Του Κ. Κόλμερ
Πολύ αργά εσκέφθησαν οι κυβερνώντες την επαύριον (νεοελληνιστί: «την επομένη μέρα») των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Πέραν του ότι δεν εσυλλογίσθησαν αν είναι δυνατόν μικρές χώρες ν’ αναλαμβάνουν τοιαύτης κλίμακος διοργανώσεις, ως αυτή των συγχρόνων Ολυμπιακών Αγώνων, επέτυχαν το ακατόρθωτο: ν’ αναθέσουν την οργάνωση σε έξι κυρίες: Γιάννα Αγγελοπούλου, Βάσω Παπανδρέου, Ντόρα Μπακογιάννη, Φώφη Γεννηματά, Αννα Διαμαντοπούλου και Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, ως altera pars. Η οργάνωση και ο συντονισμός των Π.Α. 2004 είχαν ανάγκη ενός ad hoc υπουργείου, με διευρυμένες αρμοδιότητες, ώστε να μην παρουσιάζεται το προχθεσινό φαινόμενο, άλλα να πράττει ο υπουργός Πολιτισμού και άλλα ν αλέγει η πρόεδρος του Αθήνα 2004 όσον αφορά στον «Ολυμπιακό δαχτύλιο»!
Ο σχεδιασμός και κυρίως, η αναπτυξιακή ώθηση της τεραστίας δαπάνης (6,5 δις. ευρώ) των αγώνων, ώφειλε να έχει μελετηθεί, αν όχι προ της αναλήψεώς των, τουλάχιστον προ της πραγματοποιήσεως της υποδομής των (π.χ. η κατασκευή περιφερειακού οδικού δακτυλίου) ως και αυτών καθ’ εαυτών Ολυμπιακών εγκαταστάσεων (π.χ. η έλλειψη αποχετεύσεως ομβρίων του ιππικού κέντρου Μαρκοπούλου, που με την πρώτη νεροποντή επλημμύρισε τον περιβάλλοντα χώρο).
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα ημπορούσαν να δράσουν καταλυτικώς υπέρ της πανελληνίου αναπτύξεως εάν διεξήγοντο σε ολόκληρη την χώρα κι όχι μόνον στην Αθήνα: Εάν λ.χ. αντί του ανεμοδαρμένου λεμβοδρομίου στον Σχινιά, εχρησιμοποιείτο η λίμνη Υλική, που συνδέεται δι’ αυτοκινητοδρόμου με το Ολυμπιακό «χωριό». Εάν αντί της (ανεμοτοίμου εισέτι) κατασκευής του ποδοσφαιρικού γηπέδου στον Πειραιά, διεξήγετο το αντίστοιχο «Ολυμπιακό τουρνουά» σε επαρχιακές πόλεις, κατά μήκος του οδικού άξονος Πατρών-Θεσσαλονίκης. Εάν αντι αμειβομένων… «εθελοντών», ανετίθετο η επιστασία των αγώνων σε αποστράτους αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων, που έχουν πείρα διοικήσεως. Εάν αντί νέων ξενοδοχείων στο φθίνον τουριστικώς… κλεινόν άστυ, το ένα εκατομμύριο επισκέπτες εφιλοξενείτο σε αναβαθμισμένα καταλύματα της περιφερείας από Λουτρακίου μέχρι Σουνίου και Χαλκίδος κ.ο.κ.
Ετσι η ωφέλεια εκ της δαπάνης των αγώνων θα εγίνετο αισθητή στην μαραζωμένη Ελληνική επαρχία, ου μην αλλά και σε υποβαθμισμένες περιοχές των Αθηνών, όπου μία δραστική παρέμβαση λ.χ. στον Ελαιώνα θα ηδύνατο να αξιοποιήσει εγκατελειπόμενες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, ώστε η ανέγερση κτιρίων και οικονομικώτερα να είναι και συμβάλλουσα στην αναβάθμιση της πρωτευούσης. Κραυγαλέο παράδειγμα απουσίας στοιχειωδών γνώσεων των οργανωτών αποτελούν οι δενδροφυτεύσεις, που άφησαν ανεκμετάλλευτη μία ολόκληρη 7ετία και ήδη χάνουν την τελευταία φυτευτική περίοδο, ως και η έλλειψη 300 μεγαβάτ διά την αποφυγή ηλεκτροσυσκοτίσεως (νεοελληνιστί: «μπλακάουτ») διαρκούντων των αγώνων.
Δεν είναι μόνον προβληματική η τελείωση των έργων (π.χ. όσον αφορά στην κρίσιμο υπόθεση της ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν έχουν ακόμη αρχίσει τα έργα υποδομής, για την εγκατάσταση των τηλεοπτικών «οφθαλμών» και των τερματικών Η/Υ) αλλά και η τύχη των 150.000 αλλοδαπών, που απασχολούνται στην «ολυμπιακή» οικονομία. Την επαύριον των αγώνων, πλείστοι εξ αυτών θα μείνουν άνεργοι. Είναι αδύνατο να απελαθούν αλλ’ ούτε να εξεύρουν εργασία στην φθίνουσα βιομηχανία και Γεωργία μας. Ωρισμένοι εξ αυτών θα εισέλθουν στην παραοικονομία, αν δεν πάρουν τα Καλάσνικωφ κι ανέβουν στα βόρεια προάστια.
Η μετά το 2004 κοινωνική αναταραχή είναι λίαν πιθανή, εκτός εάν εφαρμοσθεί η «αρχή ενός ανδρός», όχι μόνο διά την διαχείριση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων (ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα δηώσεως, ως λ.χ. του Αχιλλείου εν Κερκύρα μετά την Ελληνική προεδρία στην ΕΟΚ, όπου εξηλώθησαν ακόμη κι οι λεκάνες των αποχωρητηρίων υπό λυμεώνων) αλλά και χάριν τηρήσεως της τάξεως και για την συνέχιση της αναπτύξεως.
Εκτός της οικονομικής αξιοποιήσεως των Ολυμπιακών κτιρίων, χωρίς την μετατροπή των εις «σκυλάδικα» η προσεχής κυβέρνηση (που ασφαλώς θα είναι της Ν.Δ.) πρέπει από τούδε να προβληματισθεί, διά το πώς θα εξασφαλίσει την αειφόρο ανάπτυξη της χώρας, δι’ έργων ουσίας και όχι βιτρίνας. Ούτως δύναται να συγκρατήσει την αυξανομένη ανεργία. Πέραν της απελευθερώσεως του αναχρονιστικού εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας από τα κρατικά δεσμά, έμφαση πρέπει να δοθεί στην παραγωγή ανανεώσιμων μορφών ενεργείας και στην εξοικονόμηση ύδατος, διά της κατασκευής φραγμάτων.
Εν όψει της εισόδου του κόσμου στην εποχή του ακριβού πετρελαίου και του αφθόνου υδρογόνου (μέσω των fuel cells, δηλ. μονάδων ηλεκτρολύσεως που μετατρέπουν την χημική ενέργεια σε ηλεκτρική), η χώρα μας χρειάζεται ν’ απεξερτηθεί από τα ρυπαίνοντα ορυκτά καύσιμα (λιγνίτη, πετρέλαιο). Το έγκυρο περιοδικό «Εκόνομιστ» προανήγγειλε ήδη την εποχή του υδρογόνου, ενώ ο Σαουδάραψ σεΐχης Γιαμανή, το τέλος του πετρελαίου, όχι τόσο για την έλλειψή του –καθ’ όσον και η λίθινη εποχή δεν ετερματίσθη λόγω της σπάνεως λίθων- όσον εξ αιτίας της τεχνολογικής προόδου.
Αν σπεύσωμε έστω μία φοράν ως Προμηθείς, δεν θα εμφανισθούμε ως Επιμηθείς την επαύριον των Ολυμπιακών Αγώνων, που απευχόμεθα να σκοντάψουν οι κυβερνώντες στο νόμο του Μέρφυ (ό,τι είναι να στραβώσει θα πάει στραβά).
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 21/11/03)