Του Νέστορα Μάτσα
Πόσα πρόσωπα έχει η Κόλαση! Πάψαμε πια να τα ξεχωρίζουμε σ’ ένα τόπο που ο πολίτης –επώνυμος ή ανώνυμος- δεν έχει καμία προστασία από κανένα και από πουθενά. Είναι στην διάθεση κάθε αλλοδαπού ή ημεδαπού τρομοκράτη, διαρρήκτη και κακοποιού, χωρίς να μπορεί να προβάλει καμία άμυνα και χωρίς να μπορεί έστω και αμυδρά, να ελπίζει σε κάποια κρατική επαγρύπνηση.
Είμαστε ανοχύρωτοι πολίτες μιας χώρας που επικρατεί σε πολύ μεγάλη έκταση (και δυστυχώς με επίσημη ανοχή και κάλυψη), ο νόμος της ζούγκλας.
Ο πιο δυνατός κατασπαράζει, χωρίς κανένα πρόσχημα, τον πιο αδύνατο. Κι όχι από ανάγκη επιβίωσης όπως συμβαίνει με τα άγρια σαρκοβόρα της ζούγκλας, αλλά από την ηδονή της καταστροφής του άλλου, έστω κι αν σε τίποτα δεν μας έχει βλάψει.
Οι νέοι άνθρωποι όταν δεν συμβιβάζονται από νωρίς με το κατεστημένο της βίας, αγανακτούν. Προβάλλουν με την οργή της νιότης, την αντίστασή τους. Δεν αποδέχονται αυτό το κατάντημα που τους υποχρεώνουμε να ζούμε. Αλλά γρήγορα τους ψαλιδίζουμε τα φτερά τους για να μην μπορούν να πετάξουν, να μην μπορούν δηλαδή να ξεφύγουν από το τέλμα που τους έχουμε καταδικάσει να ζουν.
Πρέπει να συμβιβαστούν: να μην ακούν, να μην βλέπουν, να μην διαμαρτύρονται. Το νεοελληνικό κατεστημένο, δεν θέλει αετούς για τα μεγάλα πετάγματα. Θέλει φραγκόκοτες με κομμένα φτερά να βολεύονται στο κοτέτσι και να τους φθάνει να τρώνε, να πίνουν και να κοιμούνται… Ούτε να σκέφτονται ούτε να προβληματίζονται…
-Κάπου να με βολέψεις και μένα μπάρμπα και θα το βουλώσω. Θα αποκτήσω τις τρεις θεμελιακές αρετές της επιτυχίας. Δεν θα βλέπω, δεν θ’ ακούω και δεν θα μιλάω!! Θα χειροκροτώ μόνο, όταν με προστάζεις.
Θα ζητωκραυγάζω «ως αυθόρμητος προσελθών»: Φτάνει να με βολέψεις κάπου καλά. Κι αν τύχει δεν εργάζομαι, ακόμα καλύτερα. Να περνάω μόνο που και που από εκεί που θα τα οικονομάω, έτσι για τα μάτια του κόσμου! Να μην έχουν δηλαδή να λένε οι κακόγλωσσοι κι αυτοί που δεν βολεύτηκαν
Σύμφωνοι;
Αυτοί πια είναι οι στόχοι μας: που τους διδασκόμαστε (και τους διδάσκουμε) από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού;
-Τα παιδιά δεν πρέπει να κουράζονται με τα πολλά γράμματα. Ούτε να τα φορτώνουμε με γνώσεις που θα τους είναι βασικά αχρείαστες, στην καθημερινή πρακτική της εξοντωτικής αναμέτρησης. Στοιχειώδης ανάγνωση και γραφή φτάνει. Επίσης είναι ανεπαρκέστατο ένα μικρό λεξιλόγιο, χωρίς πολλές περιττές λέξεις και εκφράσεις. Τα πολλά γράμματα βλάπτουν! Στερούν τον άνθρωπο από την ενεργητικότητα και την καπατσωσύνη του
Εχουμε δει δα αριστούχους του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου που αγωνίζονται να βρουν λίγα «ρεπά» σε ταξί ή κάποια θεσούλα έκτακτου σερβιτόρου στις καφετέριες; Στην καθημερινή άσκηση της βίας και της αλληλοεξόντωσης δεν χρειάζονται γραμματικές γνώσεις: Αναίδεια, μόνον πρόκληση και χυδαιότητα. Με αυτά τα όπλα μπορείς λαμπρά να επιβιώσεις στην καθημερινή ζούγκλα των μεγαλουπόλεων, αλλά –δυστυχώς πια- και των επαρχιών.
Αλήθεια πόσα πρόσωπα έχει η Κόλαση; Ξεχάσαμε πια να τα μετράμε καθώς συνεχώς ανακαλύπτουμε και κάποια καινούρια, όχι μόνο στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα.
Είμαστε τρελλοί όπως ακούστηκε τελευταία από υπεύθυνα χείλη; Ή κάτι ακόμη χειρότερο αδιάφοροι; Αδιάφοροι για τον τόπο που κατρακυλάει ασυγκράτητος «στου κακού τη σκάλα», αδιάφοροι για τον συνάνθρωπο και αδιάφοροι για τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Ο Αρθουρ Κάιστλερ είχε πει ότι «ο αδιάφορος είναι ψυχικά νεκρός». Μήπως αυτό είναι το πιο φρικτό πρόσωπο της κόλασης;
Ποιος θ’ αποκτήσει γενναία σ’ αυτό το καυτό ερώτημα.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 05/12/03)