Η
Διεθνής χρηματοδότηση της κλιματικής αλλαγής θα απασχολήσει τους Αρχηγούς
Κρατών και Κυβερνήσεων. των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη Σύνοδο του
Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που θα γίνει στις 18 και 19 Ιουνίου 2009,στις Βρυξέλλες, χωρίς, ωστόσο να είναι βεβαία μια
συμφωνία, κυρίως ως προς επιμερισμό του
κόστους εντός της ΕΕ, αλλά και εκτός αυτής.
Από
παλαιότερα κράτη μέλη δίδεται προτεραιότητα, όχι στη συμφωνία για τον εσωτερικό
επιμερισμό του κόστους, αλλά στη θέση που θα διαμορφώσει και θα παρουσιάσει η
Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με το ίδιο θέμα στην Παγκόσμια Διάσκεψη για την
κλιματική αλλαγή, που θα γίνει το Δεκέμβριο στην Κοπεγχάγη. Έτσι, ώστε να μην
αποδυναμωθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος, που διεκδικεί η ΕΕ στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, διεθνώς και να μη θιγεί η
αξιοπιστία της.
Υπενθυμίζεται,
πώς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στη Σύνοδο του Μαρτίου 2009, έχει δηλώσει, ότι «
Για τη χρηματοδότηση των δράσεων, περιορισμού και προσαρμογής, θα απαιτηθούν
σημαντικοί εγχώριοι και εξωτερικοί δημόσιοι και ιδιωτικοί χρηματοδοτικοί πόροι, ιδίως στις πλέον
ευάλωτες αναπτυσσόμενες χώρες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αναλάβει το μερίδιο που της
αναλογεί για τη χρηματοδότηση των δράσεων αυτών στις αναπτυσσόμενες χώρες»
Υπέρμαχος
μιας ξεκάθαρης θέσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τους εταίρους της, σχετικά με
τον επιμερισμό του κόστους της διεθνούς χρηματοδότησης , στη Διάσκεψη του ΟΗΕ
είναι η Δανία οποία και θα φιλοξενήσει
τη σημαντική αυτή εκδήλωση. Συγκεκριμένα, η Δανία, σύμφωνα με πληροφορίες υποστηρίζει την άποψη, ότι ο επιμερισμός, θα
πρέπει να λάβει υπόψη τις δύο αρχές, της ικανότητας πληρωμής και της ευθύνης
των εκπομπών αερίου σε διεθνές επίπεδο.
Στο
ίδιο περίπου πνεύμα κινούνται και άλλες χώρες μέλη, όπως είναι η Γερμανία, η
Σουηδία και η Φινλανδία, οι οποίες υποστηρίζουν μια ισχυρή
διαπραγματευτική ικανότητα για την Ένωση στη Διάσκεψη της Κοπεγχάγης, ενώ η
Πολωνία εκφράζει πολλές επιφυλάξεις στην προοπτική να επιβαρυνθεί ο
προϋπολογισμός της, υποστηρίζοντας, περίπου ότι «δε είναι σωστό να ζητούν από
τις λιγότερο πλούσιες χώρες να βοηθήσουν τις πλούσιες να συνδράμουν τις φτωχές»
Η
σημασία των δράσεων μείωσης στις αναπτυσσόμενες χωρες
Όπως
επισημαίνεται, από την Επιτροπή η
υλοποίηση του γενικού στόχου αύξησης της μέσης θερμοκρασίας, όχι μεγαλύτερης
των 2οC, θα απαιτήσει σημαντικές προσπάθειες περιορισμού από
όλες τις χώρες, και βασικό σημείο της Συμφωνίας
της Κοπεγχάγης θα αποτελέσει η επίτευξη συμφωνίας για την αύξηση των
χρηματοδοτικών ροών, «προς υποστήριξη των προσπαθειών μετριασμού και
προσαρμογής των αναπτυσσόμενων χωρών».
Ανεξάρτητα
από τις μειώσεις στις αναπτυγμένες χώρες, αναφέρει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε
σχετικό έγγραφό της η ανεξέλεγκτη αύξηση των εκπομπών στις αναπτυσσόμενες
χώρες, θα οδηγήσει σε αύξηση των συνολικών εκπομπών για μεγάλο χρονικό διάστημα
μετά το 2020. Η αποτελεσματική
αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, προσθέτει απαιτεί ουσιαστική μείωση των
εκπομπών και στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Το
κόστος
Παρά
τις σημαντικές διαφορές σχετικά με τις υποθέσεις και τα χρονοδιαγράμματα, οι
εκτιμήσεις που έχουν γίνει μιλούν για σημαντικές ανάγκες, σχετικά με τις
αναπτυσσόμενες χώρες.
Οι
πρόσθετες δαπάνες για ιδιωτικές και δημόσιες επενδυτικές δράσεις σε αναπτυσσόμενες
χώρες υπολογίζονται περίπου σε 100 δις
ευρώ το χρόνο το 2020 και 200 δισ ευρώ το 2030.
Διευκρινίζεται,
όμως από την Επιτροπή, ότι το εκτιμώμενο κόστος για την αντιμετώπιση της
κλιματικής αλλαγής είναι χαμηλότερο από το κόστος της αδράνειας, με την
προϋπόθεσε ότι θα αναληφθεί ταχεία δράση για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων
μείωσης με το χαμηλότερο , δυνατό κόστος παγκοσμίως.
Οι
επενδυτικές δαπάνες που θα γίνουν για την αντιμετώπιση των αλλαγών του κλίματος
θα αντισταθμιστούν σε μεγάλο βαθμό από τη συνακόλουθη μείωση των ενεργειακών
δαπανών και της χρήσης καυσίμων.
Το
στοιχείο που κατά την Επιτροπή πρέπει να λαμβάνεται υπόψη για τους μηχανισμούς
δημόσιας στήριξης δεν είναι οι συνολικές επενδυτικές δαπάνες, αλλά το πρόσθετο κόστος για το περιορισμό εκπομπών
διοξειδίου του άνθρακα σε σύγκριση με (περισσότερο) επικερδείς επενδύσεις και
το όποιο εκτιμά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ότι το 2020 θα κυμαίνεται στις
αναπτυσσόμενες χώρες από 60 -100 δις ευρώ.
Ωστόσο,
το πρόσθετο αυτό κόστος, το όποιο σε σύγκριση με την αναπτυξιακή βοήθεια (120 δις
δολάρια το 2008) είναι υψηλό δεν είναι υψηλότερο από τις δαπάνες, που
συνδέονται με την κλιματική αλλαγή, όπως είναι οι επιδοτήσεις, οι οποίες
χορηγούνται για τη χρήση ορυκτών καυσίμων από τις αναπτυσσόμενες χώρες( πάνω από
300 δις δολάρια) και παρόμοιες επιδοτήσεις σε αναπτυγμένες χώρες (150
δολάρια).
Δημόσια χρηματοδότηση και ΕΕ
Οι
αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν επιβεβαιώσει, ότι
στο πλαίσιο μιας διεθνούς και ολοκληρωμένης συμφωνίας, η ΕΕ είναι πρόθυμη να
καταβάλει το μερίδιο που της αναλογεί στη χρηματοδότηση της δράσης για την
αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής στις αναπτυσσόμενες χώρες, μεταξύ άλλων
μέσω δημόσιας στήριξηςκαι των πιστωτικών μορίων αντιστάθμισης, πουσυνδέονται με τους φιλόδοξους στόχους περιορισμού της
ΕΕ.
Η
Ευρωπαϊκή Ένωση, επισημαίνεται θα πρέπει να ενθαρρύνει τη θέσπιση δίκαιης παγκόσμιας κλείδας κατανομής,
βασισμένης στην ικανότητα πληρωμής και την ευθύνη για τα επίπεδα εκπομπών.