Απαρατήρητο έχει
περάσει μέχρι στιγμής το γεγονός ότι διανύουμε τον δεύτερο μήνα του καλοκαιριού
και οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο εντείνονται σχεδόν καθημερινώς. Τόσο ο
πολιτικός κόσμος, όσο και τα μέσα ενημερώσεως έχουν περιπέσει στο τέλμα της
εσωστρεφείας, σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα εθνικά θέματα να παραγνωρίζονται
τελείως. Σε αυτό το τέλμα έχει βυθισθή η ανάμνησις του Μνημονίου Παπούλια –
Γιλμάζ, μαζί με την αντίληψη της σημερινής καταστάσεως. Δεν έχουμε μόνον
καθημερινές παραβιάσεις του εναερίου χώρου μας. Έχουμε πλέον τακτικές
υπερπτήσεις του εθνικού εδάφους. Τελευταία στις 22 Ιουνίου στο Φαρμακονήσι και
το Αγαθονήσι, στις 18 Ιουνίου το ίδιο, στις 10 Ιουνίου «μόνο» στο Αγαθονήσι!
Τα στοιχεία
υπάρχουν και έχουν επισήμως ανακοινωθή. Ουδείς όμως ασχολήθηκε περαιτέρω… Ούτε
Κυβέρνησις, ούτε αντιπολίτευσις, ούτε Τύπος. Ευρίσκουν φαίνεται πλέον
ενδιαφέρουσα την κουραστικά επαναλαμβανομένη εικοτολογία περί του αν θα γίνουν
εκλογές τον Σεπτέμβριο ή τον Μάρτιο.
Η κατάστασις
θυμίζει εντόνως το καλοκαίρι του 1984, όταν εξ αιτίας της αδρανείας της τότε
κυβερνήσεως του Ανδρέα Παπανδρέου, η ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο ανετράπη εις
βάρος μας και οι Τούρκοι άρχισαν να «αλωνίζουν» τον εθνικό εναέριο χώρο και το FIRΑθηνών.
Κάτι που συνεχίζουν μέχρι σήμερα.
Πλέον, φαίνεται
ότι έχουν τέτοια βεβαιότητα για την υπεροχή τους, που κάνουν ένα ακόμη βήμα: Οι
υπερπτήσεις εθνικού εδάφους είναι γεγονός. Και μάλιστα τακτικά
επαναλαμβανόμενο.
Δεν ακούσαμε να
συνεδριάζη κανένα ΚΥΣΕΑ ή άλλο αρμόδιο όργανο για να επανεξατάση την πολιτική
μας έναντι της νέας αυτής καταστάσεως. Δεν υπήρξε επίσημη αντίδρασις από
κανέναν, εκτός ίσως από τους πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας, οι οποίοι με
ανεπαρκή μέσα προσπαθούν να φέρνουν σε πέρας την αποστολή τους. Ο χρόνος πιέζει
αφόρητα, καθώς ένας μεγάλος αριθμός πτητικών μέσων απαξιώνονται λόγω
παλαιότητος και δεν υπάρχει καμμία πρόβλεψις αναπληρώσεως. Σε αντίθεση με την
γείτονα, η οποία από ετών έχει ενταχθή σε κοινοπραξία αναπτύξεως νέων
μαχητικών.
Σαν να μην έφθανε
αυτό, η τεχνική υποστήριξις την οποία παρέχει η κρατική αεροπορική βιομηχανία
είναι τόσο υποβαθμισμένη, που επηρεάζει πλέον καθοριστικά την διαθεσιμότητα των
μαχητικών αεροσκαφών. Ας απαντήσουν, αν τολμούν, οι υπεύθυνοι της ΕΑΒ, πόσα
μαχητικά αεροπλάνα και πόσους κινητήρες παρακρατούν εκπροθέσμως στο εργοστάσιο,
ενώ είχαν συμβατική υποχρέωση να τους έχουν παραδώσει εδώ και μήνες…
Φυσικά, ευθύνες
ούτε ζητούνται ούτε καταλογίζονται σε κανέναν. Αδιαφορούμε σε τέτοιο βαθμό που
ανεχόμεθα αρμοδίους κρατικούς λειτουργούς να οχυρώνονται πίσω από την αντίληψη
«σιγά μην γίνη πόλεμος»! Με αυτή την λογική, επειδή δεν σκοπεύουμε να
προκαλέσουμε ατύχημα με το αυτοκίνητό μας, είναι περιττό να το ασφαλίσουμε.
Η πείρα διδάσκει
ότι ναι μεν οι κρίσεις δεν προαναγγέλλονται, αλλά πάντως μπορούν να προβλεφθούν
οι παράγοντες οι οποίοι συντρέχουν προκειμένου να δημιουργηθούν. Και όσον αφορά
στα ελληνο-τουρκικά αυτοί οι παράγοντες είναι πάντοτε απολύτως ορατοί. Οι
κυριώτεροι είναι πολιτική αστάθεια στο εσωτερικό, προβλήματα στον διπλωματικό
τομέα και προϊούσα αδυναμία στον στρατιωτικό. Όλοι αυτοί οι παράγοντες συντρέχουν
αυτή την στιγμή.
Ιδιαιτέρως, όσον
αφορά στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, πρέπει να επισημάνουμε ότι το πρόβλημα
των Σκοπίων έχει προκαλέσει τέτοια αναποτελεσματική σπατάλη προσπαθειών που
ευρισκόμεθα σε αδυναμία στα άλλα μέτωπα και κυρίως έναντι της Τουρκίας.
Η τελευταία
αναβαθμίζει διαρκώς την διπλωματική της θέση, όχι μόνον με τις επιδέξιες
κινήσεις της στο ΝΑΤΟ (που πλέον είναι ο μόνος διεθνής οργανισμός με υπόσταση)
αλλά και διότι έχει επιτύχει να ευρίσκεται στην πρωτοπορία της δυτικής διεισδύσεως
στην Μέση Ανατολή, αρχής γενομένης από την Συρία. Ρόλο από τον οποίο μάς
εξετόπισε. Όσοι διερωτώνται πώς το κατάφερε, ας αναλογισθούν τους δικούς μας
και τους δικούς τους χειρισμούς στα διεθνή θέματα. Και ας αναλογισθούν ακόμη αν
υπήρξαν απτά οφέλη από ενέργειες που εθεωρήθησαν «ενοχλητικές» για τους
συμμάχους μας.
Έτσι οι Τούρκοι
σήμερα, μάς «δοκιμάζουν» με τις συστηματικές υπερπτήσεις. Και προετοιμάζονται
για το επόμενο βήμα. Και όσο αδρανούμε, τόσο ενθαρρύνονται να προχωρήσουν.