Οι ηγέτες των «27» είπαν ναί σε όλα τα σημαντικά αιτήματα που
διατύπωσαν Βρετανοί και Ιρλανδοί, στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, σε
μια προσπάθεια να διασφαλίσουν την έγκριση της Μεταρρυθμιστικής
Συνθήκης της Λισαβόνας μέχρι το τέλος του έτους -με προφανή στόχο να
τεθεί σταδιακά σε εφαρμογή από την 1η Ιανουαρίου του 2010.
Ωστόσο, όπως ήδη σημειώνουν πολιτικοί κύκλοι της Ε.Ε., η στάση αυτή
δεν αποκλείεται να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, ωθώντας τις κυβερνήσεις
και άλλων χωρών, οι οποίες ήδη έχουν εγκρίνει τη συνθήκη, να ρίξουν στο
τραπέζι τις δικές τους απαιτήσεις.
Το πιο επιτακτικό και επικίνδυνο πρόβλημα αφορούσε, αναμφισβήτητα,
τους Ιρλανδούς οι οποίοι, μετά το «όχι» στο δημοψήφισμα του 2008, τον
Οκτώβριο καλούνται και πάλι στις κάλπες. Καθώς δε ο πρωθυπουργός της
Ιρλανδίας, Μπρίαν Κόουεν, φρόντισε να κρούσει εγκαίρως τον κώδωνα του
κινδύνου για το ενδεχόμενο μιας νέας, δυσάρεστης έκπληξης, η οποία θα
παρέλυε οριστικά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, Γερμανοί, Γάλλοι και οι
υπόλοιποι εταίροι αποφάσισαν να μην ρισκάρουν.
Ουδετερότητα
Συμφώνησαν, λοιπόν, να δώσουν στο
Δουβλίνο τα εχέγγυα που ζητούσε προκειμένου να πείσει τους Ιρλανδούς
ότι η ψήφος τους έπιασε τόπο και δεν χρειάζεται να επαναλάβουν την...
ανταρσία. Έτσι, η χώρα διασφάλισε τη στρατιωτική της ουδετερότητα, τη
μη υποχρέωση προσαρμογής στο σύστημα φορολογικής εναρμόνισης των
υπολοίπων χωρών-μελών, καθώς και τη διατήρηση της απαγόρευσης των
εκτρώσεων -ένα θέμα εξαιρετικά ευαίσθητο για τους βαθιά θρησκευόμενους
καθολικούς Ιρλανδούς.
Όλα αυτά θα περιληφθούν με τη μορφή πρωτοκόλλου
στη νέα συνθήκη, χωρίς -όπως διευκρινίστηκε- αυτό να αλλάζει όσα
ισχύουν για τους υπόλοιπους αλλά και για τις χώρες που θα ενταχθούν
μελλοντικά στην κοινότητα.
Ορισμένοι, μάλιστα, επέμεναν ότι στις δεσμεύσεις που ανέλαβε η
σύνοδος κορυφής έναντι του Κόουεν (έστω κι αν αυτό δεν έγινε γραπτώς,
για ευνόητους λόγους), περιλαμβάνεται και η ύπαρξη Ιρλανδού επιτρόπου
στη νέα Κομισιόν, τα μέλη της οποίας (με βάση τη συνθήκη της Λισαβόνας)
προβλέπεται να μειωθούν σε 20, με παράλληλη κατάργηση της αρχής «κάθε
χώρα και ένας επίτροπος».
Η Βρετανία
Όμως, και η Βρετανία -η οποία
επίσης δεν έχει εγκρίνει οριστικά τη συνθήκη, μαζί με τις Πολωνία και
Τσεχία- έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένη για τα όσα πέτυχε
στη σύνοδο. Αιτία, το γεγονός ότι ο Γκόρντον Μπράουν κατάφερε, παρά
τους κλυδωνισμούς που προκαλεί η κρίση, να διατηρήσει αλώβητο το City
και το βρετανικό χρηματοοικονομικό σύστημα, καθώς οι τρεις νέες αρχές
εποπτείας και έγκαιρης ενημέρωσης που δημιουργούνται δεν θα μπορούν να
επιβάλλονται επί των αντίστοιχων εθνικών -κάτι που μετ' επιτάσεως
ζητούσε το Λονδίνο.
Παράλληλα, δεν τέθηκε επικεφαλής τους ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζαν Κλοντ
Τρισέ, κάτι στο οποίο επίσης είχαν προβάλει ενστάσεις οι Αγγλοσάξονες.
«Αναμφίβολα, αυτή δεν είναι η επανάσταση την οποία θα ανέμενε κανείς
μετά από μια τέτοια κρίση», δήλωσε εμφανώς προβληματισμένος ο Ντάνιελ
Γκρος, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πολιτικών Σπουδών, μια από τις
σημαντικότερες δεξαμενές σκέψης της Ε.Ε.
27 «ναι» για τον Ζοζέ Μπαρόζο
Ομοφωνία στη Σύνοδο Κορυφής για δεύτερη θητεία στην προεδρία της Κομισιόν
Τον... άνθρωπό τους φαίνεται πως έχουν βρει στο πρόσωπο του
απερχόμενου προέδρου της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, το Ευρωπαϊκό
Λαϊκό Κόμμα, οι Σοσιαλιστές, αλλά ακόμη και η Ενωμένη Ευρωπαϊκή
Αριστερά (όπως αποδεικνύει η στάση του προέδρου της Κύπρου και ηγέτη
του ΑΚΕΛ, Δημήτρη Χριστόφια).
Έτσι και παρά τις έντονες αντιδράσεις άλλων πολιτικών ομάδων και
προσωπικοτήτων, οι ηγέτες των 27 χωρών-μελών της Ε.Ε. αποφάσισαν να
προτείνουν τον Πορτογάλο πολιτικό για μια δεύτερη πενταετή θητεία στην
ίδια θέση, εκτιμώντας προφανώς ως θετική την μέχρι σήμερα προσφορά του.
Τελικά, η οικονομική κρίση, το Ιράκ και οι... Αζόρες φαίνεται πως δεν
απασχολούν ιδιαιτέρως τους Ευρωπαίους ηγέτες...
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 22/06/2009)