Του Μπιορν Λομπόργκ
Ο ΑΛΤΕΡΟ ΜΑΤΕΟΛΙ, υπουργός Περιβάλλοντος της Ιταλίας και «οικοδεσπότης» του συνεδρίου για τις κλιματολογικές αλλαγές των Ηνωμένων Εθνών που πραγματοποιήθηκε τον προηγούμενο μήνα, «έτρεφε» μεγάλες προσδοκίες για το γεγονός αυτό. Οι προσδοκίες όμως αυτές αποδείχθηκαν απατηλές, κυρίως επειδή ο στόχος για μία «διεθνή στρατηγική» που επιχείρησε να προωθήσει το συνέδριο δεν κατάφερε να επιτευχθεί.
Στο συνέδριο, ο Ματεόλι αναφέρθηκε «στα ακραία καιρικά φαινόμενα» του 2003 και τα συνέδεσε με την ανάγκη να υπάρξει διεθνής ανταπόκριση στις κλιματολογικές αλλαγές. Το ίδιο ακριβώς είχε προσπαθήσει να τονίσει στις αρχές του 2003 και ο Ρατζέντα Πατσαουρί, πρόεδρος του Διακυβερνητικού Πάνελ για τις Κλιματολογικές Αλλαγές (IPCC). Ο Πατσάουρι ισχυρίστηκε ότι υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις πως τα σοβαρά καιρικά φαινόμενα συνδέονται με το φαινόμενο του «θερμοκηπίου» και τη συγκέντρωση αερίων που δημιουργούν αυτό το φαινόμενο.
Στην πραγματικότητα, η σχέση ανάμεσα στις κλιματολογικές αλλαγές και τα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι αμφίβολη. Η σύνδεση ανάμεσα στο φαινόμενο του «θερμοκηπίου» και τις υψηλές θερμοκρασίες στην Ευρώπη το καλοκαίρι δεν έχει διαπιστωθεί. Το φαινόμενο του «θερμοκηπίου» έχει μειώσει μόνο τον αριθμό των κρύων ημερών. Ο οργανισμός του Πατσάουρι έχει δείξει ότι το φαινόμενο του «θερμοκηπίου» επηρεάζει τις χαμηλότερες θερμοκρασίες πολύ περισσότερο από τις υψηλότερες. Εντούτοις, το φαινόμενο αυτό παρατηρείται περισσότερο το χειμώνα παρά το καλοκαίρι. Επίσης, και στα δυο ημισφαίρια και όλες τις εποχές, οι θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια της νύχτας έχουν αυξηθεί πολύ περισσότερο από τις θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Οι ζημιές από τα καιρικά φαινόμενα επιδεινώνονται συνεχώς –όμως δεν ευθύνεται γι’ αυτό αποκλειστικά το φαινόμενο του «θερμοκηπίου». Υπάρχει μεγαλύτερος πληθυσμός στον κόσμο, ειδικά σε πόλεις και σε περιοχές κοντά σε ακτές. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα επηρεάζουν περισσότερα άτομα από παλιά και εξαιτίας της μεγαλύτερης ευημερίας, χάνεται μεγαλύτερο μέρος του πλούτου. Η επιθυμία να γίνει κάτι για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση αυτή οδήγησε στο πρωτόκολλο του Κιότο, το οποίο όμως έχει αρκετά μειονεκτήματα. Εκτιμήσεις από όλα τα μακροοικονομικά μοντέλα δείχνουν ότι η εφαρμογή του Πρωτοκόλλου του Κιότο θα κοστίζει 150 έως 350 δις. δολάρια παγκοσμίως, κυρίως για να αποφευχθεί για έξι χρόνια η αύξηση των θερμοκρασιών, από το 2100 στο 2106. Είναι ένας πολύς δαπανηρός τρόπος για να επιτευχθεί κάτι πολύ μικρό. Υπάρχει όμως και το κόστος των χαμένων ευκαιριών. Εάν καταφέρουμε να επιλύσουμε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, ίσως τότε μόνο η εφαρμογή του Κιότο θα είχε βαρύτητα. Όμως τα οικονομικά μας είναι περιορισμένα. Ετσι, με το κόστος του Κιότο θα μπορούσαμε να επιλύσουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα: να προσφέρουμε καθαρά πόσιμο νερό και συνθήκες υγιεινής σε κάθε άνθρωπο σε αυτό τον πλανήτη.