Καίριος ο ρόλος των ενεργειακών πηγών
Του Κ. Κόλμερ
Οι περισσότεροι πόλεμοι έχουν ως βαθύτερο αίτιο την διαμάχη για τις πηγές ενεργείας –όρα και Ιράκ. Η ιταλική εισβολή στην Ελλάδα, τον Οκτώβριο του 1940 και η Γερμανική επίθεση στα Βαλκάνια, την άνοιξη του 1941, είχαν ασφαλώς οικονομικά αίτια. Ο Χίτλερ έλεγε ότι «οι στρατηγοί μου αγνοούν την οικονομική πτυχή του πολέμου», αλλά ο ίδιος είχε κακές αναμνήσεις από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Μουσσουλίνι επετέθη κατά της Ελλάδος όχι βεβαίως διότι εποφθαλμιούσε τα πετρέλαιο του Αιγαίου (τα’ ανεκάλυψαν αργότερα οι… Ναζί) αλλά διά το γεγονός, ότι ο Χίτλερ καταλαβών (7.10.1040) τις Ρουμανικές πετρελαιοπηγές στο Πλοέστι, εστέρησε τον Ιταλό δικτάτορα από την μοναδική Ευρωπαϊκή πηγή πετρελαίου. Εις αναζήτηση ‘ζωτικού ζώρου» επετέθη κατά της Αιγύπτου και της Ελλάδος…
Με τη χώρα μας κατεχομένη, οι Ιταλοί θα ηδύναντο να αποδυθούν απερίσπαστοι στην Αφρικανική των εκστρατεία, που ως τελικό στόχο είχε τα πετρέλαια Μ. Ανατολής. Ενεργειακός ήτο άλλωστε ο κοινός στόχος με την Γερμανία. Στις αρχές του 1941 ο στρατηγός Ρόμμελ αφίχθη στην Κυρηναϊκή μ’ ένα σώμα στρατού αρμάτων για να καταλάβει το Σουέζ, την Παλαιστίνη και εν συνεχεία τα πετρέλαια του Ιράκ, που κατείχαν ήδη πραξικοπηματικώς οι Βρετανοί από του 1923.
Εν τούτοις, στην αναζήτηση ενεργειακών διεξόδων, ο Ντούτσε προσέκοψε σε δύο ανυπέρβλητα εμπόδια: στον Βρετανικό στόλο, που κυριαρχούσε στη Μεσόγειο και στο ΟΧΙ του Μεταξά, ο οποίος διορατικός είχε προετοιμάσει την Ελλάδα για άμυνα, στην Πίνδο και στη Βουλγαρική μεθόρια (Οχυρά Ρούπελ). Οι μεν Βρετανοί βύθισαν τον Ιταλικό στόλο στον Τάραντα και ανέκοψαν την προέλαση των Ιταλών στην Αίγυπτο, οι δε Ελληνες καθήλωσαν και εν συνεχεία ανέστρεψαν την ιταλική επίθεση στην Πίνδο. Το λάθος του πολέμου στα Βαλκάνια ήταν ότι έφερε τα Βρετανικά βομβαρδιστικά σε ακτίνα δράσεως όχι μόνον από των πετρελαιοπηγών του Πλοεστίου, εκ των οποίων οι Γερμανοί επορίζοντο το 60% των βενζινών αλλά και επί των Ιταλικών γραμμών ανεφοδιασμού της βορείου Αφρικής. Αντιστρόφως παρέσχε σταθερή ροή Βρετανικών εφοδίων προς την μαχομένη Ελλάδα και ψυχολογική ενθάρρυνση του κόσμου, ότι ο Άξων δεν είναι αήττητος!
Το μοιραίο Ιταλικό λάθος παρέσυρε και τον Χίτλερ είς ένα ακόμη μεγαλύτερο σφάλμα: Την στρατιωτική επέμβαση στα Βαλκάνια, που απεφάσισε στις 4 Νοεμβρίου 1940 –τέσσερις μόλις ημέρες μετά την άδεια του μεταξά για την άφιξη των Βρετανικών αεροπορικώς δυνάμεων στην Κρήτη και Λήμνο.
Το Γερμανικό σχέδιο εισβολής στην Ελλάδα, με κωδική ονομασία «Μαρίτα», απέβλεπε να στερήσει τους Βρετανούς από των βάσεων εκείνων που θα ηδύναντο μελλοντικώς να βομβαρδίσουν τις Ρουμανικές πετρελαιοπηγές, που με τόσο κόπο είχαν καταλάβει. Αργότερα, το διυλιστήρια πετρελαίου στο Πλοέστι κατεστράφησαν από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς αλλ’ η Βαλκανική εμπλοκή είχε ήδη καθυστερήσει την Γερμανική εκστρατεία, κατά της Σοβιετικής Ενώσεως (σχέδιο «Βαρβαρόσσα») τον χειμώνα του 1941.
Αδόκητος υπονομευτής της Γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη υπήρξε πρωτίστως ο Ελληνικός στρατός και δευτερευόντως ο Σερβικός όπως και στον Μεγάλο Πόλεμο (1914-18). Οι μεν Σέρβοι, με την ανατροπή του φιλοναζιστικού καθεστώτος του Αντιβασιλέως Πρίγκηπος Παύλου αιφνιδίασαν τον Χίτλερ, ο οποίος ανέλαβε την εισβολή στην Ρωσία, προγραμματισμένη για την 15η Μαΐου 1941. Οι δε Ελληνες, με το δεύτερο ΟΧΙ του βασιλέως Γεωργίου Β’ την αντίσταση στο Ρούπελ και μαζί με το Βρετανικό εκστρατευτικό σώμα, στην Μακεδονία, Θερμοπύλες και Κρήτη, εκούρασαν τον Γερμανικό στρατό, ο οποίος εχρειάσθει έξι εβδομάδες για ν’ αναλάβει δυνάμεις, χάνοντας συγχρόνως και «τον ανθό του». Περί τις 6.000 αλεξιπτωτιστών εφονεύθησαν στην Ελλάδα, οι οποίοι προορίζοντο για την κατάληψη των πετρελαιοπηγών της Κασπίας και του Ιράν-Ιράκ.
Στην ανισότητα ενεργείας των αντιπάλων έπαιξε –αδοκήτως ίσως- τον ρόλο της και η μικρά Ελλάς, που ηγωνίζετο για την δόξα και την τιμή της, από το 1940 έως το 1944. Με το να καθυστερήσουν ο Μεταξάς και ο Γεώργιος Β’ την Γερμανία, να καταλάβει τις πετρελαιοπηγές του Μπακού και της Μοσούλης, η πλάστιγγα έκλινε. Είναι λάθος των μεταπολεμικών ιστορικών να παραγνωρίζουν την συμβολή της Ελληνικής αντιθέσεως στην έκβαση του πολέμου. Αντιθέτως, οι Γερμανοί στρατηγοί (Κάιτελ, Χάλντερ, Στούντεντ) αλλά και ο ίδιος ο Χίτλερ, στην πολιτική του διαθήκη που υπαγόρευσε στον Μάρτιν Μπόρμαν, ομολογούν το λάθος των, να επιτεθούν κατά της ηρωικής Ελλάδος. Η κατά τον Αριστοτέλη «ετερογενία των σκοπών» ετιμώρησε τον Αδόλφο Χίτλερ στερώντας τη νίκη, στην οποία είχε φθάσει πολύ κοντά το 1942.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 03/11/03)