεί να αναλάβουν το κόστος του τορπιλισμού των διαπραγματεύσεων, καθώς η αδυναμία της Αγκυρας να ολοκληρώσει τον εκδημοκρατισμό αλλά και η άρνησή της να εφαρμόσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στη Λευκωσία μπορούν να καταστήσουν το σημερινό βραχυκύκλωμα μη αντιστρέψιμο.
-Επιπλέον σε μια εποχή εναλλασσόμενων και ρευστών ενδοευρωπαϊκών συσχετισμών, Γαλλία και Γερμανία δεν θέλουν να περιπλέξουν τις διμερείς τους σχέσεις με το ετερόκλητο αλλά καθόλου ευκαταφρόνητο μέτωπο των χωρών-μελών που εξακολουθεί να υποστηρίζει για διαφορετικούς λόγους η καθεμία την πλήρη ένταξη της Τουρκίας: Βρετανία, Σουηδία, Πολωνία, Ισπανία, Ιταλία , Ελλάδα και Κύπρος.
-Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τη σημασία που δίνει η Γαλλία τόσο στην προσέγγιση με τις ΗΠΑ του Ομπάμα όσο και στη συνεργασία με το ΝΑΤΟ -στο στρατιωτικό σκέλος του οποίου μόλις επέστρεψε- για τη διαμόρφωση μιας συμπληρωματικής μεν προς την Ατλαντική Συμμαχία αλλά διακριτής Ευρωπαϊκής Αμυντικής Δομής: Οι δύο παραπάνω προτεραιότητες οριοθετούν την δυνατότητα του Σαρκοζί να κινηθεί πέραν του παγώματος κάποιων κεφαλαίων στις Ενταξιακές Διαπραγματεύσεις και πέραν μιας προεκλογικής ρητορικής.
Διαπραγματεύσεις που έχουν το περιτύλιγμα των ενταξιακών αλλά το περιεχόμενο αναζήτησης ειδικής σχέσης: Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα που δεν οφείλεται στην ρητορική Σαρκοζί-Μέρκελ αλλά στη βραδυπορία των μεταρρυθμίσεων εκδημοκρατισμού στην Τουρκία και στην πραγματική αδυναμία της Ε.Ε. ακόμη και μετά την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας να απορροφήσει μια χώρα με τον όγκο και τα μεγέθη της Τουρκίας: Είναι σαφές ότι η τουρκοφοβική ρητορική Σαρκοζί-Μέρκελ είναι μουσική στα αυτιά των οπαδών του παγώματος της ολοκλήρωσης στην Ε.Ε. και της διαιώνισης του μοντέλου περιορισμένης δημοκρατίας που εξακολουθεί να ισχύει στην Τουρκία.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 13/05/2009)