Η εντεινομένη
προκλητικότης των Τούρκων έρχεται να επιβεβαιώση, αυτά που προ ολίγων ημερών
επισημαίναμε, υπό τον τίτλο “Η αδράνεια ενθαρρύνει τους Τούρκους” (Εστία 6ης
Ιουλίου). Πλέον έχουμε περάσει από την εποχή των απλών παραβιάσεων του εναερίου
χώρου μας σε συστηματικές υπερπτήσεις νήσων του ανατολικού Αιγαίου με
αποκορύφωμα το γεγονός ότι χθες οι
υπερπτήσεις υπήρξαν επαναλαμβανόμενες εντός της ιδίας ημέρας. Είναι η πρώτη
φορά που σημειώνεται τέτοιο περιστατικό.
Περί την 11η
πρωινή οκτώ μαχητικά εισήλθαν στο FIRΑθηνών για να πραγματοποιήσουν
ταυτόχρονες σχεδόν υπερπτήσεις ύπερθεν του Αγαθονησίου και του Φαρμακονησίου.
Επί 20 λεπτά περίπου τα τουρκικά αεροσκάφη
παρέμειναν στο ελληνικό FIR
εκτελώντας όλους τους ελιγμούς μιας προσβολής στόχων υπό την προστασία
μαχητικών εναερίου επικρατήσεως. Το σενάριο επανελήφθη πεντέμισυ ώρες αργότερα
με οκτώ πάλι αεροσκάφη τα οποία προέβησαν σε αναλόγους ελιγμούς ύπερθεν του
Αγαθονησίου.
Το γεγονός ότι η Αεροπορία
εκινητοποιήθη για την αναχαίτισή τους δεν συνιστά επαρκή απάντηση. Πρόκειται
για μια στρατηγική κλιμάκωση προκλήσεων με συγκεκριμένη μεθοδολογία και
συγκεκριμένους στόχους. Στόχους στρατιωτικούς όσο και πολιτικούς. Τους οποίους
όμως δείχνουμε να αγνοούμε. Μήπως πράγματι η διπλωματία μας δεν αντιλαμβάνεται
την σημασία των τουρκικών κινήσεων; Ή μήπως οι κυβερνήσεις μας έχουν κολλήσει
στο τέλμα της πολιτικής εσωστρεφείας σε τέτοιο βαθμό που αδυνατούν να
ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των περιστάσεων;
Πρόκειται για την
τρίτη σημαντική “ποιοτική” αναβάθμιση των τουρκικών προκλήσεων στον εναέριο
χώρο του Αιγαίου κατά την τελευταία 30ετία. Από τις απλές εισόδους στο FIRΑθηνών
και τον εθνικό εναέριο χώρο επέρασαν κάποια στιγμή στην διενέργεια παραβιάσεων από
σχηματισμούς αεροσκαφών σε διατάξεις εκτελέσεως επιχειρήσεων, που ενίοτε
εκτελούσαν πραγματικές αποστολές αεροφωτογραφήσεων. Τώρα έχουμε περάσει στις
υπερπτήσεις εθνικού εδάφους.
Το ερώτημα είναι,
αν άλλαξε τίποτε στην στρατηγική και την τακτική μας, προκειμένου να
αντιμετωπισθούν οι νέου τύπου προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζουμε. Διότι η
εικόνα την οποία έχει ο μέσος πολίτης είναι ότι τα τουρκικά αεροπλάνα
“αναγνωρίζονται και αναχαιτίζονται κατά πάγια τακτική”, όπως αποδίδεται από την
ψυχρή γλώσσα των ανακοινώσεων του Γενικού Επιτελείου.
Έχουμε λοιπόν μια
παγία τακτική για να αντιμετωπίζουμε μια διαρκώς εξελισσομένη απειλή! Την οποία
σε πολιτικό επίπεδο περιοριζόμεθα στο να την καταδικάζουμε! Χωρίς κάν να
επισείουμε το ενδεχόμενο να υπάρξουν περαιτέρω αντιδράσεις, έστω σε πολιτικό
επίπεδο αφού στο στρατιωτικό φαίνεται ότι η ισορροπία έχει σοβαρά διαταραχθή.
Γι' αυτό και οι Τούρκοι κινούνται ανενόχλητοι...
Όμως η πολιτική
μας ηγεσία περιορίζεται στο να προσβλέπει σε μια ευρωπαϊκή προοπτική της
Τουρκίας, η οποία δήθεν θα την απομακρύνη, από τις επιθετικές της πρακτικές. Το
πόσο έχουν εκτιμήσει οι Τούρκοι αυτή την στάση, μας το αποδεικνύουν κάθε φορά
που προβαίνουν σε προκλητικές αμφισβητήσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Και βέβαια, ουδόλως ευσταθεί η δικαιολογία ότι οι εσωτερικές διαμάχες μεταξύ
κεμαλιστών και ισλαμιστών είναι που οδηγούν στις προκλήσεις τις οποίες
βιώνουμε. Πρέπει να είναι κανείς αθεράπευτα αφελής για να δέχεται αυτήν την
άποψη την οποία καλλιεργεί η τουρκική προπαγάνδα, με αποκλειστικό σκοπό να μας
αποπροσανατολίση.
Και όμως η
τουρκική απειλή αποτελεί το σημαντικώτερο κεφάλαιο στην εγκεκριμένη από το
ΚΥΣΕΑ Πολιτική Εθνικής Αμύνης. Έτσι τουλάχιστον αναφέρουν οι σχετικές
κυβερνητικές ανακοινώσεις, αφού το πλήρες κείμενο, για ακατανοήτους λόγους,
καλύπτεται από διαβάθμιση απορρήτου! Τι πράττουν λοιπόν, οι πολιτικοί και
υπηρεσιακοί αρμόδιοι προκειμένου να ανταποκριθούν στις επιταγές του θεσμικού
αυτού κειμένου; Ποια είναι η στρατηγική μας για την εις βάθος χρόνου
αντιμετώπιση των συνεχώς εντεινομένων και αναβαθμισμένων προκλήσεων;
Στην προκειμένη
περίπτωση θα μπορούσε να παρέμβη ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος
ως υπουργός Εξωτερικών είχε υπογράψει το περίφημο μνημόνιο Παπούλια – Γιλμάζ,
το οποίο πλέον η Τουρκία καταφώρως παραβιάζει, προσθέτοντας το ειδικό βάρος της
προσωπικότητος και της θέσεως του στην κοινή απαίτηση να υπάρξη απάντησις στις
προκλήσεις. Απάντησις που επ' ουδενί θα πρέπει να δοθή εν θερμώ. Απάντησις που
πρέπει να είναι μελετημένη, ψύχραιμη και αποτελεσματική.